Przeszczęśliwa: Uratowane małżeństwo

Jutro kończę 12. Nowennę Pompejańską i już nie zamierzam rozstawać się z różańcem. Zaczęłam modlić się ponad 1,5 roku temu w intencji uratowania mojego małżeństwa. Wtedy jeszcze nie wiedziałam dlaczego pomyślałam o takiej intencji, bo właściwie nic takiego się nie działo. Przynajmniej wtedy tak mi się wydawało.

Żyłam sobie szczęśliwie z moją powiększającą się rodzinką. Niedawno urodził nam się drugi synek. Tylko mąż jakoś tak dziwnie się od nas oddalał, nie cieszył się już niczym no i przede wszystkim oddalił się też od Boga. Martwiłam się, że mąż ma jakąś depresję i próbowałam mu jakoś pomóc.O Nowennie Pompejańskiej dowiedziałam się po pewnym koszmarze sennym.

Następnego dnia zaczęłam odmawiać NP. Wstyd się przyznać, ale nie umiałam nawet prawidłowo odmawiać różańca. Prawie codziennie czytałam te świadectwa. Bardzo współczułam wszystkim i myślałam sobie, że ja mam tylko męża z depresją, a inni są zdradzani, małżonkowie zostawiają ich, rozwodzą się. Nie mogłam wtedy pojąć, jak można wybaczyć zdradę i modlić się, żeby druga osoba wróciła po czymś takim, mimo że nawet nie prosi o wybaczenie. Teraz już wiem, że można to zrozumieć tylko wtedy, kiedy samemu się przeżyje taki koszmar. Przede wszystkim tylko z Bogiem!

Po około dwóch tygodniach jakimś cudem wyciągnęłam od męża wyznanie, że od dawna mnie zdradza na imprezach integracyjnych.

Oczywiście było mnóstwo płaczu i niedowierzania. Dzięki NP i tym świadectwom, które przeczytałam czułam się trochę jakby przygotowana na taki cios, że takie rzeczy się zdarzają – zwłaszcza, kiedy ktoś odchodzi od Boga. Moja reakcja była szokująca również mnie samą, bo zaczęłam uspokajać męża, że wszystko będzie dobrze i że sobie ze wszystkim poradzimy.

Rozmawialiśmy codziennie w płaczu i dostawałam kolejne ciosy, że w tej chwili mąż ma romans z koleżanką z pracy i zamierza się do niej wyprowadzić. Ostateczną decyzję o wyprowadzce mąż oznajmił mi w 6. rocznicę ślubu.

To działo się dla mnie wszystko jakbym była w jakimś filmie – kiepskim filmie! Miałam nadzieję, że zaraz się obudzę i wszystko wróci do normy. Mąż zmienił się nie do poznania, miał nawet inne oczy, taką obojętność, dziwną agresję i kompletny brak odpowiedzialności. Zupełnie nie ten sam, co wcześniej.

Ostatecznie mąż wyprowadził się zostawiając mnie z dwójką małych dzieci (5 miesięcy i 3 lata), z kredytem na mieszkanie i samochód. To był straszny czas. Dzieci płakały, tęskniły, ciągle chorowały. Mąż często nas odwiedzał, a mnie pękało serce przy każdej wizycie. Nie mogłam się doczekać, kiedy Go zobaczę, a jak już przychodził, to często czułam potrzebę wyjścia z domu. Zwykle chodziłam do kościoła. Bardzo mi to pomagało, uspokajało mnie. Ukojenie i dużą dawkę nadziei i wiary dawała mi też spowiedź.

Przez większość czasu czułam jakiś dziwny spokój i szczęście mimo tego wszystkiego. Większość znajomych to szokowało. Bardzo broniłam przed nimi męża i prosiłam żeby go nie przekreślali. Powtarzałam, że mąż jak najbardziej może wrócić i że wierzę w to, że wróci, bo się o to modlę.

Oczywiście co chwilę dostawałam kolejne ciosy, które nieraz zachwiały moją wiarę w sens modlitwy, były też okrutne myśli, wspomnienia, przewidywania na przyszłość, wieczną samotność. Szukałam pomocy w rozmowach z rodziną, ze znajomymi, ale nic nie pomagało, a wręcz pogarszało sprawę, jak słyszałam u większości kompletny brak nadziei i współczucie, że ja jeszcze ją mam. W chwilach kompletnej beznadziei pomagała mi tylko modlitwa.

Po 3 miesiącach od wyprowadzki męża, przyszedł pozew rozwodowy. Termin za miesiąc. Kolejny szok. Zaraz przed rozprawą trafiłam na wspaniałą adwokat. Powiedziała, że chce nam pomóc i że jest adwokatem moim i mojego męża, że będziemy próbowali jakiś mediacji, terapii, żeby uratować nasze małżeństwo. Bardzo wspierała mnie, kiedy już chciałam się poddać.

Sędzina skierowała nas do mediacji. Pierwsza mediacja odbyła się w pierwszą sobotę miesiąca, a ja odprawiam pierwsze soboty ku czci Niepokalanego Serca Maryi. Mediacje odbywały się w budynku Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej. Jak tam wchodziłam to się śmiałam.

Te rozmowy w płaczu podczas mediacji oczyściły trochę atmosferę między nami i tak sobie mijały dni, czekaliśmy na termin kolejnej rozprawy, ja przyzwyczajałam się do myśli, że będę do końca życia sama.

Zbliżały się Święta i zaczynałam czuć wielki spokój i nabrałam wielkiej wiary w to, że to o co się modlę, właśnie się dzieje, że właśnie teraz mąż do nas wraca. Zaczęłam już dziękować Bogu za to, jakby mąż już wrócił i czułam się naprawdę dobrze. Nie przerażały mnie już samotne Święta ani to, że nic nie wskazuje na to, żeby mąż miał wrócić. Wręcz przeciwnie.

W każdym wolnym terminie zamawiałam Msze Święte. Przypadkowo wypadały one np. w dniu wyprowadzki męża, dzień po otrzymaniu pozwu rozwodowego, dzień przed pierwszą mediacją sądową no i najważniejsza w dzień powrotu męża!

Cud wydarzył się po około 7 miesiącach. Mąż pewnej nocy wysłał mi 2 piosenki polskiego zespołu. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę w tych piosenkach. Pomyślałam – co On wraca?! Niemożliwe!

Nie odzywał się do rana. Oboje nie zmrużyliśmy oka. Następnego dnia mąż przyjechał do mnie rano. Był odmieniony. Wszystko zrozumiał. Powiedział, że siedział i myślał, usłyszał te piosenki w telewizji i go uderzyły. Zanim cokolwiek powiedział, czułam że wrócił mój dawny, kochany mąż. Sam był w szoku tego, jak to się stało. Nie wiedział co ma dalej robić. Wszystko okazało się bardzo proste.

Mąż się nawraca i jest wspaniały!

Ja dostałam tak wielką miłość przebaczającą do mojego męża, że w życiu bym się nie spodziewała, że można nie czuć urazy po czymś takim. Mąż powiedział, że nigdy nie przestał mnie kochać i że coś cały czas podpowiadało mu, że nasze dalsze wspólne życie nie jest możliwe. Stwierdziliśmy, że skoro przetrwaliśmy coś takiego, to razem przetrwamy już wszystko. Z Bogiem!

Wydawało mi się kiedyś, że nie da się bardziej, ale nigdy aż tak bardzo nie kochałam mojego męża!

Spodziewamy się kolejnego dzieciątka!

Chwała Panu!