Jola: nasza córka ma na imię Maria

Moja ciąża była bardzo trudna. Badania w 4. miesiącu wykazały, że istnieje ryzyko wystąpienia u dzieciątka wad genetycznych. Lekarz prawie nie dał mi nadziei na zdrowe maleństwo. Po tej wiadomości nie mogłam się psychicznie otrząsnąć. Rozchorowałam się na depresję, której towarzyszyły lęki, nie chciało mi się żyć. Żadna czynność, jakiekolwiek zajęcie nie sprawiało mi przyjemności. Leżałam tylko w łóżku i płakałam. Z biegiem czasu dowiadywałam się coraz to gorszych wieści, miałam złe wyniki badań krwi, które lekarz prowadzący pominął, jak się okazało, i zaniedbał leczenie. Do tego doszły infekcje, przez które musiałam stosować antybiotyk.

Noce były bezsenne, dni mijały w wielkiej beznadziei, nie potrafiłam się cieszyć tym, że przecież jestem w upragnionej ciąży i noszę w sobie CUD ofiarowany nam z mężem przez Boga. Codziennie modliłam się do Świętej Panienki na różańcu. Następnie pojawiły się zbyt wczesne skurcze i podwyższony cukier we krwi, szpital i zdiagnozowana nietolerancja glukozy.

Któregoś dnia znalazłam w internecie modlitwę do Najświętszej Panienki – nowennę pompejańską. Bez wahania spisałam jej treść i od razu przystąpiłam do jej odmawiania. Był to koniec 8. miesiąca ciąży. Odmawiałam nowennę dwa razy dziennie aby zdążyć przed porodem odmówić część błagalną i dziękczynną.

Trzeciego dnia nad ranem, gdy odmawiałam tę niesamowitą modlitwę, poczułam nagle chęć do życia oraz wielką nadzieję na to, że urodzę zdrowe dzieciątko. Czułam, jak Matka Przenajświętsza codziennie podaje mi swą Matczyną dłoń i dźwiga mnie do góry. Nie pozwala być na dnie, na którym się znalazłam i tkwiłam przez tyle miesięcy.

Bywały jednak gorsze dni. Kiedy trudniej było mi się skoncentrować na modlitwie, przychodził smutek, ale już nie ta beznadzieja, która wcześniej odbierała mi sens życia. Zawierzyłam życie swojego dzieciątka i swoje Maryi, zbliżał się termin porodu, a ja ukończyłam modlitwę.

Kilka dni po jej skończeniu urodziłam swoją córcię w 40. tygodniu ciąży, zdrową! Dostała 10 punktów w skali Apgar. Malutka jest śliczna, ma niesamowite oczy, każdy dziwi się, że od pierwszego dnia po porodzie patrzy na mnie tak mądrze, obserwuje wszystko wokół i stara się już dźwigać główkę do góry!

Wiem, że do końca życia będę dziękowała Matce Bożej za ten Wielki Cud, który ma teraz dwa tygodnie. Nadal odmawiam nowennę i będę odmawiała, modlę się o dobry rozwój mojej dzieciny i proszę was o to, aby kto może wspomniał w modlitwie i poprosił Maryję o zdrowie mojej córeczki.

Dodam jeszcze, że w dniu, w którym poczułam się znacznie lepiej, nagle pomyślałam o swojej koleżance z którą studiowałam, a która jest osobą bardzo wierzącą i ufającą Bogu. Wcześniej nie chciałam się z nikim kontaktować i zerwałam prawie wszystkie znajomości, nie odpowiadałam na telefony znajomych i przyjaciół. Coś jednak pchnęło mnie do tego, aby napisać do tej znajomej – wiedziałam, że muszę to zrobić i poprosić o modlitwę wstawienniczą. Wiem, że ta osoba i jeszcze kilka innych, których ona zawiadomiła, również gorąco modliły się o moje dzieciątko. Podczas odmawiania modlitwy czułam niesamowity spokój, ukojenie i bezpieczeństwo, nawet mąż często prosił, abym odmawiała ją głośno, sam wtedy przysłuchiwał się jej lub włączał po cichu do odmawiania i również czuł spokój. Co ważne, wróciły dobre, przespane noce, wiedziałam, że muszę zawierzyć i zaufać Maryi i Jezusowi. Modliłam się również do Ducha Świętego o spokój ducha, ufność i nieugiętą wiarę.

Nasza córeczka ma na imię Maria.

Powyższe świadectwo zostało opublikowane w zimowym (8/2013) numerze Królowej Różańca Świętego.