Ania: „Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!”

Na nowennę pompejańską natknęłam się któregoś dnia w jednym z czasopism katolickich. Pamiętam, że pomyślałam, że to modlitwa dla ludzi naprawdę zdesperowanych, których spotyka wielkie nieszczęście i szybko o niej zapomniałam. Kilka miesięcy później dowiedziałam się, że u bardzo bliskiej mi osoby lekarze podejrzewają nowotwór, jednak na wyniki trzeba było poczekać. Czekanie i ciągłe zastanawianie się „a co jeśli?” było nie do zniesienia. Wtedy przypomniałam sobie o nowennie i pomyślałam że to jest jedyny sposób, w jaki mogę pomóc. Niestety kilka dni później wyniki histopatologii potwierdziły, że mamy do czynienia z nowotworem. Mimo tego trwałam dalej w modlitwie, choć przyznaję że nie zawsze była ona odmawiana w skupieniu i z ufnością, szczerze mówiąc często wątpiłam w jej sens. W międzyczasie osoba, za którą się modliłam przeszła zabieg usunięcia węzła chłonnego, w którym mogły znajdować się przerzuty i znów zaczęło się oczekiwanie na wyniki. Nowenna dobiegła końca a ja nadal nie miałam pewności co do tego, czy ma ona jakikolwiek sens. Dziś już wiem, że miała. Badania wykluczyły obecność przerzutów, a ja wierzę, że w przyszłości także ich nie będzie. Matka Boża dotrzymuje słowa nawet, jeśli zwracają się do niej takie niedowiarki jak ja! Nie zawsze Jej działanie od razu dostrzegamy w naszym życiu ale przecież fakt, że czegoś nie widzimy wcale nie znaczy, że to nie istnieje:) Matko Najświętsza dziękuję Ci!