Alexandra: Moje wzloty i upadki i pomocna dłoń Maryji

na początku chciałabym Wam serdecznie podziękować za tę cudowną stronę. Przeczytałam tu wiele pięknych świadectw i ciepłych komentarzy, w których i ja czasami znalazłam słowa otuchy i pocieszenia i nie raz nawet odpowiedzi na pytania które w danej chwili mnie dręczyły. Długo zwlekałam z dodaniem świadectwa bo myślałam że gdy się „pochwalę” to czar pryśnie i wszystko będzie znowu jak dawniej. Potem ktoś napisał że Matka Boża nigdy nie cofa danego słowa więc jestem. Zanim przejdę do świadectwa to chciałabym Wam opowiedzieć coś o swoim życiu. Bardzo przepraszam że świadectwo wyjdzie takie długie i już teraz dziękuję wszystkim którzy wytrwają do końca.

Miałam piękne życie które zniszczyłam na własne życzenie. Byłam dzieckiem upragnionym i kochanym. W dzieciństwie byłam dobra i życzliwa a Pan Bóg był mi bliski lecz w okresie dojrzewania jakoś coraz bardziej o Nim zapominałam, nie pozwalałam Mu uczestniczyć w swoim życiu.

Jako nastolatka nie potrafiłam siebie zaakceptować. Czułam się brzydka, niekochana, nic nie warta a to uczucie towarzyszyło mi przez wiele, wiele lat. Chociaż miałam ciepły dom rodzinny, odnosiłam sukcesy w szkole potem w życiu zawodowym to byłam nieszczęśliwa. Myślałam że tego powodem jest mój wygląd lub charakter, że nie jestem zbyt ładna, mało przebojowa, za wrażliwa. Szukałam akceptacji w ludziach. Najpierw w koleżankach a potem w mężczyznach pozwalając na to aby inni kierowali moim życiem. Grałam wiele ról, nosiłam różne maski ale nigdy tak naprawdę nie byłam sobą. Marzyłam o sukni z welonem i prawdziwej szczerej miłości. Długo jej szukałam a potem mając dwadzieścia parę lat wybrałam jej namiastkę oddając się za kilka miłych słów które połechtały moją próżność. Wtedy weszłam na drogę z której przez kolejne dziesięć lat nie potrafiłam zawrócić. Byłam strasznie poraniona i obwiniałam o to Pana Boga. Potem myślałam że teraz to już wszystko mi wolno. Raniłam, kłamałam, manipulowałam usprawiedliwiając się tym że inni przez cały czas postępowali tak samo wobec mnie. Do dzisaj nie wiem dlaczego ale związałam się z nieodpowiednim mężczyzną. Ten toksyczny związek totalnie zruinował mi psychikę i wpędził w depresję. Moje życie było w totalnej rozsypce. Wszystko w okół mnie przestało się układać a strach był mym ciągłym towarzyszem. Nie potrafiłam się z niczego cieszyć bo ciągle czekałam na kolejny „cios” O Bogu przypominałam sobie tylko wtedy gdy było naprawdę źle. Zamiast pokornie prosić domagałam się aby mi pomógł bo przecież byłam dobrym człowiekiem. Pytałam „Dlaczego chcesz abym była nieszczęśliwa” bo wtedy jeszcze nie potrafiłam ujrzeć swoich błędów i win. Teraz wiem że On wtedy chronił mnie przed wszelkim złem które dobrowolnie wybierałam. Chociaż byłam niegodna jego miłości On nigdy mnie nie opuścił. To ja byłam ślepa i nie potrafiłam widzieć w Nim kochającego Ojca tylko takiego który tylko czeka na mój błąd aby jak najszybciej mnie ukarać. Miałam myśli samobójcze i przestałam dostrzegać jakikolwiek sens w swoim istnieniu. Upadłam naprawdę nisko.

Zdrapka „Nowenna pompejańska” – pomoc w modlitwie

Od lat rozdajemy obrazki z pompejanką. a teraz także w formie zdrapki!

Medalik pompejański

Przywiozłem trochę medalików z Pompejów i wciąż są one dostępne za kilka złotych!

Obrazki z Nowenną Pompejańską za darmo!

Mam dla ciebie sprawdzoną propozycję: możesz wraz z nami rozpowszechniać nowennę nie do odparcia! Przygotowaliśmy bezpłatne pakiety z obrazkami i modlitwą. To świetna okazja, by nieść…

W listopadzie 2013 uświadomiłam sobie że przegrałam życie. Ukończyłam 33 lata. Moje marzenie o rodzinie się nie spełniło. Byłam zmęczona problemami w pracy, dobijał mnie te ciągły smutek. Nie chciałam już marzyć i mieć nadzieji że kiedyś spotkam tego jedynego. Wylałam już za dużo łez i nie chciałam dłużej żyć w tej ciemności dlatego postanowiłam że muszę coś zmnienić. Rok 2014 miał być moim rokiem ale już w styczniu zaczeło naprawdę źle dziać się w pracy. Byłam zrozpaczona i pomyślałam że tu już tylko może pomóc cud. Raczej z nudów wrzuciłam w wyszukiwarkę „modlitwa o cud” i tak trafiłam na Nowennę Pompejańską. Różaniec nie był mi obcy, mimo tego że żyłam daleko od Boga czasami jednak go odmawiałam. Przeczytałam świadectwa i miałam takie wrażenie że chyba tędy droga i że warto spróbować.

Moją pierwszą Nowenne zaczełam w lutym 2014 z prośbą o łaskę ułożenia sytuacji w pracy. Pod koniec części błagalnej dowiedziałam się że moja mama musi iść do szpitala ponieważ podejrzewano u niej powrót choroby na którą wcześnie zachorowała. Chciałam przerwać Nowennę i zacząć nową w intencji mojej mamy ale chociaż bolało mnie serce jakoś nie potrafiłam dlatego zostałam przy pierwszej intencji. Modliłam się niedbale między pracą, domem i szpitalem a jednak Maryja mnie wysłuchała. Sytuacja w pracy znacznie się poprawiła i nie tylko. Wtedy jeszcze nie było wiadomo co będzie z moją mamą ale wiem że Matka Boża była przy niej ponieważ w szpitalu spotkała samych życzliwych ludzi między innymi lekarza który poświęcił jej naprawdę dużo czasu. Ten człowiek, niech Bóg ma go w swojej opiece, cierpliwie odpowiadał na każde pytanie, tłumaczył po ludzku każdy zabieg i podtrzymywał na duchu.

Do tego na mojej drodze pojawił się pan X mężczyzna o jakim zawszę marzyłam. Nie wiem dlaczego ale po prostu to wiedziałam/czułam.

Nie chcę się za dużo o tym rozpisywać bo świadectwo i tak już będzie za długie ale to było coś niesamowitego. Dopiero później skojarzyłam że to jakby było kolejną łaską o Matki Bożej, nie rozumiałam tylko jednego, dlaczego więc nasze drogi tak po prostu się rozeszły.

Moją drugą Nowennę zaczełam dwa miesiące później w intencji zdrowia mojej mamy. I znowu Matka Boża mnie wysłuchała za co jestem jej ogromnie wdzieczna. To co wyglądało tragicznie okazało się niczym groźnym. Zaczełam dużo czytać o Bogu i modlitwach i tak trafiłam na Nowenne do Matki Bożej rozwiązującej węzły którą odmówiłam w intencji uzdrowienia mnie z grzechu nałogowego obżarstwa. Lecz zamiast być lepiej totalnie się pogorszyło. Do tego miałam wątpliwości czy to czasem nie zły postawił X na mojej drodze aby zadać mi ból bo przecież gdyby to było zgodne z wolą Bożą to bym tak nie cierpiała.Wstyd się przyznać ale wtedy mimo wysłuchanych modlitw, moja wiara przez chwilę się zachwiała. Myślałam czy dobrze robię modląc się różańcem, czy powinna prosić Maryję o pomoc. Pewnego dnia zupełnie niespodziewanie dostałam od znajomej dziewczyny obrazek z Matką Boską do którego była dołączona dziesiątka różańca. Do dzisiaj nie wiem dlaczego mi go wtedy dała, bo byłam w szoku i tylko jej za niego podziękowałam. Ten obrazek był dla mnie jakby znakiem że widocznie mam trwać przy Maryji. Pod koniec roku 2014 chciałam odmówić Nowennę w intencji dobrego męża dla mnie ale najpierw zaczełam odmawiać jeszcze raz Nowennę do Matki Bożej rozwiązującej węzły w której znowu prosiłam o uwolnienie mnie od grzechu obżarstwa. To nie tak że siedziałam na tapczanie i tylko „klepałam zdrowaśki” Zaczełam uprawiać sport i zdrowo się odżywiać a Maryję prosiłam o wsparcie. Naprawdę chciałam się zmienić, wreście pokochać siebie i wierzyłam że z Matką Bożą tym razem dam radę. Niestety nie wytrwałam w modlitwie bo nagle w moim życiu pojawił się wirtualny wielbiciel z dawnych lat. Już nie potrafiłam skoncentrować się na modlitwie a po paru dniach zaczełam zaniedbywać postanowienia aż w końcu całkiem je rzuciłam. Ten człowiek zupełnie zawrócił mi w głowie. Pisaliśmy bez przerwy ze sobą. Chodziłam spać z telefonem, budziłam się nocą i pisałam do niego. Mówił że jeszcze nie za późno aby być szczęśliwą, że mam to na wyciągnięciu ręki, że z nim mogę spełnić marzenie o dziecku, co było totalnym absurdem ponieważ nigdy nie spotkaliśmy się w realu. Ale wtedy byłam w jakimś amoku. Zauroczyłam się jak nastolatka i nie zauważyłam że ta znajomość zaczyna schodzić na złą drogę. Jego smsy które z początku przyjemnie łechtały moją próżność stawały się coraz śmielsze, wręcz wulgarne. Z jednej strony odpowiadałam w ten sam sposób z drugiej okropnie się z tym czułam. Nagle zobaczyłam jakby siebie z dawnych lat i te wszystkie sytuacje w których pozwalałam na to aby mężczyźni mnie nie szanowali. Byłam zupełnie rozdarta. On próbował przez te wszystkie lata mnie zdobyć, myślałam że może właśnie on jest mi przeznaczony a ja nie potrafię tego zauważyć ale z drugiej strony czułam taki dziwny ucisk w żołądku. Gdy już nie wiedziałam co mam robić uklęknełam prze obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i po prostu poprosiłam aby wskazała mi drogę. Naturalnie miałam w głębi serca nadzieję że on jest odpowiednim człowiekiem dla mnie. Co się stało potem to nie sciema. Naprawdę tak było a więc słuchajcie.

Byliśmy o krok od spotkania kiedy on nagle przestał sie odzywać. Potem powiedział że zgubił telefon a z nim mój numer.Ok, zdarza się. Kontynuowaliśmy tą znajomość przez internet a on z dnia na dzień zerwał kontakt. Musicie wiedzieć że przez te wszystkie lata, wielokrotnie pojawiał się w moim życiu a potem znikał bez słowa. Gdy wracał ja go zawsze „przyjmowałam” a teraz po raz pierwszy miałam dosyć. Z ręką na sercu to bolało ale pomyślałam że widocznie tak miało być. Po raz kolejny zastanowiałam się nad swoim życiem. Myślałam że może czas się poddać, że widocznie małżeństwo i macierzyństwo nie są mi pisane. Jednak o różańcu nie zapomniałam. Przez pół roku modliłam się nim razem z modlitwą o uratowanie małżeństwa zagrożonego rozpadem w inencji znajomego małżeństwa i z tego co wiem to ich relacje znacznie się poprawiły.

W zeszłe lato ponownie spotkałam pana X. Próbowałam sobie wmówić że to nie ma nic do znaczenia, że to czysty przypadek ale serce niemal się do niego rwało a łzy same cisły się do oczu. Uczcie z przed roku powróciło z dwuktrotną siłą ale było innę. Rok temu chciałam aby on mnie poderwał a teraz pragnełam go przytulić i pocieszyć bo wydawał się taki smutny i zmęczony. Chociaż znowu były takie sytuacje w których byłam pewna że łączy nas coś niezwykłego nasze drogi znowu się rozeszły. Nie rozumiałam tego wszystkiego. Dlaczego X pojawił się na mojej drodze w chwili gdy nie szukałam miłości, dlaczego czułam że to on jest mi pisany a potem wszystko tak banalnie się kończyło. To nie miało sensu.

Po dniach spędzonych z X co dzień płakałam. Nie potrafiłam pogodzić się z tym że już nigdy go nie zobaczę, że to widocznie nie było nic ważnego. Szukałam wysłuchanych modlitw o miłość i nawet chciałam odmówić Nowennę Pompejańską z prośbą o łaskę połączenia mnie z X. Lecz im więcej czytałam tym więcej X zaczął schodzić na drugi plan. W swojej rozpaczy trafiłam na „List od Pana Boga do serca kobiety” i nagle zrozumiałam że jeśli chodzi o X to cokolwiek się stanie będzie dla mnie dobre bo Bóg zna nas lepiej. Nadal chciałam aby coś z tego wyszło ale nie za wszelką cenę. X był dla mnie kimś wyjątkowym i przyznam się że nie było łatwo oddać to Bogu bo strasznie za nim tęskniłam. Zaczełam modlić sie za niego. Pomyślałam że nie mogę go przytulić ale mogę otulić go modlitwą a Maryja w ten sposób przytuli go za mnie. Przez ten ból bardziej zbliżyłam się do Jezusa, moje modlitwy stały się rozmową. Gdy było mi smutno lub zaczełam wątpić czytałam Wasze świadectwa lub po prostu szłam do kościoła i w końcu znowu zatęskniłam za Nowenną a że zbliżał się październik postanowiłam odmówić kolejną.

W mojej trzeciej Nowennie prosiłam Maryję o łaskę całkowitego uzdrowienia mojej mamy z dolegliwości które pozostały jej po chorobie i nie pozwalają spokojnie żyć. Tak bardzo się na tą Nowennę cieszyłam. Chciałam uczynić z niej prawdziwe spotkanie z Maryją i jej Synem ale już pierwszego dnia zachorowałam i modlitwa nie była taka jak chciałam. Trzynastego dnia części błagalnej dowiedziałam się że moja dobra koleżanka poważnie zachorowała. Przez chwilę myślałam że mojej koleżance pomoc teraz jest bardziej potrzebna niż mojej mamie. Chciałam przerwać Nowennę aby zacząć nową w intencji mojej koleżanki ale potem pomodliłam się niezależnie od różańca za koleżankę

i po prostu zaufałam Maryji bo wiedziałam że mimo tego że dalej będę modliła się za mamę Maryja nie zostawi mojej koleżanki samej. I naprawdę tak było. W czasie różańca trafiałam na różne przeszkody które utrudniały mi modlitwę ale nie przestawałam. Jeszcze bardziej zblizylam sie do Maryji i Jezusa. Kiedyś przy najmniejszych problemach się załamywałam a teraz zawierzałam wszystko Jezusowi. Jeszcze nigdy nie czułam takiego spokoju jak w czasie ostatniej Nowenny. Któregoś dnia ktoś wspomniał coś o Nowennie uzdrowienia. Spoglądając na moje życiowe błędy i problemy pomyślałam że to modlitwa odpowiednia dla mnie. Akurat zbliżał się mój urlop i adwent a więc odpowiedni czas aby się wyciszyć i na spokojnie pomodlić.

Pierwszym krokiem była spowiedź generalna i od niej wszystko zaczeło się psuć. Umówiłam się z księdzem na konkretny termin. Wtedy u nas w parafii bylo urwanie głowy, wiadomo przygotowania do świąt, do tego księża jeszcze muszą „obskoczyć“ dwie inne parafie dlatego ucieszyłam się że dostałam termin niemal od ręki. Na wstępie powiedział mi że ma godzinkę dla mnie a potem musi leciec dalej ale mam zacząć mówić a potem zobaczymy. To „a potem zobaczymy“ już do mnie nie dotarło bo od razu pożałowałam że tam poszłam. To zupełnie zbiło mnie z tropu. Pomyślałam jak mógł mnie tak potraktować, ja się tu do niego na poważnie zwracam a on nie ma dla mnie czasu. Wyznałam grzechy a potem ksiądz jeszcze ze mną porozmawiał. Widać było że naprawdę starał się znalejść odpowiednie słowa. I powiem Wam, ze powiedział mi o mnie coś, co zawsze zaprzeczałam. Dostałam rozgrzeszenie ale w ogóle nie poczułam się lekko tylko miałam wrażenie że nie powiedziałam wszystkiego. Byłam rozczarowana i nawet się popłakałam. Teraz myślę że chyba źle do tego podeszłam. W każdym razie po mojej głowie krążyły myśli w stylu „ no i po co ci to było“ „nawet ksiądz nie ma dla ciebie czasu“ itd. Wiedziałam że to nie prawda. Dzień księdza też ma tylko 24 h. Mógł powiedzieć przyjdź kobieto do kościoła na godziny wyznaczone dla spowiedzi tak jak każdy inny ale nie powiedział tego, tylko mimo stresu poświecił mi odrobinę swojego czasu a ja myślałam tylko o sobie. Gdy to zrozumiałam przeprosiłam go w myślach lecz nadal nic nie czułam. Było coraz gorzej. Straciłam kontakt z Jezusem, nie potrafiłam z nim porozmawiać, zaufać. Znowu zaczełam się wszystkiego bać i widzieć świat w czarnych barwach. Coś mi mówiło „po co tak latasz do tego kościoła, chcesz na chama zrobić z siebie świętą” i inne straszne rzeczy zupełnie jakby ktoś zrobił mi wodę z mózgu. Długo się wachałam ale mimo tego wszystkiego zaczełam modlić się Nowenną uzdrowienia i do tego Nowenną Pompejańską w swojej intencji aby Matka Boża poprowadziła mnie drogą która jest zgodna z Jego wolą.

Jestem przy końcu cześci błagalnej i czuję się fatalnie. Nie potrafię się modlić bo na zmianę czuję pustkę albo mam wrażenie że moje słowa to kłamstwo. Jestem w totalnej rozsypce, czuje taki bezsens. Niemal co wieczór zalewam się łzami. Jeszcze nigdy nie było mi tak ciężko się modlić. Codziennie mam ochotę przerwać Nowennę ale potem znowu biorę różaniec do reki i modlę się choć z trudem wypowiadam każde „Zdrowaś Maryjo…”

Nie wiem co będzie dalej ale chcę wierzyć że Matka Boża nie zostawi mnie samej i to wszystko jakoś poukłada.