Michał: Nowenna pompejańska w intencji córki

Odmówiłem dwie nowenny za moje dzieci – obie w tym roku. Pierwszą odmówiłem za najmłodszą, trzynastoletnią córkę. Pamiętam, że kiedy była młodsza, była uroczym i wdzięcznym dzieckiem. Nie sprawiała prawie żadnych problemów i zastanawiałem się nad tym jak to możliwe, że nasza Gosia może będzie kiedyś zbuntowanym nastolatkiem, jak jej starsze rodzeństwo. To jednak się stało.

Gosia ma trudności w nauce. Przechodzenie z klasy do klasy nie przychodzi jej z łatwością. Nienawidzi szkoły. Kiedy nastał czas nauki zdalnej, właściwie przestała się zupełnie uczyć. Dodatkowo stała się drażliwa, płaczliwa, smutna, przygnębiona. Mówiła, że nie chce żyć. Co gorsza miewała napady agresji i złości, kiedy stawialiśmy jej podstawowe wymagania: żeby wstała z łóżka, ubrała się, zjadła coś innego niż słodycze, posprzątała śmieci w swoim pokoju. Nieraz te napady kończyły się wulgarnymi wrzaskami, waleniem w ścianę nogami i rękami, wyzwiskami, szczególnie pod moim adresem. Czuliśmy się bezsilni, szczególnie ja, ponieważ Gosia otwarcie przyznawała się, że mnie nienawidzi, że ją krzywdzę, czułem się jak potwór.

Nowennę omijałem przez długi czas z daleka, bo uważałem ją za zbyt wymagającą i przejaw bardziej chorej dewocji niż pobożności. Ale w tej sytuacji, miałem jakąś jasność, że ona wymaga właśnie przedsięwzięcia nadzwyczajnych środków, czyli Nowenny Pompejańskiej.

Jeszcze w trakcie odmawiania, gdzieś już pod koniec, zdarzył się kolejny incydent. Gosia tak mnie wyzywała, obwiniała o swój stan, że nie byłem w stanie już tego wytrzymać i wyszedłem z domu. Akurat jeszcze miałem do odmówienia cały lub część różańca. Kiedy, po około godzinie wracałem do domu, córka zadzwoniła do mnie płacząc i przepraszając za swoje słowa i zachowanie.

Dokończyłem Nowennę i zauważyłem zmiany nie tyle w Gosi co we mnie samym. A może i oboje zostaliśmy dotknięci łaską? W każdym razie nasze relacje diametralnie się poprawiły. Do tego stopnia, że nawet czasem siada mi na kolanach i przytula mnie. Myślę, że już zdaje sobie sprawę z tego, że ją kocham i chcę dla niej dobra. Pokonałem w sobie taką rodzicielską skłonność, do wypytywania o oceny, o odrobione lekcje. Umiem przyjść do niej i po prostu porozmawiać o tym, co robi, co ją interesuje, jak się czuje.

Dzięki Nowennie, zbliżyłem się do Pana Boga, do Jezusa, czułem obecność Matki, która prowadzi mnie do Syna, z którą rozważam w sercu wszystkie te słowa i wydarzenia z życia naszego Zbawiciela. Nowenna jest drogą do Jezusa, dzięki czemu On zadziałał w moim życiu.

O drugiej Nowennie – za syna, napiszę w innym świadectwie.