Bolesław: Wiem, że moje życie duchowe odrodziło się

Pierwszą Nowennę rozpocząłem jeszcze przed uzyskaniem diagnozy potwierdzającej chorobę nowotworową, ale przerwałem po kilkunastu dniach, z powodów, których nie będę podawał, nie są chyba istotne. Kolejną rozpocząłem ok. tygodnia później i była to ta właściwa, którą ukończyłem. Nie jestem osobą „rozmodloną”, a Różaniec miałem wcześniej w ręku tylko okazjonalnie, więc szło mi bardzo opornie.

Na palcach jednej ręki mogę policzyć dni, kiedy modlitwa mi „szła”, ale parłem do przodu, bo diagnoza lekarzy była beznadziejna, tzn. rak „nieuleczalny” i „raczej miesiące, niż lata życia”. Starałem się w tym czasie zachować stan Łaski Uświęcającej i jest to największy, jak do tej pory, owoc tej Nowenny – udało mi się wytrwać bez zwyczajowych dla mnie grzechowych uzależnień. Około 45 dnia, coś mną pokierowało, aby wysłuchać rekoleksji ks. Piotra Glasa, który jest wielkim orędownikiem Maryi i Nowenny Pompejańskiej, a przy okazji – egzorcystą. Nie słuchałem go nigdy wcześniej i teraz otworzył mi oczy na wiele spraw. Jego słowa o Spowiedzi św. uświadomiły mi, że prawdopodobnie nigdy nie odbyłem spowiedzi ważnej. Kryteria są „trochę” bardziej rygorystyczne, niż to, co dotychczas „klepałem” w konfesjonale. Od tej chwili zaczęły się problemy duchowe, trwające do dzisiaj, niestety stan zdrowia nie pozwala mi iść do kościoła, czekam na wizytę x. Proboszcza i możliwość odbycia spowiedzi św. w domu. Przepraszam, jeśli to świadectwo jest chaotyczne, ale to moja pierwsza Nowenna, pierwsza „przygoda” z Różańcem św. i próba „ogarnięcia” jej owoców. Nie wiem, czy zostałem fizycznie uzdrowiony, badania będą dopiero za 3 miesiące, wiem, że moje życie duchowe odrodziło się i nawiązałem relację z M. Bożą, do której tęskniłem od lat, nie wiedząc czemu. Myślę, że nie ma przypadku w tym, że Nowenna zakończyła się dokładnie na dzień przed rozpoczęciem chemioterapii, która zwaliła mnie z nóg i sprawiła, że raczej nie byłbym w stanie modlić się dalej tak intensywnie. Za Różaniec św. chwycili również moi rodzice, co szczególnie w przypadku mojej matki zakrawa na cud. Modlę się dalej „zwykłą” modlitwą różańcową i wierzę, że Maryja wyprosi mi uzdrowienie u naszego Pana. Wiem także, że jest sporo pracy do wykonania przeze mnie samego – moja wiara jest wciąż bardzo słaba i wiele grzechów „zalega” niewyspowiadanych”, uświadomionych dopiero teraz.