Kochająca – LIST: Wytrwałość kiedy brak sił

Odmawiam drugą Nowennę Pompejańską….teraz jednak mam moment zwątpienia….

nasze początki były wspaniałe, los nam sprzyjał, wszystko dobrze się toczyło, on mówił, że jest wspaniale, że jestem najlepszą żoną jaką mógł sobie znaleźć….urodziła się córeczka, dwa lata później urodził się synek, mój świat się zmienił, przybyło obowiązków: praca, dom, dzieci, wstaję o 5, idę spać o 23….

To moja wina, w ciągu tego ostatniego roku, to ja zwątpiłam w nasze małżeństwo kiedy było mi ciężko przez dużą ilość obowiązków, przez jego bierność, skończyła się taka czułość między nami, pojawiła się moja złość, że nic nie robi, a ja jestem taka zmęczona…. wówczas powinnam myśleć, że małżeństwo jest na dobre i na złe, powinnam to udźwignąć, powinnam się modlić o zmianę zachowania i nawrócenie męża, aby więcej się udzielał, powinnam go bardziej kochać….myślę, że dostałam jakąś rolę, ale ją zaprzepaściłam…..

Albo ktoś nam źle życzy, skoro wszystko dobrze się toczyło, a potem nagle trach….jeden wypadek męża, drugi wypadek męża, samochód doszczętnie rozbity, wypadek mu „otworzył” oczy, że to życie, które prowadzi to nie to…

To tego dochodzi wpływ społeczny i to, że nie potrafi żyć bez pieniędzy chce prowadzić bogate życie, a nie stać go na to, dlatego też zaciągnął bardzo duży kredyt w czasach studiów, wiedziałam o tym, weszła w to wszystko, bo wiedziałam, że to ogarniemy…

no ale mamy tą dwójkę dzieci, kasa na styk, udaje nam się wyjść do kina, na siłownię, chodziliśmy razem na salsę, bo uwielbiamy tańczyć, bo ja kocham salsę, chce iść na imprezę z kolegami idzie, chce zrobić tatuaże robi – daję mu wolną rękę, nie blokuję go, póki mi starcza pieniędzy na życie, nie wywieram presji, że najpierw powinniśmy wybudować dom i mieć coś swojego (bo mieszkamy u teściów) chcę zachować umiar we wszystkich, bo wiem, że gdybym była „zołzą” i naciskała na finanse, to nic by to dobrego nie przyniosło…

ale jednak obecnie ludzie po 30 żyją jednak inaczej, jego znajomi żyją inaczej, nie mają dzieci, albo są rozwiedzeni, podróżują, realizują się, robią kariery, na wszystko ich stać, a nie siedzą w domu z dziećmi, a jego to doprowadza do szału, że on nie może – teraz mu tłumaczę, że małżeństwo jest na dobre i złe, na zawsze, że po każdej burzy wychodzi słońce, że jesteśmy aby to razem pokonać, tłumaczę mu, że to jest jakiś okres przejściowy, przecież mieliśmy spłacić wszystkie jego kredyty, mieliśmy się budować, odrobić i dalej, hulaj duszo, możemy podróżować, bawić się, tworzyć wspaniałą rodzinę….ale nie….mówi, że podjął dorosłą decyzję i chce rozwodu, że on się nie nadaje to opieki nad dziećmi, że chce innego życia, że ja nie jestem jego miłością, nic do mnie nie czuje, że czegoś zabrakło, zabrakło miłości, czułości, zaangażowania, tylko może gdyby się bardziej angażował w dom, ja miałabym więcej czasu aby poświęcać ten czas jemu…..a potem myślę wstecz o tych różnych pięknych momentach, kilka miesięcy temu, kupował nowe meble do kuchni, sam chciał je wybrać, żeby zrobić mi niespodziankę, po powrocie z wakacji powiedział, że nasi znajomi to mają takie problemy, że nasze to pikuś, ja zapytałam jakie problemy, nic nie odpowiedział, po tym jak powiedział, że się chce rozwieść, przyszli moi znajomi na grilla, było bardzo fajnie, więc i on był zadowolony, idąc spać przytulił mnie i powiedział, że mnie kocha (a potem powiedział, że coś mu się śniło), wrócił z pracy zadowolony i pocałował mnie, kolejny dzień przyniósł zwrot w akcji, teraz mówi, że jak przez ten ostatni rok jak mówił, że mnie kocha i że jestem dla niego najważniejsza, to mówił tylko to co chciałam usłyszeć….kim on teraz jest? Źle mu było przez ten rok, powinien przyjść i porozmawiać ze mną. I jakie my mamy problemy? Starcza na życie, jesteśmy zdrowi, mamy gdzie mieszkać, mamy perspektywy, możliwości, mieliśmy plany. Po tym jak powiedział, ze chce rozwodu, zaczęłam poświęcam mu więcej uwagi, mówił, że denerwuje go to, że to jest wszystko sztuczne, że teraz jest tak jak powinno być…a więc potrafię sprawić, żeby było dobrze….Podejrzewam, że gdyby on był bogobojny od razu rozwiązaliśmy te problemy….

Odmawiam nowennę pompejańską, nowennę do niepokalanej Maryi (9 pierwszych sobót), modlę się do świętej Rity, modlę się o uzdrowienie drzewa genealogicznego i uwolnienie od mocy diabelskich, zamykam oczy i pokładam nadzieję w Jezusie i mówię „Jezu ufam sobie”, wkręciłam teściową w nowennę pompejańską, cała rodzina z nim rozmawia, ja z nim rozmawiam…..muszę przeprosić Boga, za swoje winy tak skutecznie, aby chciał mi pomóc, bo dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, a sakramentalne małżeństwo jest zawsze do uratowania, tylko Bóg zna właściwy moment…bo na razie nic…..jak był zawzięty tak jest zawzięty….napisałam ten tekst i znowu mam siłę, będę walczyć, dzisiaj córka 4-l tak po prostu rano powiedziała mi, że nie można się poddawać…nie wolno się poddawać, będę polecać nowennę i modlitwę różańcową każdemu, jak tylko to będzie możliwe to na pewno odwiedzę sanktuarium w Pompejach…ja na pewno się nawróciłam i umocniłam w Bogu.