Joanna: Walka o małżeństwo nowenną pompejańską

Chciałabym się podzielić łaskami jakie otrzymałam zawierzając się Maryi i Panu Jezusowi. Nowennę rozpoczęłam 20.01.2021 w intencji Naszego małżeństwa, w poniedziałek dobiega końca. Jest to moja pierwsza Nowenna Pompejańska i nie ostatnia. O Nowennie dowiedziałam się z Internetu ponieważ szukałam modlitwy – 'ratunku’ w najtrudniejszym okresie mojego życia, z którym przyszło mi się zmierzyć. Teraz wiem dlaczego najtrudniejszym. Najtrudniejszym ponieważ żyliśmy bez Pana Jezusa i Maryi. Praktykowaliśmy ale bardzo płytko i powierzchownie.

Mam 27 lat a Mój Mąż 28. Znamy się od 9 lat, od 4 lat jesteśmy małżeństwem. W 08.2019 kupiliśmy dom w surowym stanie, który jest oddalony od rodzinnych miejscowości ponad 100km. Zobowiązując się do opłacania kredytu przez najbliższe 30 lat. Pragnęliśmy oboje mieć coś swojego i podjęliśmy decyzję o zakupie. Kosztowało Nas to nie tylko bardzo dużo odwagi, ciężkiej pracy, stresu ale też wyrzeczeń. W 05.2020 już się przeprowadziliśmy ponieważ musieliśmy zwolnić mieszkanie, które wcześniej wynajmowaliśmy. Zmęczenie fizyczne i psychiczne było ogromne. Patrząc wstecz to było tego bardzo dużo na Nas ale mimo wszystko udało się dopiąć wszelkie sprawy i przeprowadzić. Wydawałoby się, że szczęśliwy czas mógłby się rozpocząć ale to był dopiero początek naszych poważnych kłopotów. Mąż z zawodu jest policjantem. Na co dzień pracuje za biurkiem. Dla niego praca w dokumentach to coś czego nie chce robić na stałe, dlatego jak jest okazja to chętnie jedzie w teren. Gdy pojawiała się możliwość chodzenia na 'nocne’ służby – ponadnormatywne, głównie w weekendy i w inne okoliczności to był bardzo chętny a ja nie miałam nic przeciwko ponieważ wydawałoby się, że nad wszystkim panujemy i to jest dla Naszego dobra. Mąż był bardzo zadowolony i szczęśliwy ponieważ bardzo lubił swoją pracę a w dodatku były dobrze płatne to miało dźwignąć nasz budżet przy inwestycji życia. I tu była pułapka… Męża od wiosny do jesieni na weekendach, w święta po prostu nie było – poranki spędzałam sama z kawą i śniadaniem w oknie, w ciągu dnia obowiązki domowe, wieczory spędzałam sama, noce również. Czułam się bardzo samotna, brakowało Mi Mojego Kuby o czym mówiłam ale twierdził, że to okres przejściowy. W tygodniu się mijaliśmy. Na wakacjach podjęliśmy się razem kolejnej inwestycji związanej z wykończeniem domu, kosztem naszych urlopów – udało się dokończyć z dużą pomocą Mojego Taty ale w tym momencie już się zaczęło psuć między Nami. Mój Mąż chodził nerwowy, nieobecny, zamknięty w sobie, żył w swoim świecie – wierzyłam, że to było zmęczenie. Po podjęciu rozmowy Jakub powiedział, że chciałby powiększyć rodzinę – że to jest dobry czas. Bardzo się ucieszyłam, ponieważ od dawna modliłam się o Dar Rodzicielstwa. 21.10.2020 zrobiłam test i udało się, wynik pozytywny. Pamiętam 'ten’ dzień jak wczoraj mimo spełnionego Naszego pragnienia, ogarnęła mnie wewnętrzna radość i rozpacz jednocześnie, gdzie niepokoju była znacznie więcej. Mąż się nie ucieszył tylko sugerował pójść do lekarza i potwierdzić czy jestem czy nie bo 'on się na tym nie za’. Przeżyłam szokujące chwile. Chciałam żeby poszedł ze mną się położyć ponieważ byłam zaniepokojona i wystraszona ale On w tym momencie wolał pisać SMS-y ze 'znajomą’, która mu parzyła kawę na stacji benzynowej. Za 2 dni uciekł z domu na 4 dni, nie czekając na potwierdzenie wyniku z laboratorium. Wtedy byłam w 6 tygodniu. Szukałam go przez Komendę ponieważ się bałam o Niego. Przełożeni Go ‘namierzyli’ i wrócił z pretensjami i wyrzutami, że robię mu problemy w miejscu pracy i miał wrócić w inny dzień. Po powrocie do domu, nie potrafił podjąć decyzji 'kogo’ wybrać: Żonę z dzieckiem czy 'znajomą’. Nie chciał rezygnować z ‘takiej’ znajomości, ponieważ rozmowy z nią bardzo mu pomagały. Krzyki, kłótnie, awantury, agresja, kłamstwa, oszustwa, zwątpienia, kombinacje, ucieczki z domu, spanie na Komendzie, przeplatane łzami, przeprosinami, nadzieją, chwilami zbliżenia, głaskaniem brzuszka, planowaniem co i jak dalej. Rozpacz. Modliłam się, im więcej modlitwy tym bardziej się to wszystko komplikowało. Była inicjatywa ratowania naszego małżeństwa. Ale to było jedno wielkie kłamstwo ze strony Jakuba. Ta gehenna trwała do końca grudnia. Po powrocie do domu ze Świąt, które już spędziliśmy osobno znalazłam drugi telefon, z którego pisał z przyjaciółką – śliczna, wyjątkowa, wartościowa, 'małżeństwo’ nie wie czym dla niego było, dziecko OK – Żona NIE, chciał ją przywieźć do Naszego domu pod moją nieobecność, dopiero przy niej jest sobą, dopiero teraz wie czym jest miłość i inne pełne uczuć wyznania. Po tym co przeczytałam, podjęliśmy wspólną decyzję, że ma opuścić Nasz dom i już nie wracać. Miał oczywiście wybór ale nie potrafił z Niej zrezygnować i wybrał tamtą kobietę. To było silniejsze od Niego a dla Nas już nic nie potrafił zrobić. Przerosło mnie to wszystko. Mój świat runął, nie było czego zbierać. Pomimo tego, że byłam w ciąży nie wiedziałam jak żyć i jak sobie z tym poradzić. Niesamowity ból, cierpienie, niedowierzanie, strach, żal. Zostałam sama ze wszystkim. W mojej niemocy 'zwróciłam’ się do Matki Bożej i Pana Jezusa o ratunek w mojej bezradności i bezsilności. W sytuacji beznadziejnej i po ludzku nie do rozwiązania. To była moja najmądrzejsza decyzja jaką podjęłam, tylko Pan Bóg mógł mi pomóc się podnieść.

Styczeń i luty były dla mnie miesiącami ratowania siebie i Naszego Dzieciątka ponieważ było bardzo źle z nami, tułaczki, podnoszenia się, uświadamiania sobie, walki z tęsknotą za 'dobrym’ Mężem, starania się przekonać Męża do powrotu do Nas, do ratowania 'po ludzku’ Naszego Małżeństwa ale bezskutecznie. Mówił jedno i to samo, że Jego uczucie do mnie wygasło, nasze błędy doprowadziły do rozpadu małżeństwa a w niej się ‘zabujał’ lecz to nie jest takie zwykłe ‘zabujanie’ i już nigdy ze mną nie będzie. Odchodzi ponieważ brakowało mu ‘dialogu małżeńskiego’. Mąż coraz więcej okazywał wobec Nas bezwzględności, niechęci, nienawiści, podłości, Jego zatwardziałość nie znała granic. Od wszystkich się odciął. Zaczęłam się Jego bać, ponieważ zachowywał się ‘nietypowo’. Kiedyś przy okazji wręczyłam Mu Cudowny Medalik ale wsadził Go do dokumentów i nie wiem co z nim zrobił. Zawsze był człowiekiem słabej wiary ponieważ w domu rodzinnym nie było Pana Boga i nadal Go nie ma. Mimo tego, że było tylko gorzej nie poddałam się, bardzo pogłębiłam swoją wiarę i trwam nieustannie w modlitwie.

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Otrzymałam już bardzo dużo: doświadczyłam Opatrzności Bożej, bliskości Maryi i Pana Jezusa – czuję, że nie jestem sama, jestem otoczona opieką i troską. Zdarzają się momenty niecierpliwości, tęsknoty, zwątpienia ale przy modlitwie to mija. Czuję wewnętrzny spokój i ukojenie. Otrzymałam łaskę przebaczenia i wybaczyłam mojemu Mężowi i tej kobiecie. Wybaczyłam krzywdę jaką Nam wyrządzili i to, że najpiękniejszy okres w życiu kobiety zamienili w koszmar i ogromne cierpienie. Nie martwię się tak bardzo o swoją przyszłość ponieważ Bóg jest Panem mojej historii. Bóg wie co jest Mi w danej chwili potrzebne i jak Mi pomóc.

Teraz jestem w 6 miesiącu ciąży. Czujemy się dobrze. Franciszek jest bardzo silnym chłopcem i rozwija się prawidłowo. Od niedawna zdaję sobie sprawę, że otrzymałam najpiękniejszy DAR, DAR MACIERZYŃSTWA – JESTEM MAMĄ. Dopiero teraz cieszę się i doceniam CUD, który noszę pod sercem. Wreszcie dbam o siebie i Frania. Otaczają Nas ludzie, którzy 'mają Boga w sercu’ – to jest piękne uczucie. Reszta odsunęła się ‘sama’ i bezboleśnie. Z powodu pustki jaka panuje w Naszym domu, chwilowo mieszkamy u rodziców. Marzę o spokojnym i bezpiecznym miejscu dla siebie i Frania, ale wiem, że Bóg czyni wszystko we właściwym czasie – „Bądź cierpliwy. Bóg wie co robi”.

Co się dzieje z Mężem ?

Już 3 miesiąc nie mieszkamy razem. Romans Męża i tej kobiety kwitnie. Robi to na Naszych oczach. Żyje jak kawaler nadal oszukując i nie mówiąc prawdy. Przyznał, że dobrze jest być złym człowiekiem i Jemu to nie przeszkadza. Chce zacząć swoje życie od zera. Mówi, że jest szczęśliwy z czego się bardzo cieszę ponieważ zawsze tego chciałam. Odpuściłam już w ratowaniu po ‘ludzku’ Naszego małżeństwa. Daje mu wolność. Skoro Ja i Nasz Synek mu tego szczęścia nie potrafiliśmy dać to damy mu to czego chce – wolności. Na obecną chwilę nie mamy żadnego kontaktu, nie pomaga Nam i nie możemy na Niego liczyć w żadnej potrzebie.

Dziękuję Maryi za opiekę nad Nami i Panu Bogu za Jego Plan, który się wypełnia w Moim życiu ponieważ z perspektywy czasu dostrzegam, że to co się dzieje to jest dla Naszego dobra. Ufam i zawierzam całe życie Panu – 'Jezu, Ty się tym zajmij’, 'Niech będzie wola Twoja’. Przez takie trudności w życiu, Pan Jezus się objawia. Chwała Panu!

Zobacz podobne wpisy:

Monika: Pokój w sercu, mimo wszystko Karola: Małżeństwo Dorota: Wiem, że będzie dobrze… Agnieszka: Nowenna pompejańska o nawrócenie męża