Piszę to świadectwo z bezsilności, chęci poddania i utraty wiary. Coraz częściej pojawiają mi się myśli by przestać odmawiać nowennę, by dać sobie spokój, odpuścić i nie mieć oczekiwań… Ale po kolei: z nowenna pierwszy raz spotkałam się w grudniu 2016 roku, modliłam się w intencji miłości, dobrego męża… jednak po pierwszej połowie nowennę przerwałam. I z czasem uznałam, ze prawidłowo się stało bo nie byłam gotowa by Bóg mógł działać w moim życiu.
Po roku postanowiłam ponowić modlitwę i odmówiłam całą. Myślałam wtedy, ze dostałam sygnał z nieba, światełko w tunelu.. pojawił się ktoś w moim życiu, na sam kontakt z Tą osobą łomotało mi serce i drżały ręce.. skończyłam nowennę i czułam się wspaniałe, czułam ze moja prośba została wysłuchana i jest to osoba zesłana od Pana. I może to mój błąd.. może myślałam sobie za dużo, po tygodniowej przerwie rozpoczęłam kolejna nowennę tym razem o łaskę dla mojej siostry.
W trakcie nowenny było mi bardzo ciężko, poczułam się oszukana, nie mogłam przestać myśleć o osobie, którą myślałam, że sobie wymodlilam. Nowennę w intencji mojej siostry przerwałam tydzień przed końcem. Nie dałam rady. Naprawdę było mi ciężko. Odrazu po niej ponowiłem Nowennę w intencji dobrego męża, wiem.. to egoistyczne. Ale jest mi tak ciężko, kiedy wkoło tyle miłości, a ja jestem sama. Staram się powierzyć wszystko dla Boga, chce mu zaufać, ale pragnienie miłości drugiej osoby przewyższa nade mną. 13 nowenn już za mną i nie czuje nic dobrego.
Czuje żal i smutek. Dokończę te nowennę do końca i przestane prosić.. nie chce mieć roszczeń wobec Boga. Niech się spełni jego wola, pogodzę się ze wszystkim, ale nie chce nic oczekiwać… bo właśnie ta nadzieja, która otrzymałam w pierwszej nowennie teraz mnie wykańcza. Nowenna to wspaniała modlitwa, przede wszystkim dlatego, ze zbliża do Boga. Ale ja jestem dla niej za słabym człowiekiem. Szczęść Boże wszystkim odmawiającym, a w tym świadectwie pragnę jedynie prosić o spokój ducha.
