To już kolejna odmówiona przeze mnie Nowenna Pompejańska. Było ich tak wiele i tak wiele wysłuchanych próśb. Zwykle jednak modliłam się nie za siebie, lecz innych. Tym razem to ja potrzebowałam wsparcia i pomocy. Nie radziłam sobie z własnymi myślami, natrętnymi i tak bardzo dołującymi, że z każdym dniem traciłam radość i sens. Ogarniał mnie dziwny, wręcz niewytłumaczalny lęk, który coraz bardziej zaczynał utrudniać normalne funkcjonowanie. Zamiast cieszyć się z wakacji, wolnych dni, odpoczywać po wyczerpującej pracy i korzystać z zasłużonego urlopu, ja poddawałam swoją osobę wciąż coraz bardziej raniącym ocenom, a mój wewnętrzny krytyk nie dawał spokoju i chwili wytchnienia. Bezustanna analiza, wytykanie sobie błędów, rozdrapywanie dawnych ran powodowało tak niesamowite cierpienie psychiczne, że nie byłam już w stanie tego znieść. Będąc już u kresu wytrzymałości postanowiłam prosić o pomoc Maryję. Tylko ona NIGDY mnie nie zawiodła. Z ogromną nadzieją w sercu rozpoczęłam odmawianie Nowenny Pompejańskiej prosząc, aby Maryja zabrała te dręczące myśli i wzbierający na sile lęk. Modliłam się trzy tygodnie, lecz nie zauważałam poprawy. Cierpliwie jednak czekałam… Wewnętrzny pokój nadszedł w czwartym tygodniu odmawiania nowenny, w święto Przemienienia Pańskiego. To uczucie ciężko opisać, kiedy udręczony umysł, a ciało rozedrgane od złych, wyczerpujących emocji i myśli, w końcu mogą odetchnąć, jakby patrzeć na otaczający świat z zupełnie innej, lepszej perspektywy. Nic ani nikt nie było w stanie zburzyć tego spokoju podczas odmawiania nowenny. Jutro kończę jej odmawianie, kończę również wakacje i wracam do pracy. A w moim sercu i myślach jest ogromna nadzieja, że ten niczym niezmącony spokój będzie trwał. Dziękuję Maryjo za kolejne spotkanie z Tobą w tej modlitwie różańcowej. Jesteś moją najlepszą, niezawodną PSYCHOTERAPEUTKĄ, która zawsze wie, jak pomóc i uleczyć to, co tak bardzo czasem boli.
