Agnieszka: Dziękuję Matce Bożej za liczne łaski

To już moja czwarta Nowenna.Modlę się w konkretnej intencji-o uzdrowienie syna z padaczki.Zachorował jak miał niecałe pół roczku.Dostał pierwszego ataku nazajutrz po otrzymaniu szczepionki.Odtąd zaczęła się nasza wędrówka po szpitalach.Gdy miał 11 mcy,dokładnie 26.08.2002,w Święto MB CZęstochowskiej, dostał drgawek,które nie przechodziły.Lekarze,w żaden sposób nie potrafili ich opanować.W końcu wylądował na OIOMie.Niestety w końcu po 4 dniach czekania,dr oznajmił,że naszego Danielka nie da się uratować i to jest kwestia najwyżej dwóch godzin.Mąż zrozpaczony rzucił się na podłogę,rozpaczliwie wołając;dlaczego?! Ja nie wiele myśląc,mówię do niego,jedźmy na Jasną Górę,nie mamy nic do stracenia,lecz wtedy odparł,że nie pojedzie,że Bóg z nas zadrwił itp.Zadzwoniłam do brata,który był aktualnie w pracy.Szef od razu dał mu dzień wolnego.Pojechaliśmy.Na Jasnej Górze odprawiono od ręki Mszę w kaplicy Cudownego Obrazu,bo w przypadku życia i śmierci ”załatwiane” jest to priorytetowo.Po Mszy zadzwoniłam na OIOM pełna obaw,ale i nadziei.Dowiedziałam się,że Danielek samoistnie wybudził się 15 minut temu,powyrywał z siebie rurki,które mu przeszkadzały i woła ”mama”.Zdumieni lekarze przewieźli go na oddział neurologii.Oczywiście prosto z Częstochowy pojechaliśmy do szpitala,a tam pielęgniarki mówią”o jak dobrze,że pani jest,bo nie umiemy dać sobie z nim rady,tak skacze w łóżeczku”.Mózg co za dziwna struktura,powiadali lekarze,poczytując owy organ za dziwne zjawisko.Ja jednak wiem,że to zasługa naszej Mateńki.Niestety przyszło nam się mierzyć z podobnymi koszmarami jeszcze 3x,lecz wtedy na OIOMie bywał ”najwyżej” 2 dni.Prawie cały rok przeleżeliśmy w szpitalu,bo nijak nie potrafili zapanować nad drgawkami.Zmiany leków,powodowały coraz nowsze ataki.W końcu wyszliśmy.Niestety po jakimś czasie wróciliśmy znowu,bo atak nie przechodził.Dobrze,że choć dożylny zastrzyk zdołał powstrzymać napad.Nieustająco się modliłam,ufając,że skoro Bóg w swej dobroci darował życie memu synowi,to ma w tym ważny cel.Nie powiem,nie raz byłam u kresu wytrzymałości psychicznej,bo ile można wytrzymać,świata nie znałam poza szpitalami i odwiedzinami kolejnych lekarzy.I tak było do 2009,gdy ”przypadkiem”natrafiliśmy na lek z importu.On mu pomógł na tyle,że ataki przechodziły mu samoistnie i do szpitala od tamtej pory zgłaszamy się tylko na badania:) Mimo wszystko ataki były nadal,z czasem przybywało ich częściej.W 2012 przez atak rozbił głowę,dziękować Bogu miał powierzchowną ranę,ale do szycia.W tym też roku dowiedziałam się od koleżanki o Nowennie Pompejańskiej.Od razu zaczęłam ją odmawiać,a że Różaniec nie jest mi obcy,bo od lat odmawiałam codziennie,tak więc z wielką ochota przystąpiłam do odmawiania.Padaczka nie ustępowała,nawet pogorszyła się.Przyznam,że byłam rozczarowana,ale nie poddawałam się,wiedziałam,że zły się miesza.Powiem tak,padaczka nie ustąpiła,ale widzę,jak Matka Boża chroni mego syna,jak go otacza opieką,bo od tamtej pory ataki ma w bezpiecznym miejscu.Nawet ostatnio upadł tak,że musnął schody i spadł na dywan.A w takiej padaczce,właśnie najgorsze są upadki,bo zawsze nagle i nie wiadomo gdzie.Poza tym,Mateńka sprawiła,że ustąpiły mi uporczywe bóle głowy,które mi dokuczały od lat,ustąpiła arytmia serca,schudłam,choć 10 lat zmagałam się z otyłością.Moje małżeństwo wisiało na włosku.A teraz wszystko może nie idealnie ,lecz poukładało się.Wciąż się modlę o uzdrowienie syna,ale zrozumiałam,że żeby to nastąpiło,Bóg najpierw musi uzdrowić nas,nasze poranione wnętrza.A ta choroba jest kierunkiem do uleczenia nas wszystkich.Pewnie gdyby nie to,nigdy bym się tyle nie modliła,bo na świat spoglądałam inaczej,bardziej po ludzku.Wszystkim się zamartwiałam,brałam do siebie każde słowo pod swoim adresem.Dziś zmieniło się wszystko,nawet mój syn,któremu nie dawali szans na rozwój-powiedzieli przeżył,ale będzie rośliną.Nie jest rośliną,chodzi,a nawet biega.Co prawda nie mówi,choć logopeda uważa,że nie ma przeciwwskazań do tego ,by nie mówił.Po prostu widać,że tak musi póki co być,że Pan Bóg najlepiej wie,co dalej,a my mamy Mu zwyczajnie zaufać,jak dziecko,które z ufnością podaje ręce swojemu tatusiowi.Mateńka nam do Ojca pozwala iść każdego dnia,ucząc pokory a przede wszystkim miłości do drugiego człowieka.Na koniec chciałam napisać-nie załamujcie się,że nieraz konkretne modlitwy nie zostaną wysłuchane.Bóg wg swojego planu,ma na uwadze prowadzić nas tak,aby było jak najlepiej.Po czasie każdy z nas to dostrzeże.Niech Wam błogosławi Mateńka.Z Bogiem 🙂