Katarzyna: do końca życia będziemy dziękować za Wojtka

Chciałabym podzielić się swoim świadectwem. Jesteśmy z mężem już 5 lat po ślubie. Od samego początku bardzo chcieliśmy mieć dziecko. W pierwszą ciążę zaszłam kilka miesięcy po zawarciu związku małżeństwa. Cieszyliśmy się ogromnie, czułam się bardzo dobrze, ale niestety – w 13 tygodniu, podczas badań prenatalnych – okazało się, że nasze maleństwo nie żyje. W jednej chwili runęły wszystkie nasze nadzieje i plany. Nie potrafiliśmy uwierzyć, że takie nieszczęście dotknęło właśnie nas. Jednak czas leczy rany i w końcu pogodziliśmy się z losem.

Po upływie dwóch lat na teście ciążowym pojawiły się dwie kreseczki, jednak nauczeni smutnym doświadczeniem nie potrafiliśmy się cieszyć. W 7 tygodniu – jak mi się zdawało mojej ciąży – poszliśmy do lekarza i okazało się, że niestety, pęcherzyk ciążowy jest pusty! W tym momencie nasz świat kompletnie się zawalił. Kazano zrobić nam specjalistyczne badania, które wykazały, że mąż ma nieprawidłowy kariotyp i to może być przyczyną naszych i dotychczasowych, i przyszłych niepowodzeń.

Całkowicie się załamałam, wpadłam w depresję, odsunęłam się od znajomych, którzy mieli dzieci. w domu zaczęły się kłótnie z mężem, wzajemne oskarżanie się, z czasem poczułam nienawiść do ludzi i do Boga.

W 2013 r. dowiedziałam się o nowennie pompejańskiej i cała rodzina zaczęła się modlić w naszej intencji. Podczas modlitwy było bardzo ciężko, były dni, gdy nie potrafiłam się modlić, przerywałam odmawianie różańca, pojawiało się zwątpienie, złość i niemoc. Modlitwę ukończyłam tylko dzięki mężowi, który cały czas podtrzymywał mnie na duchu.

Po zakończeniu nowenny, w listopadzie, okazało się, że znowu jestem przy nadziei. Ogarnął nas ogromny strach, lęk i obawa przed tym, że los znowu nas tak okrutnie doświadczy. Postanowiliśmy, że przez całą ciążę będziemy nadal odmawiać nowennę w intencji narodzin zdrowego dziecka. Nie było łatwo – przez kolejnych dziewięć miesięcy czułam się fatalnie, prawie nie wychodziłam z domu, trzy razy leżałam w szpitalu, ponadto byłam w opłakanym stanie psychicznym, gdyż ze względu na prawidłowy rozwój dziecka, musiałam odstawić wszystkie leki, które do tej pory zażywałam. Każdy dzień był gehenną, cały czas płakałam, nie potrafiłam się cieszyć. W tych trudnych chwilach została nam tylko modlitwa i pełne zaufanie do Maryi. Ukochana Matka Boża nas wysłuchała i 9 lipca 2014 r. na świat przyszedł nasz ukochany, wyczekany i wymodlony synek, Wojtuś. Do końca życia będziemy za niego dziękować.

Teraz wiem, że trzeba ufać i wierzyć, mimo przeciwności losu, a jeśli będziemy prosić wytrwale, to łaski będą nam dane.