Kilka razy chciałam przystąpić do odmawiania Nowenny Pompejańskiej, jednak strach przed nieznanym zrobił swoje i nie miałam odwagi podejść do modlitwy, aż do pewnego dnia, kiedy wewnętrznie, teraz wiem, że to w sercu poczułam chęć odmówienia NP. Stało się, zaczęłam odmawiać. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zakochałam się w tej modlitwie. W niej mogłam odnaleźć i odnajduję dosłownie wszystko czego mi brakuje w życiu. NP mnie uzupełnia. Daje mi wiarę, nadzieję, miłość. Dzięki niej zaczęłam dogadywać się z ludźmi (miałam słabe kontakty z ludźmi), moja przyjaciółka mi podziękowała za to, że jej poleciłam odmawianie NP, zagadała do mnie przyjaciółka, z którą niegdyś się pokłóciłam, znalazłam pracę. Ale, żeby nie było tak pięknie jak w bajce, to pragnę dodać, iż zakochałam się w mężczyźnie, ciągle o nim myślę w sercu, odmawiam w naszej intencji na pewno 3, jak nie więcej NP. Kocham tą modlitwę, ten mężczyzna nie może wyjść z mojego serca, nie wiem nie raz co się dzieje, mam mętlik w głowie, nie wiem czy on mnie też kocha czy nie. Nie wiem co o tym mam myśleć. Wiem na pewno, że mnie pamięta. Ale czy to wystarcza do rozpoczęcia wspólnego życia? Matko Najświętsza proszę o wskazówki. Dziękuję Wam wszystkim za to, że jesteście. Mam nadzieję, że kolejne świadectwo będę pisała jako mężatka. Pamiętajcie proszę, nigdy, ale to przenigdy nie przestawajcie odmawiać NP, jakby nie wiem co. Ta Nowenna ma ogromną moc, o której się sama przekonałam i niejednokrotnie zaskakuje. Wszystko co przegrane po pewnym czasie staje się dla nas zrozumiałe i stwierdzamy, że jednak możemy to zmienić. Czytajcie proszę Ewangelię, módlcie się i walczcie, wtedy bliskie jest Krolestwo Boże. 🙂
