Jolka: Dobry mąż

Z napisaniem świadectwa mierzyłam się dość długi czas. Ale myślę, że dojrzałam do tego momentu i podzielę się z Wami częścią mojej historii. Mój pierwszy związek był bezwartościowy. W nastoletnim wieku poznałam mojego pierwszego chłopaka. Z upływem czasu ten związek był dla mnie straszny. Ciągłe zauroczenia w innych kobietach mojego partnera, powodowały u nie wiele łez. Chociaż nigdy wtedy nie rozmawialiśmy na ten temat. Gdy byliśmy sami było w porządku, wspólne wyjścia były dla mnie frustrujące, ale zawsze udawałam, że dobrze się bawię.

Nie wiedziałam jak odciąć się od tej znajomości, bo on nie był mi obojętny. Pewnej nocy, już miałam dość. kiedy on bawił się na jakiejś imprezie, a ja w domu płakałam do rana przypomniałam sobie o Nowennie Pompejańskiej, o której mi kiedyś opowiedziała koleżanka. W tamtym czasie byłam raczej z dala od Boga. Wtedy kiedy robiło się już jasno, zaczęłam odmawiać różańce. Z tak silną determinacją i z taką desperacją jak nigdy. Błagając i płacząc. Intencja była jedna „o dobrego męża”. Nie pamiętam żeby mi się udało wytrwać w jakimkolwiek postanowieniu do końca. A w nowennie mi się udało. W trakcie odmawiania nabywałam więcej spokoju. Nie wiedziałam wcześniej, co to znaczy spokój ducha, w tamtym momencie czułam go bardzo intensywnie. Całkowicie poddałam się tej modlitwie i oddałam się Maryi. Pewnego razu kiedy czułam tak ogromny spokój pomyślałam, że nawet jak nigdy nie będę mieć męża, nawet jak pójdę do zakonu, albo będę singielką to z takim spokojem będę szczęśliwa. Odmawiałam dalej modlitwę i zmieniałam się ja. Ten spokój dał mi tak wiele. Przestałam być zazdrosna o chłopaka, zaczęłam zauważać co ja robię źle. Chłopak też się zaczął zmieniać zaczął mi pomagać bezinteresownie, przestał się spotykać z towarzystwem, które miało na niego negatywny wpływ. Pierwszy raz czułam się z nim dobrze, kłopoty się skończyły. Nowennę skończyłam i trochę brakowało mi tego spokoju.

Za jakiś czas pojechałam w góry, gdzie chłopak mi się oświadczył. Pomyślałam wtedy „powiem tak, najwyżej później to odkręcę”, nie byłam pewna, czy ta przemiana jest trwała. Nie żyliśmy wtedy w czystości, ale ja chodziłam do kościoła i z tego co pamiętam modliłam się. Kiedy zaczęliśmy być zaręczeni zaczęło mi przeszkadzać, że on prawie nie chodzi do kościoła. Nie potrafiłam sobie wyobrazić tego jakie wzorce będą mieć nasze dzieci. I wtedy sięgnęłam po największą broń jaką znałam. Zmówiłam kolejną Nowennę Pompejańską w intencji nawrócenia narzeczonego. Nie mówiłam mu nic o tym, nie namawiałam go abyśmy wspólnie chodzili do kościoła po prostu się modliłam. Pojechaliśmy na rekolekcję nowożeńców, gdzie ku mojemu zdziwieniu on zakupił brewiarz dla świeckich. Rekolekcję były bardzo udane, a podczas jednych zajęć to mój mężczyzna zaproponował, żebyśmy zachowali czystość przedmałżeńską. Tak nawrócił się, chodzi do kościoła, modli się. Niedawno się dowiedział, że mówiłam za niego nowennę w intencji nawrócenia.

W tej chwili jesteśmy szczęśliwym małżeństwem. Traktujemy się z szacunkiem i ogromem miłości. Czystość przedmałżeńską zachowaliśmy do ślubu, czyli półtora roku po pamiętnych rekolekcjach. Chciałabym podziękować z całego serca Maryi, za spokój jaki mi dała, że mnie nie opuściła mnie. Kolejną Nowennę mówiliśmy razem, w intencji mojego zdrowia. Proszę Was o modlitwę za mnie i męża. O moje zdrowie, życie bez bólu i dar macierzyństwa.