Pierwsze dziecko,syna urodziłam w 28 tygodniu ciąży. Był skrajnym wczesniakiem,który potrzebował intensywnej opieki w dzień i w nocy. Rokowania po porodzie były złe,ale na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Mijały lata,a ja zastanawiałam się,czy gdzieś czeka na mnie jeszcze dziecko, czy jest ktoś,kto by chciał taką mamę jak ja. Czasami marzyłam o dziewczynce, ale panicznie bałam się ciąży i rodzicielstwa, bo z synem było i jest ciężko. Po 9 latach zdecydowaliśmy ze spróbujemy. Chociaż ja bałam się zaryzykować to mąż zapewniał ze przejdziemy przez wszystko razem. No i po 3 miesiącach stało się, pojawiły się 2 kreski. A potem silne bóle głowy, wymioty dzień i noc. Ciąza była zagrożona, duże ryzyko przedwczesnego porodu. Znowu to samo. Znowu strach. Nagle dostałam krwotoku(nie wiem czy z mojej winy ale możliwe że tak). Poczułam totalną pustkę. Wiedzialam ze zostałam sama. Nawet wymioty ustąpiły. Strasznie płakałam,nie mogłam sobie poradzić. Obok były 2 dziewczyny,które przyniosły pismo swiete. Otworzyłam je z pytaniem czy przetrwam? Odpowiedź byla jasna,tak,ale nie będzie łatwo. Dowiedzialam się tez o modlitwie pompejańskiej,ale nie bardzo w nią uwierzyłam. Mimo wszystko niezdarnie w nocy zmówiłam kawałek. Nie miałam pojęcia jak to zrobić. Na drugi dzień szykowano mnie do zabiegu. Na szczęście mąż przyjechał do szpitala. Ja poprosiłam aby załatwił usg. Czułam ze znowu nie jestem sama. Na monitorze wyraźnie słychać było bicie serduszka. Wyszłam ze szpitala szczęśliwa ale dolegliwości wróciły. Szyjka macicy nieubłaganie się skracała. Ryzyko przedwczesnego porodu. Leżałam kilka miesięcy, myśli depresyjne, strach,lęk ale codziennie modliłam się nowenną. Przetrwałam,miałam siłę i zaufałam Matce Najświętszej. Pomagała mi w każdym momencie. Porodu nie bałam się w ogóle, pragnęłam urodzić. Dziś mam wspaniałą 4 letnią Marcelinę którą powierzyłam Maryi. Nowenna Pompejsńska to cudowna modlitwa,najwspanialsza na świecie.
