Ula: Maryja wybiera dla każdego najlepszy moment na uświęcenie

Witajcie Kochani,

Pragnę się z Wami podzielić świadectwem mojej pierwszej Nowenny Pompejańskiej, którą rozpoczęłam 8 grudnia, a zakończyłam 30 stycznia. Zanim napiszę kilka słów od siebie o tej niesamowitej modlitwie, chcę krótko opowiedzieć jak wyglądało moje życie przed rozpoczęciem Nowenny. Wcześniej nie lubiłam modlić się na różańcu, być może dlatego, że go nie rozumiałam. Modlitwa ta strasznie mi się dłużyła, a zamiast niej chętnie odmawiałam koronkę do Bożego miłosierdzia. Czasami było i tak, że wcale nie miałam ochoty się modlić, a wręcz zapominałam o odmawianiu pacierza. Jednak bywały takie dni, gdy rozpaczliwie modliłam się do Boga, prosząc Go o to, by zrobił coś z moim monotonnym życiem, które z dnia na dzień wydawało mi się być coraz gorsze, trudniejsze.

Przełom w moim życiu nastąpił w październiku zeszłego roku. Rozpoczynał się wtedy miesiąc poświęcony Maryi, czyli nabożeństwo różańcowe, na które nie planowałam chodzić. Jednak stało się zupełnie inaczej. Któregoś dnia, po powrocie z zajęć na uczelni, odczułam ogromną potrzebę pójścia do kościoła. Mimo że byłam bardzo zmęczona po całym dniu nauki, zdecydowałam się, że pójdę tam, chociaż na chwilę. Nie wiedziałam, że w tym czasie było odprawiane nabożeństwo różańcowe. Wchodząc do kościoła byłam smutna i zmęczona, a gdy wracałam z powrotem do domu, poczułam nieznaną mi dotąd, prawdziwą radość serca i szczęście, tak jakby mi ktoś powiedział, że od tego dnia skończą się moje wszystkie problemy. Wtedy też postanowiłam sobie, że spróbuję przychodzić tu codziennie, jeśli będę miała czas. I zaczęłam się tak modlić na różańcu, bo z dnia na dzień odczuwałam coraz większą potrzebę odmówienia tej modlitwy, jak nie w kościele, to w domu.

I tak było do 8 grudnia. Była wtedy niedziela. Obudziłam się wcześnie rano. Siedząc na łóżku, próbowałam sobie przypomnieć jakie święto przypada na ten dzień. Dopiero po chwili zorientowałam się, że jest to Święto Maryjne. Poszłam na mszę św. i tam dowiedziałam się, że właśnie 8 grudnia jest godzina łaski dana nam przez Maryję. Postanowiłam, że muszę uczcić tę godzinę jakąś konkretną modlitwą. Po powrocie do domu, zaczęłam szukać na Internecie czegoś co wypełni mi ten czas.

I wtedy przypadkiem dostrzegłam hasło: Nowenna Pompejańska. Z ciekawości weszłam na pierwszą stronę poświęconą tej Nowennie: pompejanska.rosemaria.pl. Do razu zaczęłam czytać przepiękne świadectwa odnośnie tej modlitwy, które zmotywowały mnie do działania ;).Przyznam, że wybór intencji do Nowenny był spontaniczny. Postanowiłam się modlić o nawrócenie bliskiej mi osoby. Przez cały czas trwania części błagalnej, czułam się bardzo, bardzo szczęśliwa i dziwnie spokojna. Wcześniej wszystkim się bardzo zamartwiałam i nie wiedziałam jak sobie radzić z problemami, a gdy zaczęłam się modlić Nowenną Pompejańską Najświętsza Dziewica uprosiła mi łaskę spokoju, cierpliwości i radości do tego stopnia, że znajomi pytali się mnie, co mi się stało i gdzie jest to źródło, z którego ja czerpię ten optymizm. I pamiętam, że powiedziałam im tylko tyle: zacznijcie odmawiać Nowennę Pompejańską ku czci Maryi, bo jest pięknie. Wcale nie zastanawiałam się nad odpowiedzią, Ktoś mi w tym pomógł ;).

Gdy zaczęłam część dziękczynną, pojawiło się rozdrażnienie, bezpodstawna złość szczególnie wobec moich najbliższych. Często kłóciłam się z osobą, za którą się modlę, czego potem bardzo żałowałam. Wydawało mi się, że wiem wszystko najlepiej. Prawie co drugi dzień płakałam. Nie było już tak prosto jak wcześniej. Co więcej, odmawiając różaniec, nie mogłam się skupić, bo często bolała mnie głowa albo byłam bardzo senna. Wiedziałam jednak, że muszę się przemóc i cierpieć dla tej osoby, muszę poświęcić się dla niej, bo zależy mi na jej nawróceniu i zbawieniu. Tak więc dotrwałam do końca mojej Nowenny. Jestem wdzięczna Bogu i Matce Najświętszej, że dotrwałam do końca pomimo wielu trudności. Dzięki Nowennie Pompejańskiej otrzymałam wiele łask, o które nie prosiłam:

1. poprawiły mi się relacje z osobą, za którą się modlę; ta osoba zmieniła się na lepsze.
2. pogodziłam się za znajomym, który bardzo mnie kiedyś zranił. Obecnie dużo się modlę za niego, co wcześnie wydawało mi się niemożliwe do zrobienia.
3. Matka Najświętsza uprosiła mi u Pana Boga spokój, cierpliwość, wytrwałość, nadzieję na lepsze jutro.
4. nie marnuję już wolnego czasu, wiem jak go wykorzystać ;).
5. moje życie zmieniło się na lepsze, dlatego postanowiłam, że będę do niej zachęcać moich najbliższych i znajomych. Moja babcia, mama i siostra zobowiązały się do odmawiania przynajmniej jednego różańca dziennie – jest to duży sukces.
6. wcześniej czułam się bardzo niedoceniana przez ludzi. Teraz mam wrażenie, że ludzie bardziej mnie szanują za to, że mam własne zdanie i chętnie przychodzą do mnie po radę.
7. czułam opiekę i pomoc Matki Bożej w czasie sesji egzaminacyjnej (bardzo trudnej w tym semestrze) i póki co to zdałam dobrze wszystkie egzaminy. Dziękuję za to Najświętszej Panience z całego serca i potwierdzam, że to co wydawało mi się niemożliwe z Bożą pomocą stało się możliwe.
8. oddałam swoje życie w ręce Pana Boga.
9. 31 stycznia rozpoczęłam kolejną Nowennę Pompejańską.

Nie poddawajcie się, módlcie się nieustannie z siebie i innych. Jedyne od czego śmiało można się uzależnić to modlitwa. Myślę, że życie ziemskie jest po to, byśmy uświęcali siebie i innych każdego dnia przez modlitwę, a w szczególności różaniec.

Dziękuję Wam za piękne świadectwa, one są wielkim umocnieniem w chwilach zwątpienia. Niech Bóg ma Was wszystkich w swojej opiece i prowadzi wedle swojego zamysłu.

Ula