Nowenne Pompejańską odmawiałam w intencji ukojenia mojego wewnętrznego bólu, wynikającego z zakończenia relacji z ważną dla mnie osobą. Nie ukrywam, że miałam ogromny żal do tego człowieka, nie potrafiłam wybaczyć mu. Przed odmawianiem Nowenny moje życie było przepełnione złymi emocjami, czułam, że staję się inną osobą, nie poznawałam samej siebie. Sięgając po różaniec odczuwałam spokój, czułam pomoc Matki Bożej, która czuwa nad nami. Na samym początku Nowenny chciałam zapomnieć o osobie, która jak sądziłam na tamten czas mnie skrzywdziła. Natomiast podczas odmawiania części dziękczynnej, zrozumiałam, że ja też mogłam swoim zachowaniem zranić tą osobę, zrozumiała, że powinnam mu wybaczyć, ponieważ każdy człowiek popełnia błędy. Na dzień dzisiejszy nie trzymam już urazy do niego, a gdy złe wspomnienia wracają, przypominam sobie o Panu Jezusie, który wybaczył swym oprawcom na krzyżu. Pragnę by jego życie było pełne błogosławieństwami bożymi. Dzięki Nowennie czuję opiekę Matki Bożej, wiem że jest ona z nami w każdy czas. Dążę do tego by z pomocą Maryi stać się lepszym człowiekiem, który spełnia wolę Bożą. Dodam również, że podczas różańca pierwszy raz od ponad półtora roku przystąpiłam do spowiedzi świętej, za co wcześniej nie mogłam się zabrać. Również w czasie Nowenny udałam się na badania, które wykryły początek choroby tarczycy, czuję, że to Dziewica Różańca Świętego z Pompejów skłoniła mnie do pójścia do lekarza w celu wykrycia wcześniejszego stadium choroby, za co jej dziękuję. Jeżeli nadal zastanawiasz się nad odmawianiem różańca, to nie myśl zbyt długo, tylko weź w swą dłoń różaniec i obiecuję Ci, że się nie zawiedziesz. Matka Boska jest dobra i kochana, pragnie jak najlepiej dla nas, dla swych dzieci, których wysłuchuje i podpowiada co czynić. Dziękuję Maryjo za wszystko, kocham Cię.
