Moja przygoda z Nowenna Pompejanska zaczela sie w 2019, odmawiam ja co jakis czas z potrzeby serca i/lub zycia. Nie wiem czy moje intencje zostaly wysluchane poniewaz ich natura karze czekac z odpowiedzia byc moze do momentu az skonczy sie moja ziemska pielgrzymka. Wierze, ze moje starania zostaly docenione, choc modlitwa przychodzila mi bardzo ciezko. Rozproszenie, brak wolnego czasu przy dwojce malych dzieci i zmeczenie, ktore wieczorem mnie dopadalo przekladalo sie na jakosc tej modlitwy. Zycie podczas odmawiania NP stawalo sie jakby ciezsze niz zwykle. Towarzyszyly mi wzmozone nerwy, zmeczenie, rozgoryczenie i pogorszenie relacji w domu. Moj stan moglabym opisac jako wewnetrzna depresje. W moim mniemaniu brak zrozumienia ze strony meza i bliskich. Przypominaly mi sie zdarzenia z przeszlosci, ktore zaognialy i tak juz napieta atmosfere. Opisze tylko kilka sytuacji. Podczas modlitwy za mnie samą dokladnie w jej 3 dniu, a bylam wtedy w pierwszym trymestrze ciazy z drugim dzieckiem, dostalam krwawienia. Oczywiscie rozpacz i strach o życie dziecka… Ciaza choc zagrozona bo zrobil sie krwiak, donoszona szczesliwie do konca. Piszac to swiadectwo tule synka do snu. Podczas odmawiania kolejnej NP za moja starsza corke, w 3 lub 4 dniu modlitwy rowniez dostalam krwawienia bedac w 3ciej ciazy, byl to 1 luty. 2go lutego w święto Ofiarowania Panskiego oddalam to na stol panski. Niestety okazalo sie ze stracilismy dzieciatko. Choc jest to bardzo ciezkie to staram sie ufac. W chwili zwatpienia uslyszalam od zaprzyjaznionej osoby, zeby trwac mimo wszystko bo cierpienia moga byc znakiem, ze modlitwa dziala. Czasem nie rozumiemy Bozego planu wobec nas. Pomimo bolu, trudu i znoju zycia codziennego starajmy sie oddawac wszystko Panu, Mamusi i czuwac, czuwac, czuwac. Mozemy nie dostrzegac łask, ktore juz tu na ziemi dostajemy dzieki modlitwie, a moze czekaja one na nas dopiero tam na gorze…
