Br Tomasz OFMConv: Nowenna uratowała duszę Taty

Moja przygoda z różańcem i z nowenną pompejańską trwa już od paru lat. Matka Boża wspierała mnie w różnych trudnościach życiowych, rozwiązywała moje problemy, pomagała też rozeznać drogę (jestem zakonnikiem), a w ostatnim czasie uratowała życie wieczne mojemu Tacie  Michałowi.

Tata odszedł od rodziny, jak byłem małym chłopcem, odszedł także od Kościoła i sakramentów. I stało się tak, że zachorował potem na raka. Byłem przerażony, bo kochałem go, a wiedziałem też, że jeśli nie pojedna się z Bogiem, czeka go pewna śmierć, śmierć wieczna. Prosiłem niejednokrotnie Boga o pomoc, ofiarowałem posty i modlitwę. I może Pan znalazł drogę do niego właśnie przez chorobę?

W dzień przed złożeniem swoich pierwszych ślubów zakonnych dowiedziałem się, że Tata ma przerzuty na cały kręgosłup i jest z nim źle. „Boże, Ty wiesz, co robisz” – powtarzałem. Dnia 29 września, w dzień jego imienin, razem z dwoma moimi współbraćmi rozpoczęliśmy, za zgodą przełożonego, nowennę pompejańską w intencji pojednania się Taty z Bogiem. Dnia 25 października, kiedy część nowenny błagalnej dobiegła końca, Tata przeprosił się z rodziną. Nie obyło się bez łez. Tego samego dnia przyjął też wszystkie sakramenty i pojednał się z Bogiem. Dwa dni później umarł…

Umarł, ale żyje. Bogu niech będą dzięki za Jego Matkę! Kochajcie Matkę Bożą, Ona jest naszym ratunkiem.