To moje pierwsze świadectwo na stronie, ale na pewno nie ostatnie Zanim przejdę do tego, jak nowenna zdziałała cuda w moim życiu, muszę po części opowiedzieć o mojej sytuacji. Rok temu zaczęłam chodzić z bratem mojej najlepszej przyjaciółki, z którą mieszkam od początku studiów. Po dwóch miesiącach byłam pewna – kocham go na zabój. Zdawałam sobie sprawę z tego, że nie traktował mnie dobrze – bez żadnego szacunku, umawiał się z innymi dziewczynami, kłamał – ale byłam praktycznie zaślepiona, nie wyobrażałam sobie życia bez niego, a on mi to życie obiecywał. Rozmawialiśmy o małżeństwie, przyszłym domu, dzieciach (to nie ja inicjowałam te rozmowy). Robiłam więc wszystko żeby zasłużyć na jego miłość – ale działało to tylko w jedną stronę. Chciałam zachować czystość do ślubu, ale mijały miesiące, zaczęliśmy brnąć coraz dalej, a ja coraz bardziej oddalałam się od Boga. Nie modliłam się praktycznie w ogóle, nie mówiąc już o spowiedzi. W niedziele chodziłam do kościoła – bo tak trzeba było. Po prawie roku chłopak był dla mnie całym światem. W końcu w swojej ogromnej głupocie oddałam mu się. Dwa tygodnie później przyjechał do mnie, powiedział, że nic z nas nie będzie – było fajnie, ale mnie nie kocha. Straciłam grunt pod nogami. Moje serce nie było złamane, tylko rozszarpane. Życie mi się zawaliło, a ja w jeszcze większej głupocie obwiniałam Boga za całą tą sytuację (teraz wiem, jak bardzo to było absurdalne). W tym czasie moja mama widząc co się ze mną dzieje, codziennie się za mnie modliła, a ja próbowałam jakoś żyć z dnia na dzień, ale ból i tęsknota nie mijały, dzień w dzień, noc w noc łzy lały się strumieniami. W tym czasie bardzo skomplikowała się moja relacja z przyjaciółką, z którą wciąż mieszkałam i mieszkam nadal. Dobrze wiedziałam, że ona nie jest niczemu winna, ale każde spojrzenie na nią sprawiało, że czułam jakby ktoś wbijał mi kolejny sztylet w serce. Raniłam ją swoją niechęcią, ale chcąc nie chcąc zmieniła się dla mnie w „jego siostrę”. Po prawie dwóch miesiącach od zerwania przypomniałam sobie o nowennie pompejańskiej – kiedyś próbowałam już ją odmówić, ale wtedy wytrwałam dwa dni. Chwyciłam za różaniec i zaczęłam modlić się o jego powrót. Już pierwszego dnia otrzymałam spokój wewnętrzny, a już zapomniałam o istnieniu takiego odczucia. Minęło kilka dni – byłam coraz spokojniejsza, a jednocześnie co noc Zły mnie budził ze snu. Po tygodniu nowenny poszłam do spowiedzi do znajomego księdza i we łzach opowiedziałam wszystko po kolei, powiedziałam mu również o intencji pompejanki. Parę dni później wszystko się we mnie skumulowało, nigdy dotąd się tak nie czułam, doświadczyłam wszystkiego naraz: bólu, tęsknoty, odrzucenia, nienawiści i miłości. Tego wieczoru podczas różańca praktycznie leżałam na podłodze swojego pokoju. Wtedy powiedziałam do Boga z całą moją wiarą, całym zaufaniem, prosząc: jeśli mam zmienić intencję na „o dobrego męża” daj mi znak, błagam Cię, tylko taki, żebym wiedziała, że to jest od Ciebie. W jakiś sposób czułam, ba, byłam pewna, że zostałam wysłuchana. Następnego dnia wraz ze współlokatorką poszłam na Mszę Świętą: po przyjęciu Komunii modliłam się mniej więcej tak samo: Jezu, błagam Cię, zajmij się tym – jeśli mam zacząć modlić się o dobrego męża, powiedz mi o tym. Wróciłam na mieszkanie, siadałam już do różańców które mi pozostały do odmówienia i wtedy usłyszałam muzykę na korytarzu. Kolędnicy pod koniec stycznia już rzadko chodzą po domach. Ale byli… Otworzyłyśmy im z przyjaciółką drzwi – grupa wspaniale przebranych panów z instrumentami, turoniem, szopką, gwiazdą – grali cudownie. Podczas występu jeden z nich zaczął się we mnie intensywnie wpatrywać – kiwał mi głową i uśmiechał się. Skończyli grać, dałyśmy im pieniądze, panowie zaczęli odchodzić, ale kiedy reszta już była na schodach, mężczyzna, który wcześniej się we mnie wpatrywał, podszedł do mnie, chwycił mnie za rękę (mnie aż prąd przeszył) i powiedział „Jezu Ty się tym zajmij! O dobrego męża.” Zamurowało mnie. Gdy odchodził zapukał we framugę drzwi, odwrócił się jeszcze do mnie i zawadiacko się uśmiechnął. Wyraźniej mi tego Pan Bóg powiedzieć nie mógł – więc przerwałam nowennę, by następnego dnia rozpocząć nowe 54 dni, w nowej intencji. Tym sposobem Pan Bóg uwolnił – w trakcie tej nowenny praktycznie mówił do mnie. Pokazał jak ta cała sytuacja tak naprawdę wyglądała, jak bardzo byłam ślepa. Nagle też „szczęście” zaczęło mi sprzyjać na studiach, w trakcie egzaminów, a to nie było zaliczenia, na które byłam nieprzygotowana, a to mam najprostszą wersję testu, albo taką na którą wszystko umiałam. Ta nowenna była trudna, każdego ósmego i dziewiątego dnia każdej z sześciu nowenn odczuwałam ciężar w głowie. Raz było tak źle, że został mi jeden dziesiątek, a ja nie byłam w stanie powiedzieć słowa. A wtedy na złość Złemu uklękłam i na głos, całą siłą woli odmówiłam resztę. Często też dopadała mnie tęsknota i z każdą zdrowaśką płynęły łzy – ale czułam się wolna Czasem Pan przez różaniec pociągał mnie w modlitwie do siebie i swojej Matki, czułam ich obecność przy mnie, niemalże namacalną. Pan pokazał mi nowy dla mnie sens przypowieści o domu na skale i piasku – nic, co nie jest zbudowane na Nim, nie ma żadnych szans przetrwać. Pokazał mi też jak mało samą siebie wcześniej szanowałam, myślałam, że nie zasługuję na miłość byłego. 27 dnia nowenny otrzymałam to samo uczucie co wcześniej – Twoja nowenna została wysłuchana – a ja jestem tego pewna. W trakcie części błagalnej dołożyłam do nowenny modlitwy do św. Józefa o dobrego męża. Później w części dziękczynnej zaczęłam sobie myśleć: po co sobie to dołożyłam – naobiecywałam tylko rzeczy, a to było niepotrzebne, Matka Boża mi to przecież załatwiła. 45 dnia nowenny św. Józef ustawił mnie do pionu i pokazał jak dużo on też ma tu do powiedzenia – wysłałam jednej z moich koleżanek screena z aplikacji, że zostało mi tylko 9 dni, a ona mi pisze: „Wow, kończysz 19 marca, to świętego Józefa, patrona małżeństw!” Nie wiedziałam o tym – zrobiło mi się też strasznie głupio za moje wcześniejsze myśli. 54 dnia z dzienniczka siostry Faustyny, który czytałam od jakiegoś miesiąca wypadł obrazek z napisem „Jezu, Ty się tym zajmij” i księdzem Dolindo. Zakończyłam nowennę z przytupem, by następnego dnia zacząć następną, którą modlę się obecnie, a wraz ze mną w swoich intencjach modlą się cztery moje przyjaciółki. Nie byłabym w stanie przerwać teraz modlitwy – to swego rodzaju terapia psychologiczna, leczenie, ulga w bólu dla mnie. Moja druga intencja jest za dusze czyśćcowe – mam wyrzuty sumienia, bo nie potrafię się skupić, myślę o swoich sprawach i mam wyrzuty sumienia przez marną modlitwę, ale mam nadzieję, że i taka im pomoże i że Pan ją przyjmie.

Jestem ogromnie wdzięczna za wszystkie łaski, które otrzymałam, za to jak Maryja wyciągnęła swoją dłoń, kiedy byłam na skraju załamania nerwowego. Za to, że Bóg zdjął mi klapki z oczu. Za wysłuchane prośby, ze tego „boskiego chłopa”, jak lubię nazywać swojego przyszłego męża. Za ulgę w bólu, który dalej jest, a który mój Pan uśmierza. Za całą pomoc i opiekę. Za to wspaniałe narzędzie jakim jest różaniec.

Dziękuję Ci Maryjo! Jezu ufam Tobie – zajmij się całym moim życiem.