Małgorzata: Dar potomstwa

Chciałabym podzielić się swoim świadectwem. Kiedy z mężem rozpoczęliśmy starania o dziecko wiedziałam już ze względu na moje problemy hormonalne poczęcie może nie być takie łatwe. Postanowiłam wtedy odmówić Nowennę Pompejańską w intencji „poczęcia” dziecka. Przez cały okres odmawiania nowenny otrzymałam wiele łask, a Maryja stała mi się bliższa niż kiedykolwiek wcześniej. Jaka była nasza radość kiedy w ostatnim dniu nowenny na teście zobaczyłam dwie kreski. Jednak nasza radość nie trwała długo. Będąc w 8 tygodniu ciąży straciliśmy naszą córeczkę Zosię. Bardzo długo nie mogłam się z tym pogodzić i czułam się „oszukana”. Jednak pewnego dnia trafiłam na słowa Księgi Hioba: „Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione.” /Hi 1, 21b/. Zrozumiałam, że muszę dziękować Panu za życie naszego dziecka i wysławiać go w każdym momencie bo On oddał za mnie Swoje życie na Krzyżu, a ja miałabym odmówić mu swojego dziecka. I choć moje serce płakało powtarzanie tych słów przynosiło mi pokój.

Zaprzestaliśmy z mężem starań o kolejne dziecko, ale pozostaliśmy otwarci na życie. Po paru miesiącach okazało się, że Pan Bóg pobłogosławił nam po raz kolejny. Początkowa radość znów szybko prysła, gdy okazało się, że zaraziłam się toksoplazmozą, a badania lekarskie dziecka wykazywały ciągle coś nowego. Pierwsze pięć miesięcy ciąży było ciągłymi wędrówkami po specjalistach i niekończącą się listą badań do zrobienia. Postanowiłam odmówić wtedy kolejną Nowennę Pompejańską o zdrowie dla naszego dziecka i szczęśliwy poród. Czas tej nowenny był o wiele trudniejszy od poprzedniej bo w moim sercu wciąż pojawiał się strach, jednak uparcie trwałam przy różańcu.

Dziś nasza Maria urodzona w pierwszą sobotę miesiąca ma 20 miesięcy i jest radosną i w pełni zdrową dziewczynką. A ja każdego dnia patrząc na jej uśmiechniętą buzię widzę prawdziwe i namacalne działanie Boga i opiekę Maryi w naszym życiu. Za to Chwała Panu!