Karolina: Ratunek dla miłości

Kilka miesięcy temu złożyłam tu swoje świadectwo. Dokładnie w czerwcu… skończyłam wtedy odmawiać nowennę w intencji mojego związku. Byłam najszczesliwsza kobieta na świecie, miałam cudownego mężczyznę u boku, z którym chciałam spędzić całe swoje życie. Modlilam się do Matki Najświętszej aby opiekowała się naszym związkiem, bo pojawiało się wiele kobiet, które próbowały zniszczyć nasze szczęście. Modlilam się abyśmy wspierali się wzajemnie i trwali w miłości, która dał nam Bóg, bo takiego daru nie możemy zmarnować. Złożyłam świadectwo 20 czerwca, bo jak nigdy ustały między nami kłótnie, to był pierwszy dzień od dłuższego czasu kiedy myślałam, ze z życia mojego ukochanego zniknęła ta dziwna kobieta. Dzień później rozegraliśmy się. Nie zatrzymywal mnie, nie powiedział ze kocha, choć dzień wcześniej klekal na kolana. Tydzień później chciałam nas ratować i pojechałam porozmawiać z nim (byliśmy z sobą tyle lat i nie wyobrażam sobie przyszłości z nikim innym) ale ku mojemu zdziwieniu to już nie był ten sam człowiek, który dwa razy klekal przede mną z pierscionkiem. I tak jak każdego dnia mówił, ze mnie kocha, tak wtedy wykrzyczal mi ze jestem idiotka i to w bardziej dobitnych słowach. Serce pekalo mi każdego dnia… każdego dnia mowilam: Skarbie ratujmy nas. A każdego dnia słyszałam coraz gorsze rzeczy: ze zatruwam mu życie, ze nie chce żadnego związku, ze on ma w zyciu cel, ze ja go ograniczam w kontaktach z kobietami i czego ja chce od tych kobiet, bo mają prawo mówić mu to co czują. I tak się to wszystko posypało. Z czulego i idealnego faceta stał się potworem. Wyzywal mnie i ponizal A w ślad za nim poszła jego rodzina. Zrobili ze mnie potwora, ze to ja mu weszłam do łóżka, ze oni nie wiedza co między nami było… aż w końcu wpadłam w depresję. Chciałam umrzeć aby trafić tam gdzie Bóg mnie obejmie i już nie będę cierpiec, ale każdego dnia mówiłam sobie: Bóg daje mi życie więc chce abym żyła. Odmowilam za nas jedna nowennę i zaczęłam kolejną bo wierzę ze jeśli prosimy to będziemy wysluchani. Wiem jedno, w tych wszystkich doswiadczeniach jest przy mnie Matka Boża. Kazdego dnia z płaczem modlę się, na każdej Eucharystii zaplakana przyjmuje za nas Komunię Święta. Ale Matka Boża jest przy mnie, bo dzięki niej mam siłę. Znajomy ksiądz odprawił za mnie Msze Święta aby odeszły myśli samobójcze- skutecznie. Nie wiem co będzie dalej. Kocham tego mężczyznę cala możliwa ludzką miłością i nie potrafie go znienawidzic mimo krzywd, ale dziś ma romans z mężatką i szczerze wątpię, czy przypomni sobie ze byłam w jego życiu. Ufam Bogu, ufam Matce Najświętszej i modlę się by Bóg ocalił nasz zwiazek, „bo nadzieja umiera ostatnia”. Nie wiem czy się uda, ale wiem jedno: „miłość góry przenosi” a „modlitwa czyni cuda”. Nie wiem jaką drogę wyznaczył dla mnie Bóg. Ale ufam. W Bogu pokladam nadzieje.