Jolanta: Pan jest z Tobą, dzielny wojowniku!

Chciałam się podzielić, tym co się wydarzyło ostatnio w moim życiu. A wydarzyły się rzeczy niesamowite. I mimo, że wiara była dla mnie bardzo istotna, była właściwie tym co pomogło mi przetrwać najtrudniejszy mroczny czas w moim życiu, nigdy nie wywróciła go tak do góry nogami, jak teraz. Zacznę od tego, że o Nowennie Pompejańskiej dowiedziałam się z konferencji Ks. Piotra Glasa, obejrzanej w internecie. Jej obejrzenie polecił mi znajomy, który się nawrócił. Było to 3 lata temu. Zaczęłam więc odmawiać nowennę, by pomóc mojej mamie i siostrze. Sama jednak tkwiłam w grzechu. W grzechu ciężkim. Nie dałam rady odmówić tej pierwszej nowenny do końca. Wszystko mi przeszkadzało w jej odmawianiu. Nie znałam jeszcze wtedy aplikacji na telefon, która tak ogromnie ułatwia to zadanie. Zrobiłam więc notatki na małych karteczkach, które nosiłam zawsze przy sobie. Dni odznaczałam w kalendarzu. Ale było mi bardzo ciężko. Zasypiałam, myliły mi się koraliki różańca, myliły mi się tajemnice. Nie byłam się w stanie skupić na modlitwie. Mój chłopak irytował się, że tak dużo się modlę. Kłóciliśmy się. W końcu poddałam się. Mimo, że wtedy nie odmówiłam tej modlitwy do końca – i tak Maryja obdarowała moją siostrę i mamę łaskami. Obdarzyła łaską także mnie. Zaczęła zmieniać świat wokół nas, zaczęła próbować wtłoczyć nas na odpowiednie tory naszego życia. Z jej pomocą – ja moje życie nieco wyprostowałam – zamknęłam trudny i smutny rozdział mojej przeszłości. Mojej mamie otworzyły się trochę oczy na jej związek, dostała wskazówki, co powinna zrobić, a czego nie. Z moją siostrą jest najtrudniej. Ale do tego wrócę później.

W październiku ubiegłego roku byłam w Fatimie. Zawsze bardzo chciałam poznać to miejsce. Obawiałam się tłumów, komercji i bezduszności wielkich monumentalnych budowli. Gdy tam dotarłam, zauważyłam że owszem budynki są monumentalne, ludzi nie było aż tak wielu jak się spodziewałam, ale co mnie uderzyło – to spokój jaki bił od tego miejsca. Chciałam tam odmówić różaniec, to był mój cel. Jechałam tam pogubiona, mimo że w moim życiu wiele zmieniło się na lepsze – nadal zastanawiałam się, po co jestem tu gdzie jestem, robiąc to co robię, skoro nie widzę w tym większego sensu. I modląc się tam w Fatimie – poprosiłam, Maryjo, poprowadź mnie, bo ja nie wiem gdzie iść. Weź mnie za rękę i poprowadź!

Trochę mi zajęło odkopanie mojego wewnętrznego głosu, czyli Ducha Świętego, zawalonego stertą śmieci w moim sercu. Do tego potrzebna jest spowiedź. Ale pierwsze owoce mojej prośby w Fatimie, mogłam już zaobserwować w czasie Świąt Bożego Narodzenia. Wtedy jeszcze tego nie rozumiałam. Modliłam się, ale nie widziałam związku. Mnóstwo rzeczy wokół mnie zaczęło się zmieniać, walić, albo budować. To był dziwny czas. Miałam coś zrozumieć. Trochę niby do mnie dotarło, ale znów zgubiła mnie moja największa wada – uległość. Znów popadłam w grzech. Znów wszystko zaczynało wracać na stare tory, znów czułam się pogubiona, niepewna. Ale Maryja nie zostawiła mnie sobie samej. Zaczęłam myśleć o spowiedzi z całego życia. Zaczęłam się do niej przygotowywać, choć miałam mnóstwo obaw, rozterek. Finalnie udało mi się to zrobić w Wielką Sobotę. Długo, ale widocznie tak miało to być. W konfesjonale zostałam dosłownie wyszarpnięta z całego duchowego bagna w jakim tkwiłam. A potem już się potoczyło! Dostałam taką siłę, że nigdy bym nie pomyślała, że coś takiego jest możliwe. Moja życiowa uległość znikła. I wtedy dopiero zaczęło się dziać! Mieszkam za granicą i po świętach musiałam tam wrócić. Wróciłam, by już po tygodniu siedzieć z powrotem w samolocie do Polski. Czułam, że muszę wrócić. Nie wiedziałam po co, ani na jak długo, wiedziałam tylko, że muszę tam być.

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Następnego dnia po przylocie rozpoczęłam odmawianie Nowenny Pompejańskiej. Wtedy zrozumiałam, że tym razem mi się uda. Ktoś mi wcześniej powiedział, że porządki w życiu duchowym powinnam zacząć od siebie, by móc skutecznie pomagać innym. Poczułam, że muszę mieć ochronę, a ta ochrona to trwanie w łasce uświęcającej. A z tym miałam za pierwszym razem problem i dlatego nie podołałam.

Tym razem, gdy zabrałam się za odmawianie Nowenny Pompejańskiej – byłam uzbrojona w cały ten oręż, ale też zaczęłam od siebie. Modliłam się o moje uwolnienie i uzdrowienie. Uwolnienie mojej duszy od wszelkiego zła, jakie we mnie było i zła, które przez praktyki okultystyczne (korzystanie z usług wróżek, filipińskich uzdrawiaczy, szamanów) wprowadził do mojego życia i życia naszej rodziny mój ojciec.

W międzyczasie zrobiłam poprawki do mojej spowiedzi generalnej. Zaczęłam szukać mszy o uwolnienie w najbliższym terminie. Jednak, gdy ją znalazłam – okazało się, że jakoś coś się nie składa, by na tą mszę dotrzeć. Znalazłam kolejną – w Wąwolnicy. To było w weekend. Od niedzieli przez cały tydzień do soboty, kiedy miała się odbyć ta msza – codziennie dziwnym zbiegiem okoliczności trafiałam do kościoła, gdzie akurat była msza. Około środy, zrozumiałam – dobrze, mam się do tego przygotować w sposób szczególny, będę zatem codziennie na mszy, by przyjąć Eucharystię.

Dotarłam na mszę o uwolnienie w Sanktuarium Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy. Wszystko pomogło mi w tym, bym mogła tam być. Nie przeszkadzał mi ani tłum ludzi, ścisk. Prosiłam o moje uwolnienie, choć czułam że ono już w jakiś sposób przyszło – w ciągu tego tygodnia przygotowań. Na tą mszę, z zagranicy przyjechał również mój narzeczony. Po niej, w ciągu paru dni podjęliśmy decyzję o ślubie. W ciągu tygodnia udało nam się zarezerwować termin w kościele i zaprosić gości. Wróciliśmy za granicę, ale z decyzją o życiu w czystości do ślubu. To ponad 4 miesiące. Niewykonalne? Absolutnie nie.

Nowennę odmawiało mi się tak lekko i swobodnie. W międzyczasie okazało się, że mój ojciec, zagorzały ateista, zaczął się codziennie modlić i chodzić do kościoła. Sam z siebie. Nie pod wpływem moich namów, tłumaczeń czy nacisków.

Któregoś dnia zadzwonił kolega – Jolka, zamówiłem mszę za Ciebie, o twoje uwolnienie. 13 maja. Gdy przyszedł ten dzień – zdałam sobie sprawę, że to ostatni dzień części błagalnej Nowenny Pompejańskiej. A 13 maja to święto Matki Bożej Fatimskiej. Mój kolega nie wiedział, że zaczęłam modlić się nowenną. Poprosił o pierwszy wolny termin mszy świętej. Przypadek?

Od tego momentu czuję mocno opiekę Matki Bożej, czuję się wewnętrznie spokojna i szczęśliwa. I wiem, że Ona mnie prowadzi. Ostatni dzień nowenny przypadł na 9 czerwca – święto Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Nie wierzę już w przypadki. Mogę za to modlić się za innych i działać. Już nie jestem jak wielki statek w porcie, który jest tak skrępowany tysiącem kotwic i lin, że nie może ruszyć z miejsca. Wszystkie te liny opadły. I wyruszyłam w rejs, po bezkresnych i bezpiecznych wodach. Dokąd mnie poniosą fale? Myślę, że tylko ku dobremu. Prosiłam Ducha Świętego o wskazanie mi drogi, o udzielenie daru rozeznania i kierowania mną według woli Bożej. W czasie odmawiania kolejnych cząstek różańca przychodzą pewnego rodzaju natchnienia, że temu a temu człowiekowi potrzebna jest modlitwa. Czasem jest to Koronka do Miłosierdzia Bożego, czasem Koronka do Krwawych Łez Matki Bożej, czasem Nowenna do Matki Bożej Rozwiązującej Węzły a czasem intencja mszy świętej. Te myśli pojawiają się same, nie siędzę i nie zastanawiam się nad nimi. I te natchnienia są tak silne, że nie sposób je zignorować.

Teraz kończę Nowennę Pompejańską za moją siostrę. Było ciężko z intencją, bo potrzeba generalnych porządków. Zaczęłam więc żeby Matka Boża okryła ją swoim płaszczem, wzięła ją za rękę i poprowadziła na drogę, którą przeznaczył dla niej Jej Boski Syn, Jezus Chrystus. CDN…

Zobacz podobne wpisy:

Alicja: Teraz modlitwa jest dla mnie przyjemnością Marta: „Bo gdy walczy się o zmianę, trzeba walczyć tak, jak się walczy o życie” Wiola: Odmieniona Patrycja: Tak wiele zrozumiałam