Jerzy: Pomoc w sytuacji beznadziejnej

Witam serdecznie. Mam 38 lat. W sierpniu, moja żona odeszła ode mnie zabierając naszą 12 letnią córkę i zostawiając mnie samego z kredytem mieszkaniowym. W zeszłym tygodniu, 14 grudnia, dowiedziałem się, że z końcem grudnia tracę pracę. W sobotę ,16 grudnia, w stanie kompletnego rozbicia rozpocząłem Nowennę Pompejańską. Nie miałem w sobie zaufania do Boga, a na modlitwę patrzyłem, jak na handlowanie z Bogiem – ja będę się modlił, a Ty Boże dasz mi to i tamto. Takie podejście „handlowania” wywoływało u mnie jedynie niepokój, bo przecież nie da się tego kojarzyć z Miłosierdziem. Odważyłem się zatem powiedzieć Bogu, że nie rozumiem wiary, modlitwy, Jego planów, swojej grzeszności i braku sił na chęć oddania grzechów. Nowennę zacząłem odmawiać w intencji zaufania Bogu. Było to dla mnie badzo trudne, ponieważ zaufanie Bogu zawsze kojarzyło mi się ze zgodą na przyjęcie wyłącznie cierpień i nieszczęść (niestety właśnie takie miałem postrzeganie Boga). Minął pierwszy tydzień Nowenny, w którym towarzyszył mi cały wachlarz emocji – od pełnych nadziei do lęku, że być może zostanę w swojej beznadziejnej sytuacji na długi czas, a może nawet kolejne złe rzeczy zaczną mi się przytrafiać. W chwilach zachwiania i beznadziei mówiłem Bogu, że jedyne, co jestem w stanie zrobić, to iść dalej z Nowenną będąc świadomym braku wiary. Pokrzepiałem się myślami, że Bóg jest większy od mojej niewiary (która oczywiście nie jest grzechem) czy też grzeszności i nieumiejętności oddania mu moich słabości. Dzisiaj, tj. 22 grudnia otrzymałem telefon z ofertą pracy. Mam teraz ogromną nadzieję, że zaufanie, o które modlę się w Nowennie będzie mi towarzyszyło przez całe życie, abym w trudnościach, które będę napotykał w życiu (choć chciałbym ich nie doświadczyć) miał zawsze silną podporę w Jego Miłosierdziu. Chciałbym też, żeby moja żona, która weszła zainteresowania ezoteryką i odeszła ode mnie została z tego uwolniona i żebyśmy mogli odkryć nasze małżeństwo na nowo umiejąc wybaczyć sobie nawzajem.