List Dariusza: boje się że stracę dom, rodzinę, a w zasadzie, że tej rodziny już nie ma..

Swoją pierwszą NP zacząłem odmawiać 4 listopada, skończyłem 27 grudnia. Różaniec odmawiałem przed Najświętszym Sakramentem najpierw (rano od 5:45) potem msza o 6:30, następnie różaniec ok. godz. 15:00 plus koronka, na koniec dnia zwykle po 22:00. ostatni różaniec. 95% różańców odmówiłem w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem. Chyba tylko dwa razy zdażyło mi się bym miał problem z odmówieniem różańca, dosłownie w trakcie odmawiania bolało mnie modlitwa, jakieś dziwne uczucie, które nie dawało mi dokończyć różańca – przypominało to trochę szarpanie się i zadawało mi fizycznie ból głównie w rękach, brakach ramionach. NP odmawiałem w intencji naprawienia mojej sytuacji finansowej, która (bez wchodzenia w szczegóły) jest obecnie beznadziejna, dodatkowo tworzy w domu katastrofalną atmosferę, wręcz rozwala moją rodzinę od środka. Stan taki utrzymuję się od roku może dłużej (sam już nie wiem bo czas ucieka mi przez palce). Zanim zacząłem odmawiać NP gorliwie modliłem się, czasami kilkakrotnie chociaż na chwilę zaglądając do kaplicy, szukając wsparcia, pocieszenia – uczciwie pisząc dawało mi to jakiś wewnętrzny spokój, że będzie dobrze, poukłada się itd. , ale gdy pojawiało się jakieś światełko nadziej, jakiś symptom, że nastąpi przełom – czar szybko pryskał, nadzieja gasła i gasła. Sytuacja robiła się co raz bardziej nieznośna. W całej tej mojej historii chyba istotne jest to, że od kilku może nawet kilkunastu lat cierpię na dwubiegunówkę (jestem chyba książkowym przypadkiem). Skazany byłem na leki do końca życia, byłem bo odstawiłem je w lutym tego roku, co w obecnej mojej sytuacji było ryzykownym posunięciem. Chorobę tą sam nazywam chorobą kreatywnych samobójców, bo zwykle Ci co na nią zapadają są ludźmi kreatywnymi i w tej kreatywności chyba głupimi. Patrzę tu trochę przez pryzmat swojej osoby, bo gdzieś podświadomie czuję to, że prędzej czy później mój żywot tak się skończy. Niemniej jednak przez pewien (i to całkiem długi czas) modlitwa była jakimś antidotum na moje problemy, miałem siłę chociaż nie wiem skąd, miałem nadzieję chociaż porażki dotykały mnie w każdym aspekcie mojego życia, na każdym kroku, nie zdążyłem podnieść się z jednej dostawałem drugi cios. Doszedłem do ściany, do muru zza którego żona rzuca mi książkę pt. „Nie interesuje mnie bycie zwykłym człowiekiem” – rzucając komentarz „…jak to ci nie pomoże to już nic ci nie pomoże”. Nie przeczytałem tej książki, za każdym razem kiedy ją zaczynałem – gdzieś zza kartek dolatywał do mnie obrazek rzucanej książki i komentarzem żony. Kiedy kilkakrotnie słyszysz od dorosłej córki – studentki, że jesteś beznadziejny, że żona utrzymuje dom, że zarabiam za mało, że to moja wina że żona musi pracować. Waliło to we mnie tak, że słowa te słyszę non stop. Z każdym dniem dochodziło do mnie i dochodzi, że rodzina moja najbliższa nienawidzi mnie z każdym dniem co raz bardziej. Trudno pogodzić się kiedy widzisz, że dzieci mają więcej szacunku do domowego psa niż do ciebie, trudno pogodzić się z tym że żona okazuje więcej czułości i zrozumienia psu niż tobie. Żona otwarcie i dosyć często powtarza, że ma dość mojej choroby, że nie jestem dla niej wsparciem – chociaż bardz się staram – widzi tylko to co złe i punktuje. Szczerze zazdroszczę mojemu psu. Nowenna Pompejańska była dla mnie kołem ratunkowym, ostatnią deską ratunku. Czy spełniła moje oczekiwania, czy dostałem od Boga to o co prosiłem Boga – odpowiedź brzmi niestety NIE. Nie dostałem nic o co się prosiłem, nie dostałem nawet skrawka nadziei, że coś się w moim życiu na lepsze zmieni. Jednak są jakieś pozytywy NP.

1. Najważniejszy to cud jaki się przydarzył w trakcie odmawiania części błagalnej, który trudno mi wytłumaczyć. Będąc w połowie odmawiania NP dostałem kolejny cios (kontrola pewnej instytucji), wkrótce okazało się, że mogę mieć poważne problemy. Wiedziałem, że kontrola nie może wyjść dobrze i mnie dobije, liczyłem się z dotkliwymi konsekwencjami (nie tylko finansowe ale także z więzieniem). W zasadzie już mentalnie przygotowywałem się do najgorszego. Wydarzyła się rzecz dla mnie dziwna i nie potrafię jej wytłumaczyć, urzędnicy którzy mieli mnie na widelcu – odpuścili – wyglądało to tak jakby odstąpili od sprawy- nie poniosłem za błędy jakichkolwiek konsekwencji. Do tej pory nie mogę w to uwierzyć i nie tylko ja.

2. Dzięki rozważaniom zrozumiałem swoje dawne błędy, grzechy. Zrozumiałem (po części sens i przesłanie tajemnicy radosnej i bolesnej)

3. W części dziękczynnej dołączyłem modlitwę za żonę i dzieci, ale głównie za zdrowie żony. W dniu zakończenia NP czyli 27 grudnia, żonie zaczął krwawić sutek piersi lewej. Następnego dnia udaliśmy się do lekarza. Lekarz wykrył zmiany w prawej piersi i skierował do biopsji.

Naszła mnie taka refleksja, że o to co się modlę dostaje to, ale jego skutek jest odwrotny. Boję się że przez modlitwę skazałem żonę na cierpienie. Pojawiła się też taka myśl, że być może gdyby nie krwawienie sutka, nie dowiedzielibyśmy się, że coś niebezpiecznego się rozwija i że teraz jeszcze w porę można zareagować – SAM NIE WIEM. Nie wiem w jakich kategoriach na to patrzeć, czy kolejnej porażki, ciosu w plecy czy jednak jest to jakaś łaska – SAM NIE WIEM.

Boję się odmawiać kolejnej NP boje się jutra, boje się, że już nie dam rady i że wyczerpałem wszystkie drogi. Nachodzą mnie co raz gorsze myśli, a przez wzgląd na profesję żony zdaje się być nawet ograniczony w najprostszym rozwiązaniem sytuacji – a może to też moja wymówka -SAM NIE WIEM.

Czuje się sam i jestem sam, boje się że stracę dom, że stracę rodzinę, a w zasadzie to czuję że tej rodziny już nie ma, a przynajmniej mnie w tej rodzinie.

Smutne jest to, że kiedyś było inaczej, ale miałem kiedyś pieniądze i dobrze zarabiałem. Odkąd role odwróciły się jestem nikim w oczach żony, córki, syna i chyba dochodzę do wniosku, że w swoich oczach też.

Mam poczucie, że jestem faktycznym obciążeniem dla żony i sam nie znajduję żadnego sensownego argumentu dlaczego mogłaby CHCIEĆ być ze mną – ani fizycznością, ani intelektem, ani bezpieczeństwem – łączą nas dwie rzeczy: 1) dzieci, które mnie nienawidzą 2) kredyty – najsmutniejsze jest to, że właśnie to ostatnie trzyma nas jako rodzina.