Ewelina: Matko Boża kocham Cię

Chciałabym podzielić się moim doświadczeniem z Nowenną Pompejańską. Wiele lat temu „rozstałam się” z Panem Bogiem. Był to czas kiedy doświadczyłam ogromnego cierpienia zgotowanego mi przez mojego byłego narzeczonego. Życie układało mi się dobrze, skończyłam studia, znalazłam pracę, byłam w związku pełnym odwzajemnionej miłości, miałam spokój wewnętrzny i dobre relacje z Panem Bogiem. Tak było, aż do pewnego dnia kiedy to wszystko runęło. W bardzo tragicznych i bolesnych okolicznościach, na kilka tygodni przed zaplanowanym ślubem, mój były narzeczony zniknął. Po kilku dniach dowiedziałam się od niego, że ślubu nie będzie, a ja jestem najgorszym z jego doświadczeń, że go ograniczam i on chce lepszego życia dla siebie. Dowiedziałam się też jeszcze innych rzeczy na swój temat, które były totalną bzdurą, ale w jego przekonaniu najszczersza prawdą. Nie będę się rozpisywać na ten temat, bo nie to jest przedmiotem mojego świadectwa. Powiem tylko, że to był poważny związek, a my poważnymi ludźmi, a to co się wydarzyło trudno mi do tej pory racjonalnie wytłumaczyć. Nie zmienia to faktu, że „zły” wymierzył we mnie prawdziwą bombę, która powaliła mnie na kolana. Z tych kolan nie potrafiłam się podnieść przez kolejne lata. Żyłam, nawiązywałam kolejne znajomości, ale to wszystko było pozorne. Pewnego dnia, widząc jak bardzo dobrze układa sobie życie mój były narzeczony, z jakim sukcesem zawiera nowe znajomości z kobietami, z rozpaczy i pogubienia się wyrzekłam się Pana Boga. To był błąd, okropny błąd, ale to zrobiłam. Potem było już tylko gorzej. Popadłam w różne uzależnienia, chyba od wszystkiego czego się dało: od alkoholu, tytoniu, pornografii, masturbacji, wróżek…. Zły dosłownie robił ze mną co chciał, do tego stopnia, że nie wiele brakowało, a wpakowałabym się w romans z żonatym mężczyzną. Z niewinnej dziewczyny, chodzącej do kościoła i z Panem Bogiem w sercu, stałam się kimś strasznym, osobą brodzącą w bagnie. Przez lata nie byłam u spowiedzi, nie chodziłam do kościoła, nie modliłam się, w końcu przeżyłam załamanie nerwowe. W jakiś sposób próbowałam walczyć o siebie, ale to wszystko szło na marne, a ja żyłam w jakimś zamkniętym kole i stale popełniałam te same błędy. Żyłam w obłędzie. Pewnego razu, zupełne przypadkiem wpadła mi w ręce Nowenna Pompejańska i spróbowałam. Było mi ją bardzo ciężko odmawiać, tym bardziej, że ja nie modliłam się od lat, a tu 3 części Różańca każdego dnia. Wiele działo się rzeczy w tym czasie, dosłownie na własne oczy było mi zobaczyć jak „zły” szaleje, było mi dane zobaczyć jak on potrafi wpływać na ludzi i ich zachowania, a nawet wydarzenia. To było trudne doświadczenie bo czułam się w tym bezradna, ale sił mi dodawała Matka Boża. Lepiej czy gorzej, czasami bardzo słabo, ale udawało mi się modlić i zakreślać kolejny dzień w kalendarzu. Udało mi się odmówić całą Nowennę. Przez cały czas czułam, że Ona jest ze mną, że jest blisko, że widzi, ze wie, że rozumie, ale przede wszystkim, że mnie nie zostawi z tym bagnem samej. Pewnego dnia dosłownie usłyszałam myśl „Dziecko ja Ciebie nie zostawię”. Prosiłam o nawrócenie, o łaskę spowiedzi, o łaskę przyjęcia Komunii Świętej, to się jeszcze nie wydarzyło, ale wydarzyło się coś innego. Zostałam uwolniona od nałogów, które mnie zniewalały. Ja o to nie prosiłam, ale doświadczyłam pomocy Matki Bożej bardzo silnie. Ja zmagałam się z tymi nałogami kilka lat, a Ona je po prostu ode mnie zabrała, bez bólu, bez wysiłku. Pewnego dnia obudziłam się jakby ich nigdy w moim życiu nie było. Jej to zawdzięczam. Ta jedna Nowenna sprawiła, ze klapki mi z oczy spadły, zaczęłam widzieć świat taki jaki on jest, poczułam pokój w sercu. Ja już teraz wiem, i wiem to na pewno, że Pan Bóg istnieje, że wie o mnie wszystko. Dużo pracy przede mną, ale łatwiej mi każdego dnia wstawać wiedząc, że On jest i daje nam swoją Matkę, aby nas do Niego prowadziła. Matko Boża kocham Cię.