Agata: Wyzwolenie i więcej niż prosiłam

Wszystko wydarzyło się w zeszłym roku, ja jestem dopiero teraz gotowa, aby opisać moją sytuację.Byłam w związku z miłością mojego życia. Był starszy, z przejściami, ale rozumiał mnie, chciał tego samego co ja, kochał. To było cudowne uczucie.

Problemy zaczęły się dosyć szybko. Coraz więcej pił, zaczął mnie okłamywać, znikał. Błagałam go – nie rób tak, nie znikaj, umawiasz się ze mną, to przyjdź…albo chociaż uprzedź. Było coraz gorzej. Potrafił zadzwonić, powiedzieć ,,tęsknię za tobą, dzisiaj posiedzimy razem, kocham cię, będę za pół godziny’. Po czym wyłączał telefon, pojawiał się po trzech dniach. W międzyczasie nie było z nim kontaktu, pił z kolegami. Zwłaszcza ubóstwiał jednego, który dobrze zarabiał i lubił stawiać alkohol. Jawił mi się jako chamski, prymitywny pijak, który rozpija mi partnera. Znienawidziłam go. Mój partner bronił go oczywiście, że jest wspaniałym przyjacielem i żebym się do niego przekonała.

Tak minęły prawie dwa lata. Umarła jego matka, nie mógł znaleźć pracy. Nabawiłam się nerwicy, osiwiałam w ciągu jednej nocy – jego urodzin, na które mnie nie zaprosił i po prostu je przechlał. Modliłam się za niego, za wyjście z nałogu, za siebie – bo nie byłam ideałem i uważałam, że i ja muszę coś zmienić dla dobra związku. Modlitwy odnosiły skutek taki, że wracaliśmy do siebie, owszem. I potem było to samo. Już nie miałam sił, samotność i poczucie krzywdy prawie mnie zniszczyło. Partner ciągle mówił co innego, przyłapywałam go na kłamstwach, na kontaktach z byłymi kobietami.

Odchodziłam, potem wracałam. Kochałam go.

Przyszła wiosna tamtego roku. Po Wielkanocy spędzonej na wyciąganiu go pijanego z domu, nie wytrzymałam i zaczęłam przeglądać jego telefon – pisał świństwa na mój temat, umawiał się z kolegami – zamiast ze mną, pisał do obcych kobiet. Odeszłam znowu i wtedy zaczęłam odmawiać Nowennę Pompejańską. Już nie wiedziałam nawet o co mam błagać…o wyjście z nałogu? O powrót? O to, żeby miłość zniknęła? Bałam się, że nic z tego, że Bóg ma plan i o co bym nie prosiła, to nic z tego. Ale odmawiałam. Bo przecież nie jesteśmy pionkami, skoro mamy dar modlitwy, to znaczy, że mamy wpływ i Bóg nam pomoże, jeżeli zechce. Wyszłam z założenia, że będę więc prosić o to, czego pragnę najmocniej czyli o to, by nam się ułożyło i powierzę to niebiosom.

Na początku modlitwy wrócił do mnie, przez chwilę było dobrze, potem znowu to samo. Nowennę skończyłam jakoś na początku maja. Umęczona, bez siły, nadziei. Odpuściłam.

Dostałam pracę, blisko jego bloku. To był 17 maja, pamiętam. Nadal były kłótnie, picie, płacz, znikanie. Szukałam go po pracy, przed, przeważnie odnajdywał się pijany. Bezrobotny. Coraz bardziej czułam,że mnie po prostu nie kocha. Któregoś dnia, pod koniec maja, znowu znowu przetrząsnęłam jego telefon. Znalazłam rozmowę z jego najlepszym przyjacielem, tym którego nie cierpiałam. Coś mnie tknęło i spisałam sobie do niego numer telefonu. Czułam, że mi się przyda.

Tydzień potem było trochę lepiej, miał przyjść. Zarzekał się, że mnie kocha i że będzie u mnie po 18. Doskonale to pamiętam. Po 18 zgodnie z przewidywaniami jego telefon nie odpowiadał. Po setnym razie odebrał jego przyjaciel – wstawiony, jak najbardziej. Coś przerwało, zadzwoniłam już na jego numer. Bałam się go trochę, wiedział przecież co o nim myślę. Pierwszy raz rozmawialiśmy ze sobą. Był nawet zabawny, ale krył mojego partnera, błaznował. Kiedy się rozpłakałam, zupełnie zmienił ton. Słyszałam jak go beszta – okazało się, że zrobili sobie ognisko, zdążył już się opić do nieprzytomności. Kompletnie już upokorzona, kolejny raz odeszłam. W nocy nie dostałam ani smsa ani telefonu od mojego ,,ukochanego” – otrzymałam je natomiast od znienawidzonego przeze mnie niebezpiecznego alkoholika – jego przyjaciela. W każdym było ,,nie płacz przez niego, nie warto” lub ,,czy wszystko w porządku?”

Byłam zaskoczona, ale też zrozpaczona. Na następny dzień obaj przyszli pod moją pracę. Doszło do awantury, mój były partner odszedł , a my zostaliśmy we dwoje. Siedliśmy i rozmawialiśmy. O niczym, o wszystkim. Byłam zdumiona jak źle oceniłam tego człowieka. Po godzinie otrzymałam telefon od partnera – że go zdradzam, że jestem wiadomo kim i że się mną brzydzi. Trudno opisać złość i zaskoczenie człowieka, który koło mnie siedział. Pocieszał mnie. Następnego dnia, razem ze znajomymi od których partner mnie izolował, powiedział mi prawdę – przez dwa lata byłam z mężczyzną, który miał żonę, zdążył się rozwieść, był ojcem trojga dzieci z trzema różnymi kobietami, miał długi alimentacyjne, był utrzymankiem starszej, bogatej kobiety, zdradził mnie przynajmniej raz oraz wyjeżdżał na zabawy, festiwale i tam przedstawiał mnie jako wariatkę.

Odczuwałam rozpacz, na przemian z ulgą, że faktycznie nie ma o co już walczyć. Z czasem pojawiło się uczucie między mną a mężczyzną, którego tak bardzo kiedyś nie znosiłam. Trwał przy mnie przez wiele tygodni zastraszania mnie przez byłego partnera. Otoczył opieką, uczuciem, którego nigdy nie miałam.

Do dzisiaj myślę ,,Matko Boża, czy to Ty? Chciałam się od Ciebie odwrócić, bo nie mogłam doczekać się pomocy, tymczasem Ty nie dość, że obróciłaś w pył to, co mnie zabijało to jeszcze dałaś mi prawdziwe uczucie”. Chcę wierzyć, że tak właśnie było.

Módlcie się. Nie jesteście ustawieni, Bóg nie wytyczył nikomu nic na siłę. Módlcie się, a otrzymacie łaskę. Nie tą co chcieliście. Lepszą.