Nowennę Pompejańską odmówiłam dwa razy. W pierwszej prosiłam o zdrowie dla znajomej lekarki-pediatry, u której podejrzewano nowotwór płuc. Prosiłam, aby moja Kochana Mateńka wstawiła się za nią i aby ta pani mogła wrócić do pracy i pomagać innym jako prawdziwy lekarz z powołania. Okazało się, że mimo wstępnych podejrzeń, na płucach nie było nowotworu, a tylko ropień. Po operacji moja znajoma ma się dobrze i pracuje.
Drugi raz odmówiłam nowennę w intencji mojego taty, u którego w czerwcu wykryto nowotwór złośliwy prostaty. Biopsja wykazała, że guz ma charakter bardzo złośliwy, a marker nowotworowy na bardzo wysokim poziomie, według lekarzy sugerował pewność, że w organiźmie taty już są przerzuty. Znów zaufałam mojej najdroższej Mateńce i rozpoczęłam nowennę. Modliłam się o cud, a jeśli to nie byłoby zgodne z wolą Bożą, o siłę do akceptacji sytuacji dla całej rodziny, a dla taty o pomyślne wyniki leczenia – prób zatrzymania rozprzestrzeniania się nowotworu. Wiem, że ludzie myślą i prognozują różnie, ale ostatnie zdanie i tak należy do Boga w każdej sprawie. Niedawno okazało się, ku zdziwieniu lekarzy, że szczegółowe badania nie wykryły żadnego przerzutu i nowotwór, choć zaawansowany, jest miejscowy, co daje zupełnie inne perspektywy leczenia. Wierzę, że Maryja mi pomogła w tej tak ważnej dla mnie sprawie. Wiem także, że jest zawsze blisko mnie, jest moją najlepszą Mamą i tak się codziennie do Niej zwracam. Razem z moim niebieskim orędownikiem, ojcem Pio wielokrotnie pomaga mi w załatwianiu codziennych, nawet prozaicznych spraw (takich jak kupienie węgla na zimę za pierwszym podejściem, choć wydawało się to prawie niemożliwe). Wiem, że nie wszystko w życiu pójdzie po mojej myśli, ale najważniejsze jest to, że wciąż czuję Jej obecność i widzę małe-wielkie znaki, które umacniają moją wiarę . Wspaniale jest mieć Mamę, która tak wiele może i świętego Przyjaciela tam w niebie.
