Maria: Dar spowiedzi dla męża

Do NP podchodziłam jak „do jeża”: niby chciałam, ale się bałam; nie do końca wierzyłam. Jednak przyszedł moment, że już nie wiedziałam, co mam robić. Wydawało mi się , że sytuacja jest już beznadziejna. Mój mąż (jestesmy małżeństwem z 19-letnim stażem i czwórką dzieci), przestał korzystac z sakramentu spowiedzi, a co za tym idzie z Eucharystii. Chodził z nami co niedzielę do kościoła, ale nie uczestniczył w pełni we Mszy św. Jak każdy człowiek próbowałam najpierw po ludzku kombinować; prosić. Radziłam się księży, jednak bez większego efektu. Taka sytuacja trwała dwa lata. W tym roku mieliśmy trzy uroczystości: bierzmowanie, osiemnastkę i I Komunię św. Na myśl o tym, że w tych ważnych dniach mój mąż nie przystąpi do Komunii, płakałam z bezsilności, myśląc o tym, jakie to świadectwo dla naszych dzieci. Jak ja mam je wychować po chrześcijańsku, jeżeli w domu jest taki przykład. Zaczęłam odmawiać NP. Nie było łatwo. Odmawiałam ją w każdej możliwej sytuacji: jadąc po dzieci do szkoły samochodem, w przerwie w pracy. Po skończonej nowennie było jeszcze gorzej. Jakby szatan zaatakował ze zdwojoną siła. Odrzucało mnie od różańca, modlitwy. Dodatkowo w trakcie bierzmowania i mszy z okazji 18 urodzin córki mąż nie przystąpił do Komunii. Zaczęłam pytać Pana Boga dlaczego? Dlaczego nie da nam tej łaski. Przecież proszę o coś dobrego. Nie rozumiałam. Trudno mi było się z tym pogodzić. W sobotę przed uroczystością I Komunii, zapytałam męża, czy jedzie ze mną do spowiedzi. Pokiwał głową, że nie. W niedzielę ku mojemu ogromnemu zdziwieniu przystąpił do Komunii świętej. Płakałam jak dziecko. Miłosierdzie Boga jest wielkie! Wiem, że nie mogę ustawać w modlitwie, bo diabeł nie śpi i będzie starał się znowu odciągnąć mojego męża od Eucharystii. Wiem jednak również, że mam potężną broń do walki z nim!