Kornelia: Dzięki chorobie odnalazłam sens mojego życia

Szczęść Boże,

Chciałabym się podzielić moim świadectwem. Odmawiam czwartą nowennę pompejańską, ale tak na prawdę pierwszą, te wcześniejsze pomimo moich starań i wysiłków nie przyniosły efektów jakich oczekiwałam. Różnie sobie to tłumaczyłam, że może wola Boża byla inna, że Pan Bog nie wysluchuje każdego, itd. Teraz już wiem, że za pomocą różańca można wymodlić sobie wszystko, dla Pana Boga nie ma rzeczy niemożliwych, a ja się po prostu źle modliłam. Teraz to wiem, mój kochany mąż również odmawiał nowennę w mojej intencji, wstawał o 4:00 rano żeby zdążyć przed pracą i się pomodlić (a ja wstyd się przyznać, modliłam się na leżąco). Po ukończeniu nowenny przez mojego męża, poczułam poprawę stanu zdrowia, uznałam to za cud, niestety po krótkim czasie mój stan tak bardzo się pogorszyl, że straciłam nadzieję w sens odmawianej nowenny. Mimo wszystko postanowiłam spróbować jeszcze raz (intencja ta sama), ale tym razem chciałam też coś z siebie dać, wstawałam wcześniej i odmawiałam różańce na kolanach (poprzednio nie umiałam wytrzymać jednej dziesiątki). Im żarliwiej się modliłam tym było gorzej, nie ustawałam jednak w modlitwie. Matka Boża przyszła mi z pomocą i poprzez życzliwą mi osobę podarowała mi pewną książę, zaczęłam uwielbiać Pana Boga w Trójcy Świętej, im było gorzej, tym bardziej uwielbiałam, upadałam setki razy ale ciągle się podnosiłam nie ustając w uwielbieniu. W 22 dniu nowenny miałam taki kryzys, że przez łzy powiedziałam Panu, że już dłużej tego nie zniosę, odpadam, nie daję rady i daję mu czas jeszcze te 5 dni (27 dni modlitwy błagalnej), a potem biorę sprawy w swoje ręce (strach mysleć ale nie wiedziałam co zrobię) w tej beznadziei zawierzyłam siebie, ten bezmiar smutku i zwątpienie w modlitwie ks. Dolindo „Jezu ty się tym zajmij” i w poczuciu, że juz nic więcej zrobić nie mogę położyłam się spać. Tu muszę dodać, że bez garści tabletek w ogóle nie funkcjonowałam ani nie spałam, ale wtedy poczułam wewnętrzny głos, żeby niczego nie brać. To co się wydarzyło później, mogę nazwać „powstaniem z martwych”, nie tylko zaczęłam odzyskiwać zdrowie, odzyskałam i odnalazłam radość życia i obcowania z Panem Jezusem, to było jak grom. Dotychczas myślałam, że jestem osobą wierzącą, ale ja dopiero teraz zaczynam poznawać Boga, gorąco się modlę do Ducha Świętego o poznanie i wypełnienie woli Pana. Ja się na nowo narodziłam, dotąd nie rozumiałam jak można dziękować za chorobę, postanowiłam, że ja nie będę dziękować za cierpienie, ale teraz wiem i DZIĘKUJĘ, bo dzięki chorobie odnalazłam sens mojego życia.

Wszystkim wątpiącym, życzę wytrwania w ten czas próby, upadającym – powstawania i wiary w to, że Pan może wszystko, On nie daje nam chorób, On nas uzdrawia, nie gódźcie się na choroby, błagajcie o uzdrowienie bo ON może wszystko.

Pozdrawiam Kornelia