W ciągu dwóch lat odmówiłam 3 nowenny pompejańskie. I w sumie żyję nadzieją, że kiedyś zostaną wysłuchane. Ich intencje się jeszcze nie spełniły, choć podczas pierwszej Nowenny dostałam od Boga wyraźny znak, że dostanę to, czego tak bardzo pragnę, choć w temacie niezwiązanym z główną intencją. Ostatniego dnia części błagalnej miałam małe spięcie w chórze, w którym śpiewałam. Nie chciałam już tam śpiewać i wieczorem byłam tym stanem bardzo podłamana. Następnego dnia – pierwszego części dziękczynnej – dostałam totalnie zaskakujący telefon od profesora zza granicy, który sam z siebie zaczął mi mówić, że osiągnę to, czego chce, ale muszę odpuścić. To było dla mnie tak nieprawdopodobne, że wierzę, że to był wyraźny znak z nieba. Podczas tej nowenny doświadczałam też pewnych natrętnych myśli, do głowy przychodziły mi wszystkie złe czyny, których się w życiu dopuściłam, było to bardzo obciążające. Najgorsze było dręczenie diabelskie podczas ostatniej nowenny. Zakończenie przypadało mi na Niedzielę Miłosierdzia Bożego w tym roku. Triduum Paschalne i pierwszy Dzień Wielkanocy były dla mnie chyba najgorsze w życiu. Podczas nabożeństw doświadczałam myśli bluźnierczych i o treści seksualnej, natomiast w Wielkanoc byłam o krok od popełnienia samobójstwa. Była we mnie taka rozpacz i napięcie, że niewiele brakowało, a chwyciłabym za nóż. Naprawdę trudno oddać słowami ten stan, ale był nie do wytrzymania. Mam nadzieję, że ta Boża opieszałość to próba, żeby nie ustawać w modlitwie, bo tylko Bóg zna właściwy moment. Mimo wszystko, dziękuję Bogu za wsparcie w życiu, w którym powolutku się wszystko układa. Wierzę, że to On prostuje moje ścieżki, a jedną z nich jest moje małżeństwo. Co prawda, to nie była moja intencja, ale mój mąż dwukrotnie doznał nagłej przemiany serca, dzięki której od roku w naszym małżeństwie jest bardzo dobrze. Bogu niech będą dzięki!
