Monika: Uzdrowienie z padaczki

Jestem Monika, mam 25 lat. Mam brata któremu w wieku 13 lat objawiła się epilepsja. Dziś ma lat 19. Przez kilka lat męczył się z tą paskudną chorobą. Brał leki, coraz mocniejsze dawki, czasem była zmiana leków, na chwilę to pomagało ale zawsze potem wracało… Ataki miewał czasem raz w tygodniu, czasem codziennie, czasem kilka razy dziennie. Czasem było to tak że przez 40 minut miał nazywane przez nas „chwilówki” czyli oczka uciekały mu do góry i krzywiła się buźka trwało to kilka sekund, za chwilę powrót świadomości i tak się powtarzało nieraz kilkadziesiat minut. Czasem typowe napady epilepsji z drgawkami. I wiecie co jest najgorsze? Stresował każdy telefon, każdy moment gdy stał, gdy ktoś pukał do drzwi gdy go nie było w domu. Całe życie w stresie, nigdy nie wiadomo kiedy co… Ja mając 25 lat mieszkam z rodzicami bo on nigdy nie mógł zostać sam. Pracuję w beznadziejnej pracy tylko dlatego ze moge miec tam elastyczny grafik i być w razie czego na zawołanie. Poza tym… Mój brat tez jest niepełnosprawny, ma afazję sensoryczno motoryczną, nigdy nie powiedział sensownego zdania a jedynie pojedyncze słowa, jednak w 100% rozumie swoje otoczenie, komunikuje sie z ludźmi „normalnie”, jedyne co to pomaga sobie gestykulując rękami. I wiecie co? Ma jedno z najpiekniejszych, najbardziej współczujących serc jakie znam. Nigdy nie rozumiałam dlaczego tak pokrzywdzony przez los dobry chłopak musi znosić jeszcze te ataki. Moja mama jest bardzo nerwowa a ojciec pije. Są to dobrzy ludzie, nigdy nie zrobili mi krzywdy, ale myślę ze gdyby nie mój brat i jego choroba i to jak wszystko bierze do serca juz dawno by się rozwiedli a ja dawno bym się z tego domu wyprowadziła… On trzyma tą rodzinę w jednym miejscu, teraz to rozumiem…

Zastanawiałam się od jakiegos czasu nad nowenną ale jakos nie zabierałam się za nią. W mojej parafii w głównym ołtarzu jest obraz Matki Boskiej, cała parafia Jej imieniem. Pewnego razu przyjechał do nas obcy ksiądz w rocznicę koronowania obrazu i opowiadał jak bardzo Maryja zadziałała w jego życiu i jak zaopiekowała się nim w chorobie gdy jako dziecko nie dawano mu szans na przeżycie, popłakałam się i…. ruszyło 🙂

Nowennę Pompejańską w intencji uzdrowienia brata z epilepsji zaczęłam pierwszy raz odmawiać w listopadzie 2018. Pomagały mi wytrwać wcześniej nagrane przez o. Adama Szustaka krótkie odcinki motywacyjne na yt (jeśli ktoś potrzebuje dodatkowej motywacji to polecam, kanał „Langusta na Palmie” i serię krótkich codziennych odcinków które prowadzą nas przez całą nowennę). Nic się nie działo przez ten czas szczególnego… Ataki jak były tak jak wcześniej. Dalej prosiłam o uzdrowienie. Tylko o zdrowie, żeby Bóg mu to zabrał. Będąc na rekolekcjach na zywo prowadzonych przez o. Szustaka ale nie tylko bo i w czytaniach na które się „przypadkiem” ( 🙂 ) napotykałam nieraz były informacje o zaufaniu, o uzdrowieniach. Poprosiłam też ojca o modlitwe i błogosławieństwo dla brata. Myślałam nawet udać się na mszę z modlitwą o uzdrowienie prowadzoną przez Marcina Zielińskiego myśląc ze on ma jakies specjalne względy na górze 🙂 Szukałam specjalnych okazji, specjalnych ludzi. I wiecie co? Z dnia na dzien postanowilam ze po około 2 tygodniach przerwy zaczynam znowu, że się nie poddam, że Maryja obiecała i że napewno to ja robiłam coś źle. I robiłam, ale się okazało nie chodziło chyba o brak skupienia na różańcu jak mi sie wydawało tylko o podejście… W trakcie drugiego podejscia do nowenny doszło do mnie że jeśli brat ma być chory i taka jest Wola Boża to niech tak bedzie, ale proszę o wsparcie i o opiekę, o siłę o nadzieję ze ma ta choroba jakiś sens i że ma pomóc mojej rodzinie coś zrozumieć… Dalej w mojej intencji wypowiadałam słowa o uzdrowienie ale moje nastawienie było inne. W trakcie tej drugiej nowenny odpadł mi krzyżyk z różańca… „sam”. Brat miał napady rodzajów jakiego wcześniej nie miał, było gorzej, w kazdym razie miałam nadzieje że to zły robi wszystko aby odwieść mnie od tego. I wiecie co? około tydzien nawet nie wiem ale jakis czas po skonczeniu drugiej nowenny ale z POKORĄ że wola Boża może byc inna niż to czego ja oczekuję, brat nie ma już ataków… Jakieś trzy miesiące… Nic kompletnie ! Bez zmiany leków, bez zmiany trybu życia. Miewał już dłuzsze przerwy ale baaaardzo dawno temu, po zmianie leków i nie pamietam czy az takie długie. Wiem że Bóg może wszystko i nie wątpie ze potrafi uzdrawiac. Mam nadzieje ze i w tym wypadku zechciał i że mój brat mimo że nie mówi będzie mógł w miarę normalnie żyć… To ogromna różnica dla całej mojej rodziny!