Beata: Nawrócenie i Łaska Wiary

Chciałabym

napisać o czymś niezwykłym, czego doświadczyłam w przeciągu ostatnich kilku

miesięcy. Zawsze byłam osobą bardzo wierzącą, ale nie tak…Bo jak to

jest, niby człowiek chodzi do kościoła, modli się, ale nie czuje tego czegoś…,

takie to trochę: wierzę bo wszyscy wierzą no i na pewno coś jest ale do końca to

nie jestem o tym przekonana. Jakiś czas temu poszłam do kościoła i tego dnia

coś się zmieniło, najpierw wyszeptałam modlitwę – prośbę: „Pozwól mi

poczuć Twoją obecność.” Przystąpiłam do Komunii w wielkim skupieniu,

chciałam poczuć. Wróciłam do ławki i rozpłakałam się. Koleżanka z boku zapytała

mnie: „Beata, co się dzieje.” Odpowiedziałam: „Nie wiem.”

Nie wiedziałam, ale podświadomie czułam, że tym razem nie jestem sama. Wróciłam do

domu, i tego samego dnia mój przyjaciel opowiedział mi o Nowennie

Pompejańskiej, pomyślałam sobie: „trudna ta modlitwa, cały różaniec

codziennie, do tego trzeba determinacji”, minęły dwa tygodnie zanim

zdecydowałam się ją rozpocząć. Przez całe te dwa tygodnie nie mogłam myśleć o

niczym innym tylko o tym, ze jestem leń i że nie chce mi się zrobić czegoś

super dla Maryi, która mi już tyle w życiu pomogła. A więc rozpoczęłam codzienne

długie modlitwy z różańcem w ręku. Były dni, kiedy byłam zła sama na siebie, że

w ogóle sią za to zabrałam. Mimo to kontynuowałam często z ciężkim sercem bez

entuzjazmu. Czasami z ogromną chęcią i radością. Z każdym dniem widziałam, że

moje życie wygląda inaczej, nie zewnętrznie ale wewnętrznie, jestem

spokojniejsza, bardziej wyrozumiała, tolerancyjna i grzeczna.

Czułam, że otwieram jakieś drzwi, i tu nastąpił punkt zwrotny, nagle stałam się

dziwnie mroczna, nie miałam ochoty na bliższe spotkania i kontakty ze

znajomymi, działo się coś niedobrego, czułam to, mimo to modliłam się dalej,

częściej chodziłam do spowiedzi, była nawet taka kiedy na chwilę zapomniałam

formuły spowiedzi, i już miałam poprosić spowiednika o pomoc ale przypomniałam

sobie, a potem to już było łatwo. Później przyszedł moment zmiany nastrojów,

jedna chwila – pełna euforia, wszystko zrobione z radością, kolejna – koszmar,

dosłownie. Widziałam piętrzącą się górę obowiązków i wiedziałam, ze nie zrobię

nic, nie chcę i nie będę. To co się ze mną działo było nienormalne i już myślałam,

że chyba mam jakąś depresję, że muszę się leczyć.

Moja Nowenna dobiega końca – a ja jestem normalnym

człowiekiem, zrównoważonym. W każdej chwili mego życia dostrzegam Bożą rękę,

wiem, że ja jestem marnością, ale on jest wielki, i jest moim opiekunem, ta

świadomość sprawia, że nabieram większej pewności siebie.

Wiem, że z Bogiem mogę wszystko ale tylko zgodnie z Jego wolą. Tak by moja

dusza należała do Niego.

Ten mroczny moment tłumaczę jako pewnego rodzaju walkę w mojej duszy, jestem

przekonana, że zło próbowało mną zawładnąć, dzięki temu, że trwałam w modlitwie

udało mi się to przezwyciężyć, poza tym częsta spowiedź i Komunia również były bardzo pomocne.

W tym czasie przerwałam wszelkie inne modlitwy, odmawiałam jedynie Nowennę Pompejańską, na

nic innego – nie tylko nie miałam chęci, po prostu nie miałam siły. Pewnego dnia

chciałam pomodlić się za dusze dręczone – zasnęłam w trakcie. To było

silniejsze ode mnie, a więc dałam spokój, ważna była Nowenna, nawet nie wiem

dlaczego tak kurczowo się jej uchwyciłam, i szczerze mówiąc dopiero teraz się

nad tym zastanawiam, że skoro przerwałam wszystkie modlitwy to dlaczego nie

Nowennę.

Bóg na pewno zna odpowiedź, a ja kiedyś go o nią zapytam.