Agnieszka: Uratowanie małżeństwa

Gdy poznałam Męża od wielu lat był daleko od wiary, wcześniej cierpiał po rozwodzie swoich rodziców. Przed naszym poznaniem przez lata żył w wolnym związku, tak jak Jego mama i babcia, poranione przez życie. Bardzo kochałam Mężą, jednakże nie chciałabym tak żyć. Mąż nawrócił się i wzieliśmy ślub kościelny.

Gdy staliśmy się małżeństwem wiele razy próbowałam nawawiać Go na różne praktyki religijne, czasem dochodziło do kłótni. Pewien kapłan podczas spowiedzi powiedział mi, że mój Mąż jest jak zraniony ptak i nawet gdyby po moich namowach poleciał wysoko mógłby potem spaść i zrobić sobie ogromną krzywdę. Kapłan ten poprosił mnie abym spojrzała na Maryję, która miała tak wiele powodów aby czuć się wybrana, a jednak jest najpokorniejsza, cicha i pełna miłości. Powiedział, że tylko miłością i dobrocią mogę skierować serce Męża do Boga.

Swoje błędy dostrzegłam wyraźniej podczas odmawiania Nowenny Pompejańskiej , kiedy zrozumiałam, że ja również mogłam przyczynić się do wydarzeń o których chcę złożyć świadectwo, nie tylko przez to że czasem namawiałam męża do wiary, ale też przez częsty brak codziennej miłości, w drobiazgach z których składa się życie .

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Wydarzenia, o których pragnę opowiedzieć miały miejsce 4 lata temu i były dla mnie bardzo bolesne. Musiał upłynąć czas aby odpocząć i powstać. Wówczas w moim małżeństwie zaczęło się dziać bardzo źle. Notoryczne kłótnie w dzień i w nocy, wieczne pretensje, właściwie trudno powiedzieć o co. Świadkami byli moi rodzice, którzy mieszkają na parterze naszego domu, a także przede wszystkim nasze córeczki, które nieraz płakały ze strachu i bezsilności. My niestety też byliśmy wobec tego bezsilni, byliśmy smutni, cierpiący, nie czuliśmy się kochani, nie było radości. Zauważyłam, że Mąż zamknął się w sobie. Po pracy siedział w najdalszym rogu kanapy, a gdy chciałam go przytulić miał zaciśnięte pięści, nie mógł mnie znieść, drażniłam go, nie interesował się niczym, nie rozmawiał. Gdy w jakiś sposób nakłoniłam go do rozmowy powiedział, że jest mu bardzo źle i nie wie co się dzieje. Wyglądał jakby próbował walczyć z czymś, a to coś nie dawało mu spokoju. Powoli okazywało się, że to był bunt przeciwko życiu jakie wiódł, rodzinie którą miał, miejscu w którym mieszkaliśmy, tak jakby wpadł do studni i szukał rozpaczliwie jakiejkolwiek drogi by się z niej wydostać. Początkowo myślałam że to depresja. Próbowałam bezskutecznie nawówić Męża na wizytę u lekarza. Zamówiłam Mszę Świętą, po której Jego stan poprawił się, jednakże później wszystko wróciło, tym razem jako nienawiść, kłamstwo, złość, obojętność. Zaczął się zachowywać jak podstępna, zimna osoba, żadnych uczuć, wykrzyczał mi prosto w twarz że nienawidzi tego domu. Jego twarz była bardzo zła. Znikał, kłamał, nie odbierał telefonów, przestał chodzić do Kościoła, później dopiero zrozumiałam, że chciał podstępnie na opuścić. Zaczęłam odczuwać, niewytłumaczalny, silny, obezwładniający lęk w Jego obecności. Już jak zbliżał się do domu po pracy lęk ten nasilał się. Miałam wrażenie jakbym nosiła plecak z kamieniami, jakiś ciężar, dziwny stan, totalne przygnębienie.

Pewnej nocy przyśnił mi się sen, w którym ja, mąż i dzieci staliśmy na ogromnej polanie. Nagle z oddali zaczęli się zbliżać w naszą stronę mężczyźni, wyglądający jak siłacze, a każdy miał w ręku karabin. Szli jak na polowanie, w szeregu, w odstępach od siebie. Wołałam do męża, prosiłam Go abyśmy się ukryli, bo nas zabiją, choć na tej polanie były tylko małe krzaczki, miałam wrażenie że gdybyśmy się za którymś ukryli nie zauważyliby nas. Mój mąż jednak nie chciał. Nawet nie patrzył w moją stronę. Nie wiem dlaczego ale w tym śnie bez Jego decyzji nie mogłyśmy się ukryć. Oni coraz bardziej zbliżali się do nas. Przebudziłam się w strachu. Obudziłam męża i powiedziałam, że miałam straszny sen. Wówczas On odpowiedział zimnym głosem : ” To nie był sen” , i odwrócił się. Przeraziłam się, nie powiedziałam już nic. W tych dniach i później bardzo płakałam, przede wszystkim żal mi było dzieci, bo widziałam jak cierpiały, jak nas kochały, jak pragnęły aby było dobrze, pisały do nas liściki o miłości, o zgodzie. Dalej byliśmy razem lecz towarzyszyła nam ogromna samotność, zero miłości, pustka, dziwna wrogość, obcość. Szukałam ratunku. Niesamowitym zbiegiem okoliczności natrafiłam na kazania księdza Glassa. Nigdy wcześniej nie słyszałam o działaniu złego ducha, oczywiście wiedziałam że jest, ale nie interesowałam się tym. Od tego Księdza dowiedziałam o Nowennie Pompejańskiej. Długo nie mogłam podjąć decyzji o jej rozpoczęciu. Dopiero po odsłuchaniu świadectwa Małgorzaty, zdecydowałam się. Jedyną osobą, której o tym powiedziałam był Mój Tata i choć jest bardzo wierzący zauważyłam w nim cień wątpliwości, ale powiedział abym spróbowała.

Zaczęłam Nowennę, niewiele zmieniało się pomiędzy nami, prawie nie rozmawialiśmy, żyliśmy jak obcy, jednak nie było kłótni, była natomiast podstepna cisza, tak jakby ten „Lęk” sam zaczął się bać. Właśnie kończyłam część błagalną i wstąpiła we mnie nadzieja, że będzie dobrze. Był piątek, wróciłam z pracy do domu. Wówczas Córka powiedziała mi że Tata nie wróci powiedział Jej że da znać. Poczułam straszny ból i zawód, właśnie odzyskiwałam nadzieję, a więc dlaczego, jak to możliwe? Zadzwoniłam do Męża, odebrał i powiedział, że musi odpocząć. Minuta rozmowy. Dzieciom, jak mogłam tłumaczyłam decyzję taty. Naprawdę wówczas myślalam, że to już koniec, że nic nie da się naprawić. Jednak pomimo zwątpienia postanowiłam nie kończyć Nowenny. Następnego dnia czułam wielką pustkę i samotność, pojechałam na Mszę świętą o uzdrowienie, żarliwie modliłam się za Męża i naszą rodzinę. Podczas Mszy w pewnym momencie poczułam na prawym ramieniu silną dłoń. Pomyślałam, że Ktoś stojący za mną wspiera mnie w modlitwie, że może podczas tych Mszy jest taki zwyczaj, obróciłam się, lecz za mną nie było nikogo. Później przeczytałam, że w takiej postawie Anioł Stróż towarzyszy w Kościele każdemu.

W niedzielę modliłam się Nowenną, a później prostymi słowami zwróciłam się do Pana Jezusa: „Panie Ty wszystko wiesz, i widziasz, ja nic nie wiem, proszę Cię daj mi znak czy mam się nadal modlić w tej sprawie, co mam dalej robić?” Zorientowałam się o co Pana poprosiłam i już sama do siebie jakby się usprawiedliwiając, powiedziałam :” Ale o jaki znak mi chodzi, czy coć ma zabłysnąć, zaświecić , nie, nie, najpiękniejszym znakiem byłaby Jego skrucha” Wówczas ujrzałam w sercu Męża, który płacze i prosi o przebaczenie i jest taki dobry i czuły jak kiedyś. Szybko jednak wróciłam do rzeczywistości, w jakiej od tak długiego czasu żyłam i powiedziałam:” Nie, ale to przecież nie jest możliwe”. Ukończyłam modlitwę. Usiadłam. Po chwili córka odebrała telefon, powiedziała że dzwoni Tata i płacze. Myślałam, że serce mi pęknie. Wzięłam od Niej telefon, gdy mnie usłyszał powiedział , że stoi niedaleko i nie wie co ma dalej robić, gdzie ma iść, płakał. Poprosiłam aby wracał do nas, bo na niego czekamy! Gdy był pod domem zadwonił abym po Niego wyszła. Zrobiłam to i z radością, wybiegłam z domu, spojrzałam na Niego i zobaczyłam Jego twarz, pełną skruchy i bólu, taką samą jaką widzialam na moditwie. To, co przed chwilą uznałam za niemożliwe spełniło się. Zobaczyłam męża, który płacze, mówi „przepraszam” i poraz pierwszy od wielu, wielu miesięcy patrzy mi w oczy, wyraża ludzkie uczucia, cieszy się że jest w domu, wita się dziećmi, przytula mnie!!! Okazuje skruchę. Pan znów powiedział :”Dla Boga nie ma nic niemożliwego”. Nie poddawaj się. Wierz!”

Mąż powiedział, że przed wyjazdem czuł lęk w sercu, nie wiedział co się z nm dzieje, bał się i poszedł do lekarza.

Podczas dalszego odmawiania Nowenny łzy oczyszczenia wylewałam strumieniami. Trzeba było ogromnej wytrwałości w modlitwie, nie było łatwo aby przetrwać późniesze chwile.

Maryja, Matka nasza Najczystsza obdarzyła mnie jednak pokojem Serca, abym się już nie bała. Jednakże tak jak o każdy dar, tak i o wszystkie otrzymane Łaski muszę nieustannie dbać. Zauważyłam, że w pierwszym rzędzie powinniśmy sami się nawracać, starać się być lepszymi, nie oceniać, kochać. Ale czy to jest proste. Nie! Czasem bardzo trudne. Ale czy jeżeli chcemy wybudować dom lub mieć piękny ogród siedzimy, nic nie robimy i tylko pokazujemy palcem

i narzekamy na innych, że nic nie robią, nie stosujemy się do zasad budowy lub ogrodnictwa. Nie! W ten sposób nic nie osiągnęlibyśmy, byłby to krach i koniec naszych planów! A później, jak już wybudujemy dom, stworzymy piękny ogród, czy siadamy na laurach, bo tak już na zawsze pozostanie? Nie! Nadal musimy pracować, dbać, konserować, naprawiać, plewić, nawozić. Tak samo jest w tej historii którą opowiedziałam. Czas dbałości o to, co dzięki Bożej Łasce jest zasadzone trwa i będzie trwać zawsze, bo szkodnik czycha.

To nie była moja ostatnia Nowenna Pompejańska. Modliłam się dalej. Po czterech latach od tamtych wydarzeń mój Mąż otrzymał łaskę Spowiedzi Świętej. W te Święta Wielkanocne poraz pierwszy od tak długiego czasu byliśmy razem u Komunii Świętej.

Kochani, chociaż czasem wydaje się być bardzo trudno nie załamujmy się, idźmy do Mamusi Niebieskiej, Ona nas kocha, Ona nas wesprze, Ona nas przytuli! My też Ją kochajmy i zanośmy Jej kwiaty, kwiaty naszego posłuszeństwa, naszej miłości, naszej z serca płynącej modlitwy, bo Ona jest przy nas naprawdę i z czułością słucha każdego naszego słowa. A różaniec jest jak przebywanie w Najsłodszym Sercu Maryi, Świątyni Boga. Chwała Panu!

Zobacz podobne wpisy:

Agnieszka: Nawrócenie i ocalenie małżeństwa M.: Kryzys małżeński Kamila: Potrzeba świadectwa