Marta: Przemyślenia po rozstaniu

Wiele osób pisze tu o swojej modlitwie po odejściu ukochanej osoby, po rozstaniu, czy porzuceniu. Również dla mnie takie rozstanie było powodem podjęcia modlitwy nowenną. Różaniec nie jest mi obcy, czasem odmawiam jedną część, czasami tylko dziesiątkę, czasem poświęcam codziennej modlitwie tylko kilka chwil, a czasem w ogóle. W cierpieniu jednak łatwiej znaleźć mi siły do modlitwy. Najbliższej osoby już nie ma, za to jest czas na myślenie i rozmowę z Bogiem.

Nie jest mi łatwo modlić się, ponieważ podświadomie pragnę powrotu ukochanej osoby. W komentarzach często piszecie, że każdy ma wolną wolę i nie można nikogo zmusić do miłości, więc taka intencja nie ma sensu. Inni piszą, że wszystko to zależy od Bożej Woli, której należy się podporządkować i dlatego lepiej raczej modlić się o miłość w ogóle, itp.

Sama nie wiem. Podziwiam osoby, które proszą o powrót ukochanych latami, nawet jeśli nie ma już w nich nadziei. Szanuję również tych, którzy odpuścili i wtedy ich życie zaczęło się na nowo układać, może z kimś innym. Nikt z nas jednak tej Woli Bożej nie zna, więc czasem nie rozumiem rad pt. „módl się lepiej o dobrego męża”, „Bóg ma dla Ciebie lepszy plan”. Po kilku latach ktoś napisze, że wymodlił kogoś o wiele lepszego i jest z tą osobą w szczęśliwym związku małżeńskim i mają trójkę dzieci, a po kilkunastu latach, kto wie, że jednak był rozwód, zdrada… Historia nie kończy się happy endem na ślubie i trzeba być gotowym na to, co może nas jeszcze w życiu spotkać, więc myślę, że każdy sam powinien zastanowić się po swojemu, o co pragnie się modlić i trzymać się tego, dopóki widzi w tym sens.

Widząc z jednej strony wytrwałość w modlitwie, a z drugiej strony rozczarowanie, kiedy tak bardzo czekamy, a jednak nic nie udaje się naprawić, ja sama boję się formułować swoją intencję dosłownie i z każdym dniem coraz mniej skupiam się na tym, o co proszę. Nawet kiedy słów brakuje, Bóg lepiej rozumie moje najgłębsze pragnienia. Nie jest to łatwe, mam ogromny mętlik w głowie, ale jednak chciałabym nauczyć się modlić dla samej modlitwy i skupić przede wszystkim na mojej relacji z Bogiem. I myślę, że pod tym względem moje rozstanie będzie dla mnie ważną lekcją pokory i miłości.

Wiele porzuconych osób modli się również o nawrócenie ukochanej osoby, co dobrze rozumiem i uważam za piękne, ale czasami wydaje mi się, że podświadomie zakładamy, że owo nawrócenie skieruje tę osobę z powrotem w naszą stronę, a tak chyba niekoniecznie musi być. Modląc się za kogoś utrzymujemy pewną więź z daną osobą, poświęcamy jej w dalszym ciągu więcej myśli niż samemu Bogu. Myślę, że czasem nie pozwala nam to się wyzwolić, ruszyć do przodu i żyć dalej swoim życiem, a nie życiem tej drugiej osoby.

To samo dotyczy wszelkich „znaków”, które utwierdzają nas w modlitwie o powrót. Zdarza się niestety, że interpretujemy rzeczywistość zgodnie z naszymi pragnieniami. Ja sama nie potrafię ocenić, czy są to rzeczywiście „znaki od Boga”, czy po prostu zbiegi okoliczności lub coś, co tylko rozprasza mnie w modlitwie, dlatego staram się na nich za bardzo nie koncentrować.

Liczba komentarzy pod wpisami osób modlących się o miłość pokazuje, jakie emocje budzi ten temat i jak wiele osób chciałoby po prostu czuć się kochanymi. Mając złamane serce chętnie czytamy wpisy innych osób z podobnym problemem, kibicując sobie wzajemnie i wyczekując dobrych nowin. Bardzo dobrze rozumiem pragnienie miłości i czułości, a także ból po stracie bliskiej osoby. Uświadomienie sobie, że ktoś ukochany może po prostu nie był odpowiednią dla nas osobą, niestety nie umniejsza odczuwanego przez nas cierpienia, a w sercu i tak gdzieś pozostaje nadzieja.

Są to jedynie moje przemyślenia i chciałam tu o nich napisać, choć nie potrafię dobrze ująć myśli w słowa. Nie mam za bardzo nikogo, z kim mogłabym o tym otwarcie porozmawiać, a szukam też nieśmiało wsparcia w modlitwie, ponieważ tak po ludzku jest mi przykro, tęsknię i czuję się teraz bardzo samotna. Trzymajcie się 🙂