Z racji tego, iż planuje rozpocząć drugą nowennę, chcę wywiązać się z obietnicy złożenia świadectwa.
Moja poprzednia i zarazem pierwsza nowenna miała na celu to, aby Matka Boża pomogła znaleźć mi lepszą pracę niż mam aktualnie.
Przed rozpoczęciem nowenny długo biłam się z myślami, czy dam radę, czy wytrwam. Z natury jestem osobą, która coś zaczyna i często nie kończy.
Im bardziej o tym myślałam, żeby zacząć tym większe miałam jakby „wewnętrzne wołanie”, aby to zrobić.
I tak w końcu uległam, ponieważ to wołanie było silniejsze, ciągle o tej nowennie myślałam i czułam wyrzuty sumienia, że jej nie zaczynam.
W końcu, kiedy zaczęłam odmawiać modlitwy, poczułam cudowny spokój, było mi tak ze sobą dobrze, a modląc się kolejne dni czułam, że to jest najlepsza forma spędzania czasu, że jestem szczęśliwa modląc się.
Upłynął czas nowenny, miałam wrażenie, że zrobiłam się po niej silniejsza, wytrwałam, pokonałam swój słomiany zapał. I nadszedł czas czekania na cud.
I im bardziej czekałam tym lepiej, odnajdywałam się w aktualnej pracy, nadchodziły problemy, z którymi dobrze sobie rodziłam, a przełożeni byli ze mnie dumni.
Zrozumialam, że być może Pan Bóg chce, żebym została i znalazła radość w tym co robię.
I tak upływał mi czas.
Zanacze, że modliłam się o posadę w konkretnej firmie.
Jakie było moje zdziwienie kiedy po kilku miesiącach, przejeżdżając obok siedziby tejże firmy okazało się, że jest…zlikwidowana.
Módlmy się, ponieważ jeśli jest coś zgodne z planem Boga na pewno nam pomoże, albo pokaże, tak jak mi, że słucha i w jakiś sposób o nas zadba.
Z perspektywy czasu, cieszę się, że Maryja mnie nie, nie wysłuchała, bo wierzę głęboko, że wszystko słyszała, ale cieszę się, że tego nie spełniła, ponieważ być może zostałabym bez pracy.
