Daniel: Mamy żal do siebie, do lekarzy, do swojej niewiedzy

To będzie trudny wpis i bardzo proszę każdego kto czyta o dotrwanie do końca. Zawsze uważałem siebie za dobrego człowieka, wierzącego chociaż niepraktykującego , chyba z uwagi na lenistwo. Dziwnie to brzmi, ale tak właśnie myślałem o sobie. Sam nie wiem. Moja żona, poznana 10 lat temu (mam w tej chwili 36 lat), to wspaniała i dobra kobieta. Od lat wraz z żoną staraliśmy się o dziecko. Moja żona miała wodniaki na jajowodach, co w diagnozie lekarzy oznaczało zatkane jajowody – niemożność naturalnego poczęcia.Podobno skutek jakiegoś zapalenia, niby można byłoby to leczyć gdyby zostało zdiagnozowane znacznie wcześniej. Ale lekarze nie zauważyli. W opinii wszystkich lekarzy pozostawało nam tylko i wyłacznie invitro – do której to procedury podeszliśmy. Warunkiem koniecznym przed samym invitro było w opinii lekarzy chirurgiczne usunięcie jajowodów, na co też się zdecydowaliśmy. W trakcie pierwszej operacji lekarze podjęli próbę usunięcia jajowodów, jednak w trakcie okazalo się że zmienili decyzję, gdyż w jakiś niepojęty sposób jajowód się udrożnił. Jakaż była nasza radość. Niestety, trwało to krótko, po paru miesiącach i kolejnej wizycie kontrolnej okazało się że wodniaki znów zaczynają się tworzyć i nie ma odwrotu od invitro poprzedzonego wczesniejszym usunięciem jajowodów. Tak też się stało, po smutnej operacji żona w swojej ocenie straciła część kobiecości i nigdy nie będzie mogła zajść w ciążę w naturalny sposób. Po rekonwalescencji, przystąpiliśmy do pierwszej procedury invitro. Kuracja hormonalna, próba sztucznego zapłodnienia, przetransferowanie zarodka, oczekiwanie na wyniki krwi i poziom beta HCG. Bez powodzenia. Później była druga próba – znów niepowodzenie. I trzecia – zakończona podobnie. To straszny czas. Psychicznie wydrenowani, zawieszeni gdzieś pomiędzy pragnieniem posiadania dziecka a niemożliwością podjęcia już prób naturalnych egzystowaliśmy tak zawieszeni, zrozpaczeni, bezwiedni i zrezygnowani.

Czwarta próba – zaczęła się od kuracji hormonalnej, jak zwykle, na początku lutego 2016r.Lekarz powiedział że to czwarta i ostatnia próba, a szanse określił na bardzo znikome ok 5-7%.

Późnym zimowym wieczorem, podczas jednej ze słuzbowych podróży do Hamburga, przydażyło mi się coś dziwnego. Było ok 2230, przyleciałem właśnie i metrem dojechałem do hotelu. Po wyjściu ze stacji metra, jakieś 200 metrow od hotelu, w tunelu pod ulicą, nagle zasłabłem, na twarzy i ciele pojawił się zimny pot. Oparłem się o ścianę, poczułem że jest ze mną źle,słabnę, muszę pilnie udać się do toalety. Trwało to może kilkanaście sekund, po których mój organizm wydalił z siebie wszystko. Nie zdążyłem do toalety, nie zdążyłem zdjąć nawet spodni,wszystko stało się nagle i niespodziewanie.

W hotelu, po kilku godzinach spędzonych pod prysznicem , czyszcząc wszystko co tylko można sobie wyobrazić, usiadłem na łóżku. Wyjąłem książeczkę Nowenny z plecaka, wraz z różańcem który zakupiliśmy z żoną kilka dni wczesniej w Sanktuarium w Gietrzwałdzie, gdzie byliśmy na popoludniowej przejażdżce wynikającej z jakiejś nieokreślonej potrzeby serca. Nigdy wczesniej, nawet nie miałem w ręku Różańca, nie wspominając o znajomości techniki Jego odmawiania.

I tak leżąc na łóżku czytałem, i płakałem. Był 1 Marca 2016 r, nie wiem już nawet która godzina w nocy, kiedy zacząłem odmawiać swoją Nowennę, ucząc się tajemnic, Różańca, modlitw.

W dniu 17 Marca przeszliśmy wraz z żoną proces przeniesienia zarodka do jej ciała.

Część Błagalną zakonczyłem 27 Marca, w Niedzielę Wielkanocną i wtedy też dowiedzieliśmy się że zarodek się zagnieździł – badania krwi wykazały przyrost beta HCG.

Część dziękczynną odprawiałem dalej, sumiennie i gorliwie. Po 9 miesiącach, w grudniu, urodziła sie moja najukochańsza córeczka, pogodna, wspaniała istota. Cudna, uśmiechnięta, pełna dobroci i miłości.

Drodzy przyjaciele – czekałem bardzo długo z tym świadectwem.Tak, jestem w rosterce. Czy wraz z żoną podeszlibyśmy do prób invitro gdybyśmy mogli cofnąć czas? Nie. Modlilibyśmy się o łaskę macierzyństwa i naturalne poczęcie.

Mamy żal do siebie, do lekarzy, do swojej niewiedzy i naiwności że daliśmy się namówić na usunięcie jajowodów odcinając sobie możliwość naturalnego poczęcia. Szczególnie, że po pierwszej operacji doszło w opinii lekarzy do ich udrożnienia, co przyczyniło się do decyzji w ostatniej chwili o odstąpieniu od wyciećia.

Jednakże mam takie wewnetrzne nieodparte wrażenie że Matka Boża to wszystko wie. Zna mój rachunek sumienia. Wiem, to jest sprzeczne, no bo niby jak, invitro? Nie wiem, ale musiałem z Wami się tym podzielić.

Dnia 1 Marca przeżyłem oczyszczenie, tej samej nocy odkryłem Nowenne Pompejańską.

=-=-=-=-=-=-=-

Od ADMINISTRATORÓW strony: Świadectwo zostało puszczone TYLKO I WYŁĄCZNIE DLATEGO, że rodzice żałują tego grzechu IN VITRO. Jest to grzech śmiertelny i Matka Boża nie ma z nim NIC WSPÓLNEGO. Jednak dziecko narodzone przez IN VITRO nie jest winne grzechowi rodziców jednak gdy dorośnie świadomość skąd się wzięło iż za jego poczęciem stoją lekarze, laboratorium, próbówki a nie wola Boża może mieć dla niego trudne psychiczne i duchowe konsekwencje. Kościół Katolicki JEDNOZNACZNIE potępia grzech procedury In Vitro jako nie godny człowieka, sprzeczny z przykazaniem – NIE ZABIJAJ. Ta procedura jest nazywana wczesną aborcją gdyż we wczesnej fazie giną ludzkie zarodki, lub są one mrożone na jakiś czas a potem „utylizowane”. Jest to po prostu szatańska zabawa w Pana Boga. Mamy nadzieję, że rodzice udali się już do spowiedzi świętej i więcej tego grzechu nie wezmą na swoje sumienie. Niech to świadectwo będzie PRZESTROGĄ dla tych co chcą bawić się Boga poprzez grzech In Vitro. W przyszłości grzech ten może mieć konsekwencje i wtedy dopiero będzie to prawdziwy krzyż o wiele gorszy niż krzyż braku dziecka.