Mateusz: Paciorek za paciorkiem, jak kropla za kroplą, drążymy nasze kamienne serca

Pierwsza nowenna rozpoczęta 01 listopada 2016 zaowocowała szczerą spowiedzią w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach, w którym byłem pierwszy raz (część błagalna), i spotkaniem z Maryją w Sanktuarium Różańcowym w Pompejach (część dziękczynna). Czułem euforię, szczęście, radość, bo podróż sama się układała, a nigdy wcześniej nie myślałem, że zdecyduję się jechać w pojedynkę. Nawet przez moment nie czułem, że jestem tam sam.

Nowenna druga sprawiła, że odkryłem wiele kościołów i sanktuariów w mojej okolicy pod wezwaniem Maryjnym, które odwiedziłem. Wcześniej o nich nie wiedziałem lub nie miałem czasu, żeby do nich wstąpić.

Trzecia nowenna, to łapczywe pochłanianie książek o tematyce związanej z różańcem, Maryją i ogólnie pojętą religią, jakbym musiał uzupełnić brak wiedzy z tej dziedziny. Odkryłem piękno muzyki chrześcijańskiej i niektórych piosenek słuchałem po kilkadziesiąt razy dziennie, czując jak muzyka przenika mnie i daje poczucie bliskości Jezusa. Zacząłem też nosić Cudowny Medalik.

Czwarta nowenna przyniosła mi spełnienie pragnienia, które zrodziło się w momencie, kiedy zacząłem pierwszą nowennę, a mianowicie, czułem, że chcę należeć do jakiejś grupy różańcowej. Szukałem, myślałem, aż w końcu wstąpiłem do Bractwa Różańcowego przy klasztorze oo. Dominikanów w Krakowie. W tym samym czasie wziąłem udział w rekolekcjach wielkopostnych także u Dominikanów. Chłonąłem każde słowo, do tego stopnia, że zaskakiwało to mnie samego. Kiedy nadeszła nowenna piąta, zrozumiałem, że nie mogę modlić się tylko o spełnienie swoich marzeń i pragnień i wtedy, po dniu św. Józefa, do którego odmówiłem też nowennę, opuściła mnie euforia. Miałem wrażenie jakbym wybudził się z jakiegoś snu. Patrzyłem na przeczytaną ilość książek religijnych i dziwiłem się, że tak mnie pochłaniały. Muzyka już na mnie nie działała, rozważania różańcowe nie rozbudzały już mojej wyobraźni, nie chciało mi się wstawać w nocy, żeby się modlić. Było jakoś tak nijak, bez wyrazu, bez uczuć, obojętnie.

Piąta nowenna była za dusze czyśćcowe. Podczas tych dni modlitwy zacząłem widzieć wiele rzeczy w innych barwach, dostrzegłem, że nie wszystko jest warte zdobycia za wszelką cenę, że nie wszędzie muszę być, że liczy się drugi człowiek, że świat przemija, że Jezus daje prawdziwą miłość, trudną, ale miłość prawdziwą, a nie tą, która skażona jest literackim romantyzmem. Czuję wewnętrzny spokój, już nie pędzę na oślep. Codziennie czytam fragment Pisma Świętego (Słowo na dzień), staram się być lepszym człowiekiem. Prosiłem o dobrą żonę, o łaskę, abym potrafił dobrze wykorzystać otrzymane talenty, rozwijać pasje. Prosiłem o łaskę Ducha Świętego abym odważnie szedł w stronę Jezusa. Nowennę w intencji dusz czyśćcowych kończę za kilka dni. Żony nie mam ale uświadomiłem sobie, że małżeństwo to praca, wyrzeczenia, odpowiedzialność, a nie tylko romantyczne wieczory i poranki. Talenty nadal rozwijam, pasje również. Następna nowenna chyba również będzie za dusze czyśćcowe. Skoro mogę komuś pomóc, to nie mogę przepuścić takiej okazji. Każdy ma swoją górę Tabor, na której może doświadczyć nieba. Po chwilach religijnej euforii i zachwytu, przychodzą dni trudne, kiedy zostajemy sami z różańcem w ręku. I wtedy zaczyna się prawdziwa modlitwa nowenną pompejańską. Paciorek za paciorkiem, jak kropla za kroplą, drążymy nasze kamienne serca.