Bibi: Wiele łask i prawdziwa pomoc duchowa od Maryi

Moje świadectwo może, jak myślę, dać wielu osobom nadzieję Wybaczcie, że nie podaję prawdziwego imienia, jednak chciałabym napisać o szczegółach z mojego życia, a nie pozwolić na to, by mnie ktoś zidentyfikował.

Pierwszą nowennę zaczęłam zmawiać w czerwcu. Intencja była ogólna – o uzdrowienie mojego życia osobistego; szczerze mówiąc nie wiedziałam, od czego zacząć prośby do NMP – to był czas, kiedy czułam, że naprawdę większość rzeczy się u mnie „posypała” i nie widać było tendencji do zmian na lepsze: kilka nieudanych związków, po ostatnim z nich paroletnia samotność i brak ufności do ludzi, zwłaszcza do mężczyzn (notabene zawsze trafiałam na tych zupełnie nieodpowiednich dla mnie); poronienie dziecka, którego się spodziewałam z ostatnim partnerem; niepoukładana sytuacja z rodziną – właściwie stały wzorzec konfliktów + ciągłe traktowanie mnie przez nich jak dziecko, które „trzeba” kontrolować i rozliczać z tego, co robi (mimo że mam ponad 30 lat i mieszkam/pracuję samodzielnie); odwracanie się ode mnie kolejnych znajomych od pewnego czasu – niektórzy bez żadnej wyraźnej przyczyny, nawet bez wyjaśnienia; stany depresyjne i lękowe; przewlekła choroba; a do tego jeszcze pozostałości z czasów, kiedy jako młody dzieciak uwikłałam się w okultyzm (powtarzające się koszmarne sny, wrażenie „obecności” jakichś duchów, dni, w które widziałam świat jako jeden wielki osaczający mnie koszmar, a ludzi jako gardzących mną i wyszydzających mnie wrogów itp.). Dlatego wybrałam intencję bardzo ogólną, całościową na początek.

Łaski z tej nowenny odczuwam do dziś. Pierwsze, co Mateńka dla mnie zrobiła, to dużo przyjaznych gestów ze strony otaczających mnie ludzi, nie tylko znajomych, ale i całkiem obcych – tak jakby nagle otworzył się dla mnie świat, jakby otworzyły się ludzkie serca. Delikatne podpowiedzi wewnątrz duszy nakierowały mnie, co robić, żeby wyjść do ludzi, zaangażować się w fajną inicjatywę społeczną. Wtedy też poznałam mężczyznę, który mi się spodobał – i, choć wiem już, że raczej nie jest nam pisane być razem (byliśmy i jesteśmy tylko kolegami – nie zakochał się, nie chciał mnie skrzywdzić wchodząc ze mną w jakikolwiek związek) – to jego pojawienie się i to chwilowe zauroczenie sprawiło, że poczułam się znów kobietą i znów zaczęłam dla siebie chcieć dobrego, pełnego życia – zamiast dalszego pogrążania się w strachu i rezygnacji.

Na co dzień odczuwałam też i odczuwam mnóstwo innych łask. Z rodziną kontakt mi się polepsza, zwłaszcza moja mama zrozumiała naprawdę dużo i dużo zmieniła w swoim zachowaniu, a ja wreszcie znalazłam takie słowa, które do niej dotarły i wytłumaczyły, jak ja pojmuję tę sytuację i jak bym wolała być traktowana. Moja przewlekła choroba wycofuje się, powolutku, ale zawsze – i czuję, że jest już bliżej wyleczenia, niż wiosną (przychodzą mi też do głowy nowe metody, jak mogę najskuteczniej wzmocnić organizm i pobudzić go do regeneracji). Wakacje miałam naprawdę udane, pełne słońca, radości (takiej całkowitej, wręcz dziecięcej) i pokoju w sercu. Duchowo też czuję, że się rozwijam – Mateńka pomaga mi korzystać z Bożych Darów, czyli intuicji i rozsądku; pomaga mi widzieć świat takim, jaki jest, a nie jakim bym go chciała widzieć; pomaga logicznie oceniać, wyciągać wnioski i podejmować decyzje, które będą dla mnie wreszcie dobre, nawet jeśli przez chwilę będzie mi smutno.

Ostatnio jednak przytrafiła mi się największa z łask tej pierwszej nowenny. Po jej zmówieniu przez jakiś czas czułam się naprawdę cudownie i lekko – jednak z nadejściem jesieni i z rozpoczęciem następnej nowenny wróciły koszmarne demoniczne sny, stany lękowe, częściowo depresyjne nastroje i to widzenie świata jako przytłaczającego koszmaru. Na szczęście Maryja czuwa: zesłała mi pomoc i zaangażowanie w moją sprawę jednej bardzo wierzącej koleżanki, której z całego serca dziękuję która przyniosła mi modlitewnik z modlitwami o uwolnienie, do tego wodę egzorcyzmowaną w buteleczce, poradziła wyświęcić mieszkanie i siebie – i nie poddawać się w nowennie (wtedy byłam już w trakcie drugiej, którą teraz jeszcze zmawiam).

Poskutkowało. Kilka dni temu miałam sen, w którym Ktoś – nie wiem, czy była to Maryja, czy Anioł Stróż, czy Archanioł Michał, czy Ktoś jeszcze – w każdym razie ta Osoba, stojąc za mną, wyrzuciła (dosłownie) ze mnie złego ducha – albo go „odkleiła”; nie mam pewności, czy ten duch był w środku, czy tylko „przyklejony” do mnie z zewnątrz. To było takie odczucie, jakby Ktoś wypędził złego ducha włócznią, strącając go w przepaść – zmora, zbudowana jakby z białej elektrycznej energii, z dużą siłą wypchnięta z mojego obrębu, z krzykiem poleciała daleko ode mnie w czarną czeluść. To był wprawdzie sen, ale po nim czuję w mojej sferze emocjonalnej, uczuciowej naprawdę znaczącą zmianę. Od tej pory czuję się naprawdę uwolniona: i nawet jeśli bywam smutna, zagniewana czy sfrustrowana, nie jest to już TO przejaskrawione, dołujące odczucie jak dawniej, tylko takie zwykłe, ludzkie, normalne. Ustały lęki, ustały depresje, ustały koszmary, a ja tak normalnie, po ludzku, cieszę się życiem. Świat nie jest już dla mnie wykrzywiony w mrocznym zwierciadle, a ludzi postrzegam jako sympatyczniejszych. I ufam Najświętszej Panience, bo naprawdę otrzymałam od Niej pomoc. Nie od razu, ale otrzymałam i cały czas otrzymuję.

Dlatego warto się modlić, Nowenna Pompejańska i zaufanie do Maryi to niesamowita broń przeciwko złemu duchowi, nawet w przypadku osób takich jak ja, które częściowo same są sobie winne – bo kiedyś zbłądziły i otworzyły się na działanie demonów. Nie poddawajcie się, trwajcie w modlitwie