Paulina: Odmawiam nowennę od prawie dwóch lat

Nowennę Pompejańską zaczęłam odmawiać, kiedy choroba mojego partnera, jak mi się wtedy wydawało, pokrzyżowała moje piękne plany osobiste. Na początku z różańcem w ręku walczyłam o ten związek, nowenna dawała mi pewność, że wszystko się ułoży, dodawała siły, determinacji i działy się cuda.

Nie były to cuda wystarczające, by uratować ten związek, który w jakiejś niepełnej, zmutowanej, naciąganej formie trwał, bo mój partner nie potrafił definitywnie odejść, mimo, że twierdził, ze ten związek mu się odwidział. Miałam coraz mniej sił, coraz częściej wpadałam w rozpacz, poczucie beznadziei totalnie mnie sparaliżowało, ale nowenna wzmocniła moją relację z Bogiem, sprawiła, że wiarę i swój rozwój duchowy zaczęłam traktować jako niekończący się proces nauki. 1 stycznia 2016 oddałam się w ręce Maryi, prosząc, bym w tym roku spotkała mężczyznę, przy którym będę czuła się bezpiecznie, pewnie, który będzie mi okazywał swoją miłość i zaangażowanie i przede wszystkim będzie zdecydowany i zdeterminowany, żeby tworzyć ze mną związek. Potem załamałam się, wylądowałam na terapii, która okazała się najlepszą decyzją w życiu. Zaczęłam działać: portale randkowe, wyjazdy integracyjne – dużo się działo, poznałam sporo fajnych facetów, ale skupieni na sobie i na swoim wyobrażeniu mojej osoby, nie byli gotowi na związek, jakiego ja potrzebuję, czyli partnerski, dojrzały, mobilizujący do pracy nad sobą, dający poczucie bezpieczeństwa. Mój były partner też wciąż manipulował moimi uczuciami, krzywdził, a ja wciąż się modliłam o poprawę, o rozwiązanie sytuacji, która jeśli jest beznadziejna, niech się zakończy. Ostatnią nowennę zaczęłam w listopadzie, prosząc Maryję, żeby spełniła się moja prośba z 1 stycznia i do końca roku pojawił się w moim życiu mężczyzna, z którym stworzę dojrzały, dobry związek. Jeśli już go poznałam – prosiłam o rozwinięcie sytuacji. Mój były partner przestał się do mnie odzywać, poznałam kolejnych mężczyzn- znowu skucha, ale spędziłam fajne chwile. Dziś skończyłam nowennę – wczoraj miałam urodziny – moi znajomi nie zawiedli, ale ja czułam i czuje się samotna, rozczarowana, zawiedziona, chociaż wiem, że nowenna zmieniła mnie, moje życie i moją relację z Bogiem. Pewnie jeszcze sporo musi się zmienić, żebym była gotowa na poznanie tego, na którego czekam, ale mi trochę zaczyna brakować sił, nadziei i chyba wciąż nie mogę pogodzić się z faktem, że mój poprzedni związek okazał się porażką, że nie dano mi szansy.