Magdalena: Spóźnione świadectwo

Piszę mocno spóźnione świadectwo o łaskach otrzymanych za pośrednictwem nowenny pompejańskiej. Tak się niestety stało, że do tej pory zaniedbałam to postanowienie. A łask było i jest bardzo dużo. Modlitwą różańcową w postaci nowenny pompejańskiej modliłam się wielokrotnie, niektóre prośby, jak np. szczęśliwie zakończone operacje guza mózgu siostrzeńca otrzymywaliśmy jeszcze przed zakończeniem odmawiania nowenny, a na niektóre, jak np. o dobrego męża, przyszło mi czekać kilka lat (a dokładnie 6 lat). Jednak nawet w tym czasie, gdy byłam sama nie odczuwałam nigdy dotkliwej samotności, mimo że tęsknota za ukochanym zawsze mi towarzyszyła w życiu. Jakie też było moje zdziwienie, gdy po kolejnej nowennie tym razem połączonej z litanią dominikańską, poznałam obecnego narzeczonego, z którym 22 września tego roku planujemy ślub. A poznałam go w sposób, do którego byłam zawsze najmniej przekonana, bo przez portal randkowy. Zalogowałam się tam tylko dlatego, że za patrona portal ten miał św. Józefa, do którego też się modliłam w tej intencji. Pierwszy chłopak, który do mnie napisał okazał się być właśnie moim przyszłym narzeczonym, więc tym bardziej upatruje w tym pomoc z nieba. Niestety na naszą rodzinę znowu przyszedł ciężki czas i smutek. Potwierdziła się diagnoza lekarzy i synek mojej drugiej siostry urodził się z wadą genetyczną Zespół Patau. 80 % dzieci z tą wadą umiera zwykle w kilka dni po porodzie. Nasz Adaś jest jednak silny i żyje już drugi tydzień. Ogromnym pragnieniem mojej siostry jest, by mogła go zabrać do domu, nie jest to jednak proste, gdyż chłopiec potrzebuje specjalnego sprzętu, ale też nie niemożliwe, dlatego wierzę, że z Bożą pomocą się to uda. Podczas tego czasu niepewności i nadziei, że może lekarze się pomylili, sprawę tę oddawałam Panu Bogu w słowach o. Dolindo „Jezu, Ty się tym zajmij”. Proszę więc i teraz Panie Boże, zajmij się tym, a gdy przyjdzie to najgorsze, że Adasia zabraknie, miej siostrę, jej męża i córeczkę oraz całą naszą rodzinę w swojej opiece i dodaj sił, bo jest straszne to, co ich czeka. Miej też w opiece wszystkie chore dzieci pozostawione same w hospicjum i ulżyj ich samotności i opuszczeniu.