Katarzyna: Co mam teraz robić? – Wierzyć córko!

Maryjo Mamo Moja – dziękuję, że dałaś mi NOWENNĘ POMPEJAŃSKĄ! Dwa miesiące temu dowiedziałam się o podejrzeniu nieuleczalnej choroby – stwardnienie rozsiane. To brzmi jak wyrok dla młodej mamy, szczęśliwej żony i człowieka, który myśli, że całe życie ma przed sobą i nic złego nie może mu się przytrafić – bo zawsze sobie dawałam radę ze wszystkim. Na początku drogi były różne myśli … ale dzięki modlitwie Maryja nadal utrzymuje mnie w pionie. Przez wiele lat byłam takim katolikiem – „niewierzącym” – bo w niedziele do kościoła wypada iść, pokazać się. Często nawet na te msze niedzielne nie było czasu, bo wyjazdy, wycieczki były ciekawe, ważniejsze. Dopiero widmo choroby pokazało jak daleko byłam od Boga i Matki Bożej, taki wstrząs był mi potrzebny, żeby zobaczyć siebie z innej perspektywy. Na początku nowenny nie bałam się że nie dotrwam, bo uparta jestem. Ale usłyszałam słowa: „Wiedz, że te prośby do Matki Bożej, to nie sklep z pączkami, że wejdziesz i kupisz co ci trzeba”. Teraz to wiem, ciągle błagam i proszę, bo faktycznie nic nie mam, za co mogłabym kupić łaskę uzdrowienia. Wszystko podchodzi od Boga, nic na tym świecie nie należy do nas. W trakcie nowenny otrzymałam wiele łask i pomocy od Maryi: zagubione rzeczy znalazły się, poprawiła się relacja w moim małżeństwie, pokochałam na nowo miłością dziecięcą moich rodziców, spłynął na mnie spokój wewnętrzny. Tylko ciągle mój ludzki rozum i serce pragnie cudu uzdrowienia – nie ma dnia, żebym o to nie prosiła Pana Jezusa i Matki Bożej. Ciągle mam nadzieję, ciągle wierzę – choć często upadam i pytam – Dlaczego ja Jezu? Co mam teraz robić? – i odpowiedział mi w mojej głowie – Wierzyć córko! Te słowa mnie umacniają, bo wiara czyni cuda. Co mi pozostało, ludzie lekarstwa na SM nie znaleźli, jedyną nadzieją dla mnie jest miłosierdzie boże. Wierzę i ufam Ci Jezu, Maryjo, Mamo Moja weź mnie za rękę i prowadź, żebym nie zabłądziła. A czytających moje świadectwo proszę o choć jedno Zdrowaś Maryjo w mojej intencji.