Joanna: Chcę wierzyć, że ta moja historia nie jest jeszcze skończona

Moją pierwszą i jak na razie jedyną Nowennę Pompejańską odmówiłam wraz z moją Mamą we własnej intencji. Zaczęłam z początkiem maja 2013 roku. Wcześniej, w lutym 2013 roku poddałam się operacji refrakcji oka co całkowicie naprawiło mój słaby wzrok ale najprawdopodobniej spowodowało namnożenie się mętów w ciele szklistym.

Widzę je jako pływające „śmieci” w polu widzenia. Załamałam się stanem moich oczu tym bardziej że nie wiem nadal czy z punktu widzenia medycyny jest to stan uleczalny czy nie. Ilu okulistów tyle opinii. Nie można mi postawić diagnozy, nie można dać mi leków, nie można ponownie zoperować. W kwietniu całkowicie się załamałam, nie mogłam wykonywać mojego zawodu, nie chciałam rano otworzyć oczu, cały czas płakałam.

Popadłam w głęboką depresję. Przypomniałam sobie wtedy że koleżanka wspominała mi że jej mama wyprosiła uzdrowienie dla jej synka modląc się Nowenną Pompejańską bo to cudowna modlitwa. Nie wiedząc nic więcej, wyszukałam w Internecie informacje i trafiłam na tę stronę. Nowennę rozpoczęłam od razu. Szło mi trudno bo wcześniej miałam trudności z odmówieniem jednej dziesiątki, a co dopiero piętnastu… gdy zwierzyłam się Mamie, bez wahania dołączyła do mnie i jak tylko była możliwość, odmawiałyśmy Nowennę wspólnie.

Moja dolegliwość nie minęła ale zmniejszyła się. Byłam pełna wiary i nadziei że minie całkiem. Wiele dni w części błagalnej był bardzo trudnych, ogarniało mnie zwątpienie i miałam koszmary w nocy lub nie spałam wcale, ale część dziękczynna była o wiele łatwiejsza. Odczułam pomoc Matki Bożej nie tylko w kwestii mojej intencji. W trakcie Nowenny pojechałam z Mamą do Częstochowy i Gidl. Tam zostałam uzdrowiona z depresji, przyjechałam z nowym nastawieniem do życia. Zaczęłam normalnie sypiać, cieszyć się życiem, w czerwcu wróciłam do pracy chociaż nie musiałam. Zmieniłam się na lepsze a poprawa w moich oczach dopełniła szczęścia. Ale to nie wszystkie owoce mojej Nowenny….

Na początku lipca dowiedziałam się że jestem w ciąży…! Mam już dwoje dzieci i zawsze nieśmiało marzyłam o trzecim, ale na pewno nie w cztery miesiące po okulistycznej operacji po której nie wolno być w ciąży przez minimum rok! Więc zamiast się cieszyć, byłam przerażona i płakałam. Sądzę że mój stan miał wpływ na pogłębienie mojej dolegliwości. Pod koniec stycznia, miesiąc przed rozwiązaniem, odczułam drastyczne pogorszenie w oczach. Znów popadłam w przygnębienie i tylko nieustanna modlitwa uratowała mnie przed ponownym załamaniem.

3.marca urodziłam zdrową córeczkę, z której wszyscy się cieszą i gorąco kochają, ale problem moich oczu pozostał. Co gorsze, jest jeszcze większy niż rok temu. Nadal modlę się o moje uzdrowienie i karmię się wiarą że Bóg się nade mną zmiłuje i wróci mi zdrowe oczy. Nawet nie staram się zrozumieć jaką drogą mnie prowadzi, dlaczego zamiast uzdrowienia w odpowiedzi na moją Nowennę dostałam kolejne dziecko, skoro ciąża była obciążeniem dla moich oczu i jeszcze pogorszyła ich stan. Chcę tylko wierzyć że ta moja historia nie jest jeszcze skończona i gdzieś na końcu tej drogi czeka na mnie mój cud uzdrowionych oczu. W końcu Nowenna jest modlitwą nie do odparcia a Bóg patrzy dalej niż my….

Asia