Dziś 31 dzień mojej pierwszej Nowenny Pompejańskiej i ..pierwszy dzień drugiej! Sięgnęłam po modlitwę nie do odparcia szukając ratunku dla mojego małżeństwa po tym, jak mąż wyprowadził się mówiąc, że nie wierzy w trwałe zmiany po kolejnym kryzysie, nie kocha mnie i chce rozwodu. Po kilku tygodniach miotania się postawiłam na modlitwę i trwanie w oczekiwaniu na jego powrót bez błagania, straszenia i płaczu. W milczeniu. Modlitwa natychmiast poprawiła moje zdrowie fizyczne-lepiej spałam i jadłam, nie miałam ataków paniki. Po kolejnych kilku tygodniach modlitwy do świętych, odmówieniu nowenny o uratowanie małżeństwa… zaczęłam w końcu Nowennę Pompejańską. Naprawdę zrozumiałam moc sakramentu małżeństwa, odzyskałam wiarę w moc modlitwy, czuję się kochana i ważna (a przecież to ostatnie uczucia kobiety porzuconej przez ukochanego), pojednałam się z Panem w sakramencie pokuty…. Ten ostatni krok wyzwolił we mnie takie pokłady radości i odwagi, że poczułam się na tyle silna by rozmawiać z mężem o wszystkim, kiedy odwiedza dzieci. Narazie ciągle upiera się, że czuje do mnie jedynie szacunek jako do matki jego dzieci i sprawa rozwodu jest dawno postanowiona… Czuję, że ten mur jest już naprawdę cienki. Opowiedział mi o swoich kłopotach z pracodawcą i natychmiast podjęłam decyzję-nie pomyślałam, jak jeszcze niedawno: szkoda, że nijak nie mogę pomóc. Oczywiście, że mogę! I to jak! Zaczynam drugą pompejankę-w intencji dobrego rozwiązania tej sprawy. A jakże! Jezus się nią zajmie! Wielka radość. Decyzja podjęta koło południa, przed 16 mam już odmówione pełnym, odważnym radosnym głosem dwie pompejanki! A wczoraj przysypiałam odmawiając jedną…. Czy będzie łatwo (szczególnie w te 24 dni kiedy nowenny się na siebie nakładają)? Nie. Czy będzie warto? O tak!
Pięknie jest pod płaszczem Maryi!
