Kuba: Zerwana relacja

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Mam 25 lat, moje świadectwo piszę po jakichś dziewięciu miesiącach od zakończenia mojej pierwszej Nowenny, a to jej historia i to co się „urodziło”…

W poprzedzonym licznymi modlitwami o znalezienie miłości październiku 2017 roku poznałem dziewczynę przez Internet, różniło nas sporo, ale mieliśmy bardzo dobry kontakt, skłonny jestem rzec, iż słowami potrafiliśmy poruszać kurz, który siedział na naszych sercach. Gdy ją poznałem chorowała, a ja dbałem o jej dobry nastrój, co, jak sama przyznała, sprawiało, że zdrowiała szybciej. Z tygodnia na tydzień pisało się coraz lepiej, stąd spotkanie wydawało się nieuniknionym, jednak codzienne obowiązki notorycznie przesuwały je w czasie. W międzyczasie zostałem jej „bratnią duszą”, z perspektywy czasu te słowa z trudem przechodzą mi przez klawiaturę i traktuję je z wielkim przymrużeniem oka. Spotkaliśmy się na początku 2018 roku, było bardzo miło, co prawda na próżno było doszukiwać się fajerwerków czy fanfar, jednak myślałem, że to prostu prawa jakimi rządzą się takie przenosiny znajomości ze świata wirtualnego do świata rzeczywistego. Nasza znajomość w ciągu kilku następnych dni ochłodziła się niczym w zamrażarce marki , aby w końcu przejść w stan, hibernacji, jak pomyślałem otrzymując SMS-a o treści „nie jestem jeszcze gotowa na poważną relację”… Bardzo mnie to zasmuciło. Nie na co dzień w końcu zostaje się czyjąś bratnią duszą, prawda?

A był to czas tuż przed sesją egzaminacyjną na studiach… najgorszy czas na nieszczęśliwe zakochiwanie się. Odradzam. Ale to nie jest historia o oblewaniu egzaminów. W międzyczasie było szaro. Chwilami nawet czarno w moich myślach, bo ta historia ma też głębsze podłoże, napiszę o tym na końcu jak nie zapomnę. Był nadal styczeń. Siedziałem u siebie w pokoju w akademiku (odradzam jak zakochiwanie się przed sesją 😛 ) i żaliłem się sam przed sobą. Nagle ktoś zapukał do drzwi, ale stwierdziłem, że to pewnie pomyłka… po chwili jednak podniosłem swoje zasmucone oblicze i otworzyłem. Przede mną ukazał się ksiądz w ramach wizyty duszpasterskiej po świętach. Nie wpuściłem go tłumacząc to bałaganem, jednak nie wiem czy miałem wtedy bardziej na myśli bałagan w głowie czy w pokoju (żeby nie było, kultura chłopak jestem, porządek lubię). Ksiądz odwracając się jednak wręczył mi kartkę na której z jednej strony była reklama jakiejś wspólnoty. Co było z drugiej dowiedziałem się dopiero po kilku dniach gdy podczas krążenia po pokoju postanowiłem to sprawdzić. Był tam cytat. Prz 3, 5-6. Specjalnie go nie zacytuję, żebyście go sami sprawdzili, zetknęli się ze słowem, wyciągnęli po nie rękę. Znalazłem swój różaniec, taki kolorowy, niewyblakły, mimo, że sprzed wielu lat, co świadczy o mojej religijności w tamtym czasie. Zacząłem się modlić o tę znajomość. Zbliżały się moje urodziny, więc stwierdziłem, że będę się modlił do tego czasu. Nadeszły urodziny, złożyła mi nawet życzenia, wymieniliśmy kilka wiadomości ale później próby kontaktu spotykały się z ciszą. W ten sam dzień wpisując w internet frazę związaną z różańcem natrafiłem na Nowennę Pompejańską. Postanowiłem spróbować. Na facebook’u znalazłem grupę wsparcia, tam taką koleżankę w podobnej sytuacji i wspieraliśmy się w swoich modlitwach o nasze relacje. Dzięki Monika! Modliłem się wytrwale, zacząłem chodzić regularnie do spowiedzi (poprzednio chodziłem ledwie raz na cztery miesiące!), myślałem, „Panie Boże, ja to robię tylko po to żeby ją odzyskać, jak się nie uda to pewnie znowu stanę się katolikiem „od niedzieli””. Koniec Nowenny wypadł w okolicach Wielkanocy. W święta złożyłem jej życzenia, zaczęliśmy rozmawiać, byłem szczęśliwy, jednak mimo starań wyczuwałem spory dystans i obojętność i wiele rzeczy się nie zgadzało. Wiecie co zrozumiałem po kilku tygodniach mozolnych starań? Zrozumiałem o jaką relację toczy się Nowenna Pompejańska. Zrozumiałem na jakiej relacji zależało nie tyle mi, co mojej duszy. Spojrzałem wstecz na cierpienia których życie mi nie szczędziło. Wiem, wiem, każdy z nas coś przeżył moi kochani, nie tylko ja, nie robię z siebie cierpiętnika. Zrozumiałem, że Pan Bóg walczył o mnie przez całe życie, w końcu czasem wybawia nas nie od cierpienia ale poprzez cierpienie. Zrozumiałem, że on przyszedł w postaci tego księdza na wizycie i te słowa na kartce były jak list od niego. Zrozumiałem, że jestem wart boskiego trudu… że jestem wart więcej niż bieganie za jakąś dziewczyną, która nie wie czego chce. Postanowiłem dać sobie spokój.

Po pewnym czasie dziękowałem Panu, że mnie nie wysłuchał. 🙂 Często tak miałem w życiu, że z uporem chciałem czegoś, a dostawałem coś całkiem innego, lepszego.

Cóż. Dziś nadal jestem sam, bywają dni w których samotność doskwiera, ale nawet w najgorszym z tych dni nie myślę o ożywieniu tej relacji. Było w niej za dużo niejasności, zmyślania i różnic wartości, nie chcę się tutaj wybielać drogi czytelniku, ani nikogo oczerniać i mam nadzieję, że nikt takiego wrażenia nie odniósł podczas tej lektury. 2018 był rokiem mojego nawrócenia, byłem nawet na pielgrzymce gdzie poznałem wspaniałych ludzi. Zmieniłem też obraz Pana Boga w moim sercu. 🙂

A co do innego podłoża historii. Jestem osobą z niepełnosprawnością, jednak jestem całkowicie samodzielny. To miało prawo ją zniechęcić, ale to taka sytuacja – powiesz za wcześnie, to pomyśli, że się wykręcasz, powiesz za późno – sprawisz niemiłą niespodziankę. Wyszło jak wyszło i jestem mimo wszystko z tego zadowolony.

P.S. Specjalnie zostawiłem tę informację na koniec, żeby była dramaturgia – tamte egzaminy zdałem. 🙂

Pozdrowienia dla Was wszystkich, wielu łask w nowym roku i

Chwała Panu!