Byl rok 2015 kiedy pierwszy raz uslyszalam o Nowennie Pompejanskiej. Moj stan dochowo psychiczny byl wtedy zly. Przez kilka lat zylam z dala od kraju, od Boga, a problemy zycia codziennego zaczely mnie przyciskac do sciany. Glownie z powodu mojego syna, ktory mial wtedy 10 lat, ogromne problemy z mowieniem, a wiec i problemy w szkole. Szkola usilnie probowala go wypchac do innej szkoly, specjalnej, a ja nie moglam sie z tym pogodzic jako matka. Kiedy wreszcie doszlo do mnie, ze mam niepelnosprawne dziecko, rozpacz zalala moje serce. Bylam pod murem i wtedy chwytalam sie wszystkiego. Nowenne Pompejanska poznalam dzieki pewnemu dominikaninowi. Zaczelam odmawiac, pamietam byl 1 listopada, a mi lzy laly sie po policzkach. Latwo sie odmawialo czesc blagalna, trudniej dziekczynna, bo musialam wierzyc ze zostalam wysluchana, a w rzeczywistosci dalej nie widzialam wyjscia. Ale postanowilam wierzyc. Mijal rok za rokiem. Moja modlitwa za syna nie ustawala. Bywalo roznie, ale z nadzieja pracowalam i czekalam. Po3 latach w specjalnej szkole wreszcie cos ruszylo. Okazalo sie, ze nauczyciele stwierdzili, ze moj syn nie nadaje sie do tej szkoly. Ma oczywiscie pewne trudnosci, ale one nie dyskwalifikuja go na tyle, jego poziom inteligencji wskazuje na to, ze w zwyklej klasie z dodatkowa pomoca moze sobie poradzic. Dzis syn ma 16 lat, choc stwierdzono u niego Dysfazje, jest wspanialym dzieckiem, ma wielu orzyjaciol i calkiem dobrze sobie radzi. Ale to nie wszystko. To co najwazniejsze stalo sie we mnie. Weszlam na droge modlitwy, nadziei i wiary. Jestem zupelnie inna osoba, niz 6 lat temu. Kontynuuje tradycje i co roku, 1 listopada zaczynam odmawiac Nowenne Pompejanska w roznych intencjach. W tym roku jest to intencja ogolna, za rodziny, taka czulam potrzebe w dniu, kiedy ja zaczynalam. I choc trudna w dzisiejszym swiecie, to jestem pewna, ze i tym razem przyniesie ona owoce.
