Katarzyna: uzdrowienie i macierzyństwo

W 30 urodziny dowiedziałam się, że cierpię na endometriozę (niepłodność wrodzoną) i że najprawdopodobniej nie będziemy mieć z mężem dzieci. To było jak najgorszy scenariusz mojego życia, o jakim kiedykolwiek mogłabym pomyśleć. Byłam kompletnie załamana, stany depresyjne tylko się pogłębiały, z mężem się nie układało. Dopiero co zaczęłam wychodzić z okultystycznych epizodów mojego życia i z powrotem nawracać się na drogę Jezusa. Podjęłam decyzję, że się nie poddam, że tak „po ludzku” zrobię wszystko co możliwe, a że rokowania słabe – muszę przekonać Boga. Miałam początkowo bardzo waleczne nastawienie. Szukałam sposobów by przekonać Boga, żeby zmienił „wyrok bezdzietności” i przebaczył mi, że odeszłam od Niego. Szukając w internecie pomocy duchowej, natknęłam się na tę stronę. Na początku nie wyobrażałam sobie odmawiania trzech różańców jednego dnia, więc włączałam sobie na słuchawkach w pracy różaniec z YT. Często jednak łapałam się na tym, że nawet go nie słucham, ale sobie „zaliczałam” różaniec jako odmówiony. I tak pierwsze dwie Nowenny nie „przyniosły cudu” od Najświętszej Matki. Sukcesywnie udoskonalałam modlitwy i choć było to trudne, bo myśli odbiegały od kolejnych „Zdrowaś Maryjo…” i mimo usilnych starań, zawsze miałam niestety poczucie, że to moje modlenie się nie jest takie jak powinno i dlatego w konsekwencji „cudu” (tak pięknie opisywanego w świadectwach) nie ma. Wiedziałam jedno – nie mogę przestać się modlić, choćby to nie przynosiło „oczekiwanych efektów”, choćbym nie wiem ile miała tych nowenn odmówić, choćby szatan miał mi szyki wciąż przekręcać. W pewnym momencie okazało się, że gdy tylko zaczynam „myśleć o niczym” zaczynam się modlić. Modlitwa sprawiała, że wnikał we mnie spokój i ulga (teraz myślę, że to budziła się ufność). Przeszłam przez wielu lekarzy, a co wizyta okazywało się, że mój stan zdrowia jest kiepski i muszę się leczyć na kolejne rzeczy. Dodatkowo laparoskopia sprawiła, że poleciał mi kręgosłup, co uziemiło mnie na kolejny czas i zaczęło wisieć nade mną widmo wyrzucenia z pracy. Kłóciłam się z Bogiem bardzo, co tydzień byłam u spowiedzi. Nie mogłam się pogodzić, że nie będziemy mieć dzieci, i jak to jest, że daje dzieci ludziom, którzy ich nie chcą czy zabijają, a nam nie chce (?) Odmówiłam w sumie ok dziesięciu nowenn (już nie pamiętam dokładnie ile), jedną za drugą w różnych intencjach ufając, że któraś sprawi cud. Wreszcie poprosiłam też mamę żeby się pomodliła (mimo że nie praktykuje), zgodziła się. Dziś jestem w 6 miesiącu ciąży i wiem, że wszystko będzie dobrze. Wiem, że cała droga, którą przeszłam była mi potrzebna, żeby zrozumieć co to znaczy bezgranicznie ufać Bogu. Co to znaczy moc wiary, gdy cudu nie ma. Jak cierpienie przemienia się w dobro. Jak ufność do Przenajświętszej Matki daje wewnętrzny spokój, cierpliwość i pokorę. Nie wiem jak to opisać, ale to się zaczęło, gdy poprosiłam mamę żeby się za mnie pomodliła… ja w sercu „wiedziałam”, że to jest niezbędne i że po niej nastąpi cud, co też się stało. Mimo, że już nie odmawiam nowenny (na pewno jeszcze do niej wrócę), mimo, że nie doświadczyłam „namacalnego cudu” – (że w dzień po odmówieniu nowenny, prośba zostaje w cudowny sposób spełniona), to czuję jak wewnętrznie mnie przemieniła, że bez niej nie poradziłabym sobie, że mnie prowadziła i pomagała układać myśli, że dalej się mną (nami) opiekuje. Pisząc to świadectwo zdałam sobie sprawę z kolejnego cudu nowenny pompejskiej. Otóż wszystkie sprawy powierzane w intencjach nowenn, które już odmówiłam, zaczynają się z pomocą Bożej łaski powoli układać i prostować. Myślę, że wewnętrzne poczucie, że jest się pod opieką Najświętszej Matki, jest największym z cudów nowenny pompejskiej.