Agnieszka: uratowane małżeństwo

Pierwszy raz o Nowennie Pompejańskiej powiedziała mi moja teściowa. To było lato zeszłego roku. Ona wiedziała że nasze małżeństwo przechodzi od jednego do drugiego kryzysu. Problemy pojawiły się od początku, kiedy jeszcze przed ślubem, ja i mój przyszły mąż, pokłóciliśmy się z moimi rodzicami. po ponad ośmiu latach od tego zdarzenia mąż przyznał, że popełnił błąd w ocenie i to jego i moja wina, ta niepotrzebna kłótnia. Położyła się ona cieniem na naszym późniejszym życiu. Przez ponad 4 lata nasze pierwsze dziecko, a potem drugie , nie odwiedziły swojej rodziny w Polsce (my mieszkamy na Wyspach Brytyjskich). Z zakazu męża właśnie. On schował paszport naszej córki, tłumacząc tym, że chcę zabrać mu dziecko. to była nieprawda. Nagrywał na telefon nasze rozmowy itp.Ile ja wycierpiałam…Ile kłótni, łez. Rozpaczałam strasznie. Były wyzwiska, szarpanie, straszenie. wszystko co najgorsze.

Byłam w tym wszystkim daleko od rodziny, z malutka córeczką która potrzebowała spokojnej skupionej na rodzicielstwie matki. a było co innego…Nadszedł poważny kryzys gdy moja córeczka miała 1,5 roku. Z powodu głupiej – jak prawie zawsze – kłótni. Mąż oskarżał mnie że nie okazuję mu szacunku, że nie odcięłam się od swojej rodziny itp. Z powodu jednego zdania, które było zapalnikiem, czegoś poważniejszego, zaczynała się kłótnia, nieodzywanie trwające nawet 2 miesiące. Ale wrócę do pierwszego dużego kryzysu, w którym mąż ogłosił że występuje o stwierdzenie nieważności małżeństwa. Nie chciał ze mną rozmawiać. Zapowiedział że wyrzuci mnie z domu. Straszył prawnikami. Byłam ofiarą i zachowywałam się jak ona. Ale wtedy przyszedł mi z pomocą Duch Św. Natychmiast udałam się do Kościoła, szukając tam pomocy u polskiego księdza. Znalazłam zrozumienie i polskiego psychologa. modliłam się bez przerwy i tylko w tym znajdowałam siłę do dalszego życia. Jezus pomógł mi nieść ten krzyż, gdy krzyczałam do Niego że daję rady. Mój Mąż i ja przeszliśmy przez terapie z panią psycholog i przez wiele rozmów z księżmi. Mąż jest bardzo wierzący i to on właśnie w naszym małżeństwie był osobą bardziej związaną z Jezusem – tak przynajmniej uważałam. Dziś myślę że tym małżeństwem Jezus wyciągnął rękę i do mnie, i po mnie. Ten kryzys przeszliśmy. Mąż pogodził się z moimi rodzicami, po tym jak oboje przyjechali do nas i go przeprosili. Zaczęliśmy jeździć w odwiedziny do rodzin w Polsce. Wszystko jakoś się układało. Choć mąż jest cholerykiem. jest ciężko. Nadszedł nowy, drugi kryzys. Znowu groźba, że to koniec, żebym się pakowała do rodziny, że zapłaci mi za dzieci, żebym tylko zeznała przed prawnikiem że zrzekam się praw rodzicielskich.w miedzy czasie urodził nam się syn. Dzieci miały wtedy po 6,5 i 2,5 roku. Świat mi się zawalił. Nie jadłam, nie spałam. W tej rozpaczy przyszli mi z pomocą rodzice i reszta rodziny. Rozmawialiśmy telefonicznie codziennie. myślałam że to mój koniec. Wiedziałam po pierwszym kryzysie co mnie czeka. Wtedy skierowałam swoje myśli ku Matce Bożej. Wyszukałam w internecie wiadomości o Nowennie Pompejańskiej. Było to bodaj 26 sierpnia w Święto Matki Boskiej Częstochowskiej. Wyczytałam na tym forum, że jedna pani tego dnia zaczęła się modlić tą albo inną nowenną. Że to szczególny czas, by zacząć nowennę. Matka Boska nade mną czuwała. Zaczęłam się modlić. Trud samej nowenny, dla kogoś takiego jak ja, niepoświęcającej na modlitwę zbyt dużo czasu i skupiania, to było nowe doświadczenie. Ale nie czułam tego obciążenia. Zbyt cierpiałam wtedy fizycznie i psychicznie. W modlitwie odnajdywałam trochę ukojenia. I jedna najważniejsza rzecz, ufałam że wszystko się odmieni. Zawsze w chwilach najtrudniejszych, a było ich wiele…., przychodziła Ona Matka Przenajświętsza, moja Nadzieja, Moja Siła. Mój opętany wtedy przez Diabła mąż traktował mnie strasznie. Nie umiem, mimo upływu ponad roku od tego wydarzenia, mówić i pisać o wszystkim. Pojechaliśmy w między czasie do Polski, bo wyjazd zaplanowany był dawno. Myślałam że nie dojdzie do niego. Dzień przed wyjazdem mąż zaczął odzywać się do mnie normalniej..Pojechaliśmy trochę pogodzeni. To, co piszę jest na pewno dla wielu z Was dziwne, ale mój mąż ma chwiejną osobowość nie wiadomo co się wydarzy za chwilę. Choć z drugiej strony on mówi tak o mnie..Byłam w trakcie nowenny. Obiecaliśmy sobie kiedyś że podczas tego wyjazdu pojedziemy do Częstochowy, nigdy tam nie byłam. Pochodzę z północnej części Polski. Ten wyjazd zaplanowany był na dwa tygodnie, zmęczeni odwiedzinami prawie zrezygnowaliśmy z naszej pielgrzymki. Jakoś się jednak udało. dość powiedzieć że ostatni dzień mojej Nowenny Pompejańskiej przypadł na dzień w którym uklęknęłam z całą moja rodziną- mężem i dwójką dzieci- przed cudownym obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej. Nie zaplanowałam tego. Tak zostałam pokierowana przez Matkę Przenajświętszą. Tyle chciałam w moim życiu zaplanować, tyle zmienić, nic mi nie wyszło bez pomocy Jezusa. Nic. Jest we mnie jeszcze sprzeciw, gdy pojawiają się trudności, „dlaczego ja panie Boże, niech ktoś inny tym razem, ja już przeszłam swoje”, rozumiem jednak tę drogę którą prowadzi mnie Jezus. Matka Boża była na niej tak jak moja Mama ziemska, na wyciągniecie ręki na jeden telefon, w dzień czy w nocy. Najświętsza Panienko, wstaw się za nami którzy się do Ciebie uciekamy. Dziękuję Jej za wstawiennictwo, za uratowanie i wyprostowanie naszej relacji w małżeństwie. Mąż powiedział mi później, że nigdy nie chciał ze mną sie rozwodzić, i tylko w ten sposób „krzyczał’ żebym sama się zmieniła, bo byłam złą żoną.

Matka Boża scala moją rodzinę. I czyni cuda. Sami widzicie.