Marta: spokojne odejście

Rok temu zaczęłam odmawiać nowennę, bez tajemnicy światła, coś o niej cały czas pamiętałam i miałam na uwadze, ale zazwyczaj jej nie odmawiałam. Modliłam się o zdrowie dla taty, którego nowotwór dosłownie z dnia na dzień zabijał. Nowenny nie skończyłam, tata zmarł, dzień jego śmierci był ostatnim dniem mojego odmawiania tej nowenny. Wszyscy się bardzo modliliśmy, zdawaliśmy sobie sprawę z zagrożenia, a właściwie już sie przygotowywaliśmy na najgorsze, ale nadal była ta nadzieja. Mimo iż nie stało się to o co się modliłam, o cud, bo nic innego by go nie uratowało, to wiem, że Góra nam pomogła w tej całej sytuacji.

Tata miał na szyi łańcuszek z cudownym medalikiem, mimo, iż prędzej nie nosił, udało się szczęsliwie powrócić do kraju, zachorował na emigracji, cudem wrócił samolotem, taka była jego ostatnia podróż… Przeżył w domu jeszcze dwa tygodnie, cały czas się modliłam, był w domu, wyspowiadał się, otrzymał ostatnie namaszczenie. Zmarł w niedzielę, już pod wieczór, w domu, w swoim łóżku, po całym ładnym dniu, zmarł nagle ale nie niespodziewanie. Dziękuję. Owszem żal był, jest nadal, ale wiem, że to Bóg tak chciał, to nie była zła śmierć, spokojna. Modlę się teraz razem z Żywym Różańcem, ale nowenna co jakiś czas do mnie wraca, tylko muszę się zmobilizować, trochę się boję ją zaczynać, bo wspomnienia wracają, jeszcze pamiętam ten stres, ból i strach jak wypowiadałam każdą zdrowaśkę.