Alicja: Braciszek

Nadszedł mój długo wyczekiwany i upragniony moment zostawienia świadectwa. Jako dziecko zawsze marzyłam o posiadaniu rodziny. Wszystko szło zgodnie z planem. Skończyłam studia, znalazłam wymarzoną pracę, wyszłam za mąż. Urodził się nam syn – nasz mały, wielki cud. Radość nasza była ogromna. Byliśmy szczęśliwym małżeństwem, dopóki nasz synek nie skończył 2.5 roczku. Nasze szczęście i wspólne plany na przyszłość przerwała moja choroba – ostra białaczka szpikowa. To był cios, z którym nie potrafiliśmy sobie poradzić. Żegnałam się z życiem oraz moim małym synkiem, marzyłam aby zobaczyć go odbierającego pierwsze świadectwo szkolne. Byłam wrakiem, ponieważ choroba całkowicie mnie wyniszczyła. Jedyna nadzieja – przeszczep szpiku. Nadszedł wreszcie ten dzień – wyjazd do kliniki na przeszczep. Przed przyjazdem wjechaliśmy na Jasną Górę. Błagałam z mężem, obydwoje płakaliśmy, aby nasza Matka pomogła mi wrócić do domu, do dziecka, abym mogła jeszcze trochę z nim pobyć (to był grudzień). Podczas przyjazdu do kliniki zrobiono szereg badań i cud – „Jest Pani zdrowa, wraca Pani do domu, przeszczep niepotrzebny!” Płakałam jak dziecko. Święta spędziłam z synem w domu. Po kilku latach od choroby zapragnęłam potomstwa. Pamiętałam o chorobie i nie chciałam, aby mój syn został na świecie sam. Wiedziałam, że po chemioterapii będzie to trudne. No i było. Nic nam się nie udawało. Zaczęliśmy z mężem jeździć po klinikach i się badać. Wszystko ok. Ale ciąży jak nie było, tak nie ma. Wreszcie sięgnęłam po nowenne… Wiedziałam, że Mateńka pomogła mi już raz, a więc i tym razem nie zawiedzie. Moja wspaniała mama, która zna mnie od podszewki, moje problemy oraz bolączki, postanowiła odmawiać nowennę ze mną. Skończyłyśmy obie i nic. Nadal nic się nie działo. Nie zastanawiając się wiele, zaczęłam odmawiać drugą nowennę w tej samej intencji. Moja mama również. Sięgnęłam również po modlitwę do Św. Dominika – cudowny pasek oraz modlitwę do Św. Rity. Zaczęłam godzić się z tym, że oczekuję od życia zbyt wiele. Przecież żyję i to jest najważniejsze. A moje dziecko ma matkę. Nie wiedziałam, czy nie jest to obłudne z mojej strony, czy proszę o zbyt wiele. Ale wierzyłam. I nie przestawałam się modlić. Cóż… dziś kończę 5 miesiąc ciąży… Jestem przeszczęśliwa, bo już wiem, że mój synek będzie miał braciszka 🙂 to niesamowite uczucie poczuć jak dziecko kopie w moim łonie. Niesamowite uczucie czuć, że Pan Bóg nigdy nas nie opuszcza. On wie, co dla nas dobre i kiedy w naszym życiu mają wydarzyć się cuda. Może pomyślicie, że to nie uczciwe z mojej strony ciągle prosić i wymagać. Przecież zyskałam drugie życie. Ale podczas choroby moje rodzeństwo i cudowni rodzice nie odstąpili mnie na krok. Nie wiem czy choroba kiedyś nie powróci. Ale wiem, że mój syn będzie miał brata, na którego zawsze będzie mógł liczyć, tak jak ja. Mam gorącą prośbę do wszystkich starających się – nie załamujcie się. Pan Bóg wie, kiedy ma nadejść Wasza chwile. Po prostu módlcie się i WIERZCIE! Ja będę dziękować do końca moich dni…